โอ้เจ้าเอ๋ยแลทุ่งนาที่ว่างเปล่า

ช่างโศกเศร้าเหงาอุราน้ำตาไหล

มิมีข้าวกอน้อยคอยคู่ใจ

แสนห่างไกลความสุขทุกข์วันคืน

            อีกนกน้อยที่เฝ้าคอยพลอยลาจาก

            ยามพลัดพลากจากฝันมิทันตื่น

            ใจสลายพาตัวตายมิคลายฟื้น

            มิอาจฝืนลืมตากล้าหายใจ

คงสิ้นแล้วเรี่ยวแรงแทงยอดอ่อน

ใจสั่นคลอนมองฟ้านภาใส

แดดแผดเผารุมเร้าเอาดั่งไฟ

คงไม่ไหวทานทนทั้งลมแรง

            แล้วเมื่อไรเจ้าจะฟื้นกลับคืนถิ่น

            ให้คนกินคนใช้ใจกำแหง

            นี่คงเป็นบทเรียนราคาแพง

            ผลสำแดงธรรมชาติพิลาสคน

...พิทักษ์  ทองนวน

๑๙ ธ.ค. ๕๔

แรงบันดาลใจจากท้องทุ่งสองข้างถนนระหว่างเดินทางจากโรงเรียนวัดเชียงราก จ.สิงห์บุรี กลับสู่บางกอกมหานคร