"ร่ำเรียกร้องเรือนร่างอันว่างเปล่า

เกินกว่าเศร้าคลอเคล้าเฝ้าร่ำหา

เจ็บปวดแสนบาดลึกต้องตรึกตรา

การจากลาไปลับมิกลับคืน

       เสียงปืนดังปลิดชีพโอ้หญิงสาว

ฝันเพริศพราวหายลับมิกลับตื่น

ใกล้ถึงวันวิวาห์อุราชื้น

กลับระทมขมขื่นฝืนกำลัง

       ฝ่ายแฟนหนุ่มซุ่มซ้องร้องแหบเสียง

เหลือแค่เพียงหมอกเงาเล่าความหลัง

งานวิวาห์แสนสุขทุกข์ฉับพลัน

เสียงร่ำไห้ก้องดังกว่ายินดี

     …

            โอ้ชีวิตเด็กจบใหม่ใจเคว้งคว้าง

แสนอ้างว้างทางไหนไกลหนักหนา

ทางชีวิตทางฝันพันคณา

จะเดินหน้าถอยหลังยังพะวง

            ยามเล่าเรียนพากเพียรฝันเรียนจบ

จะได้พบสบพานงานประสงค์

ยามสำเร็จศึกษาล้าอับจน

หวังได้ส่งกำลังใจให้ไปเอย

พิทักษ์ ทองนวน

สจล.

๙ พ.ค.๕๕

       ไฟฉาย เทียนไข ไม้ขีด หรืออะไรก็ได้ที่จะพอให้แสงสว่าง แม้เพียงริบหรี่ แต่ฉันขอเถอะ...ขอแสงสว่างนำทางฉันที

        ฉันไม่รู้เลยว่าเวลานี้มืดหรือสว่าง กลางวันหรือกลางคืน ฉันควรหลับหรือตื่น ยืนอยู่กับที่หรือออกเดินทางต่อไปข้างหน้า ท้องฟ้าที่เคยโอบล้อมไปด้วยความสดใส ทำไมถึงมืดมิดไปหมด สายลมที่พัดผ่านช่างเหน็บหนาวสะท้านลึกสุดขั้วหัวใจ แทบไม่ไหวที่จะสูบฉีดให้ชีวิตยังมีเรี่ยวแรง กำแพงอิฐปูนเก่าๆล้อมรอบทั้งสี่ด้าน เสียงผู้คนอื้ออึงทะยานไปตามกระแสของตน…

              จากการที่คนคนนึง ไม่รู้ว่าจะเริ่มขีดเขียนอะไรให้กระดาษอันว่างเปล่า เปรอะเปื้อนไปด้วยสีเทาบางเบา จากไส้ดินสอทู่ๆแท่งสีน้ำเงินแท่งโปรดของเขา ด้วยภายในหัวใจอันอ่อนไหวกับชีวิต ตลอดการเดินทางผ่านวันคืนหลากหลายอารมณ์ ด้วยคำถามที่ยังเป็นปริศนามากมายภาย ในหัวสมองที่ครุ่นคิดล่องลอยไปอย่างคนฟุ้งซ่าน เพื่อควานหาเป้าหมายแห่งความฝัน ที่ที่เขาเชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่งต้องเดินไปถึง แม้มันจะเลือนลางเท่าใดก็ตาม ยิ่งคิด ยิ่งฝัน ยิ่งหมั่นเดินทาง หัวใจของเขาก็ยิ่งสั่นระทึก ระบำอย่างไม่เป็นจังหวะ…

               ...แม่นกเขาป้อนข้าวให้ลูกกิน

               ต่อแตนหนอนทั้งสิ้น

               ให้ลูกกินอิ่มกายา

               ลูกน้อยเฝ้าคอยหา

               ค่ำแม่มาพาอิ่มใจ

สายันต์ลมหนาวพัด

แม่ขจัดความหนาวให้

ลูกเอ๋ยซุกปีกไว้

แม่ไม่ให้ใครทำลาย

            รวงรังเราช่างแคบ

            ลมพัดแทบพังสลาย

            ไม้น้อยคอยจุนไว้

           …

เพื่อนคือเพื่อน   คือมิตร   คือชิดใกล้

เพื่อนคือใจ   คือจิต   คือคิดฝัน

เพื่อนคือพี่   คือน้อง   คือพ้องกัน

เพื่อนคือจันทร์   คือพุธ   คือศุกร์ใจ

                เพื่อนคือสี   คือแสง   คือแรงขับ

                เพื่อนคือหลับ   คือตื่น   คือคืนไหน

                เพื่อนคือมึน   คือเมา   คือเร้าใจ

                เพื่อนคือ “I”   คือ “love”   “I love you”

ให้เพื่อนทุกคนนะ...

พิทักษ์  ทองนวน

๒๗ มี.ค. ๕๕

สจล.

โอ้เจ้าเอ๋ยแลทุ่งนาที่ว่างเปล่า

ช่างโศกเศร้าเหงาอุราน้ำตาไหล

มิมีข้าวกอน้อยคอยคู่ใจ

แสนห่างไกลความสุขทุกข์วันคืน

            อีกนกน้อยที่เฝ้าคอยพลอยลาจาก

            ยามพลัดพลากจากฝันมิทันตื่น

            ใจสลายพาตัวตายมิคลายฟื้น

            มิอาจฝืนลืมตากล้าหายใจ

คงสิ้นแล้วเรี่ยวแรงแทงยอดอ่อน

ใจสั่นคลอนมองฟ้านภาใส

แดดแผดเผารุมเร้าเอาดั่งไฟ

คงไม่ไหวทานทนทั้งลมแรง

           …

หากสองเท้าที่ก้าวเดิน

ต้องเผชิญกับความเจ็บปวด

ต้องทนเหยียบกรวดทราย

ทางเดินที่คิดว่าง่าย...ไม่มีจริง

            แสงสว่างอยู่ไกลลิบตา

            ใจถามว่าไกลไปไหน

            สองเท้าบอกก็เดินอยู่นี่ไง

            ใจสู้ไว้ได้หรือเปล่า

แต่วันนี้ยังมืดมน

ต้องอดทนนะใจกาย

เหนื่อยและท้อย่อมมีหาย

ไม่เดียวดายฉันสัญญา

...พิทักษ์  ทองนวน

๗ ธ.ค. ๕๔

"...แสงอาทิตย์ลับลาสุดขอบฟ้า

พสุธาแลมืดมนคนใจหาย

น้ำหยดน้อยเหือดแห้งบนผืนทราย

ใจสลายแทบวายคลายจากกัน

      แรกนึกย้อนวันคืนแสนสดใส

ไม่มีใครมาพรากจากความฝัน

มีแต่สุขเพราะเธอทุกคืนวัน

พาใจฉันสดใสคิดไปนาน

      แต่แล้ววันลาจากก็มาถึง

มัวคะนึงแต่สุขทุกแก่นสาร

ลืมคิดถึงความโศกโลกพบพาน

สุดวิญญาณผ่านฝันพลันมืดมน

     …

"...โอ้เขาใหญ่ช่างน่ามองลองส่องสัตว์

สารพัดสัตว์งามตามแลหา

เจ้าลิงน้อยแสนซนล้นปัญญา

ดูเหมือนว่ากวางน้อยคอยคู่กัน

 ...อีกเจ้าเม่นตัวน้อยค่อยดุ่มเดิน

ช่างเพลิดเพลินปักษาพาสุขสรรค์

ทั้งพันธุ์ไม้งามตานานาพันธุ์

โอ้ชวนฝันเขาใหญ่สุขใจเอย..."

...พิทักษ์ ทองนวน

๒๑ ส.ค. ๕๔

อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่

เจ้านกเอย...ตัวเจ้าช่างงามวิไล...เจ้าช่างสดใส...ในหมู่แมกไม้เอย

ตัวข้า...เป็นแค่ต้นไม้ดง...กันแดดกันฝน...ให้เจ้าได้พักพิง

ฟ้าแจ้ง...เจ้าโบกโบยบินไป...ฟ้าค่ำที่ไหน...เจ้ากลับมาพักนอน

ตัวข้า...ก็พลอยได้ชื่นใจ...เคียงคู่เจ้านกใน...ค่ำคืนที่ยาวนาน

แต่เหตุการณ์...ไม่คิดไม่คาดฝัน...อยู่ๆมีคนจัญฯ...ผลาญสิ้นดงพนา

ตัวข้าเอง...ก็พลันต้องล้มลง...เป็นแค่เศษไม้ดง...ให้คนเขาทำลาย

เจ้านกเอย...เจ้าจงไปแสนไกล...อย่าได้เป็นห่วงใย...เศษไม้อย่างข้าเลย…

"...คนอยู่บน  เหยียบย่ำ  ผู้ต่ำกว่า

อาทิปลา  ร่างใหญ่  ไล่เสพสรร

ใครมือยาว  สาวได้  สาวเอามัน

ปัจจุบัน  สังคม  นิยมเงิน..."

...พิทักษ์  ทองนวน

สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง

๑๗ ก.ค. ๕๔

"...มองเบื้องหน้า เห็นเป้าหมาย เส้นทางฝัน

มองเบื้องหลัง เห็นร่องรอย เส้นทางเดิน

มองเบื้องซ้าย เห็นทางเลือก ต้องเผชิญ

ยากเหลือเกิน มองเบื้องขวา กล้าเดินทาง..."

...พิทักษ์ ทองนวน

สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง

๑๑ ก.ค. ๕๔

"...เสียงรถไฟ  กึกก้อง  ต้องหู

  เสียงเครื่องบิน  ก็รู้  ไปถึงไหน

  เสียงเรือยนต์  วิ่งผ่าน  ลำคลองไว

  เสียงหัวใจ  ชนชาว  ลาดกระบัง..."

...พิทักษ์ ทองนวน

สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง

๗ มิ.ย. ๕๔

" ยามเสียงนก  เสียงกา  เสียงป่าร้อง

   ยามแสงทอง  แสงรุ้ง  ดับแสงหาย

   ยามสายลม  สายน้ำ  ดับมลาย

   ยามนั้นแล  ชีวาวาย  หาได้คน "

...พิทักษ์ ทองนวน

คีรีวง ลานสกา นครศรีธรรมราช

๕ มิ.ย. ๕๔

"...โลกนี้มันได้เปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว

ตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จัก

ความสวยงามในวันนั้น

มันพลันสลายหายไปในวันนี้

ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน

ความสวยงามของวันวาน

ปัจจุบันเป็นเครื่องพิสูจน์

อนาคตจะยาวไกลแค่ไหน

ไม่มีใครรู้

แววตาที่เปี่ยมด้วยความสุข

อาจจะถูกกลืนกินด้วยความโศก

ใครจะรู้บ้างว่าเมื่อใด

จะกลายเป็นวันสุดท้ายของชีวิต..."

...พิทักษ์ ทองนวน