ไฟฉาย เทียนไข ไม้ขีด หรืออะไรก็ได้ที่จะพอให้แสงสว่าง แม้เพียงริบหรี่ แต่ฉันขอเถอะ...ขอแสงสว่างนำทางฉันที

        ฉันไม่รู้เลยว่าเวลานี้มืดหรือสว่าง กลางวันหรือกลางคืน ฉันควรหลับหรือตื่น ยืนอยู่กับที่หรือออกเดินทางต่อไปข้างหน้า ท้องฟ้าที่เคยโอบล้อมไปด้วยความสดใส ทำไมถึงมืดมิดไปหมด สายลมที่พัดผ่านช่างเหน็บหนาวสะท้านลึกสุดขั้วหัวใจ แทบไม่ไหวที่จะสูบฉีดให้ชีวิตยังมีเรี่ยวแรง กำแพงอิฐปูนเก่าๆล้อมรอบทั้งสี่ด้าน เสียงผู้คนอื้ออึงทะยานไปตามกระแสของตน เม็ดฝนฉ่ำเย็นกระเด็นกระแทกกาย อยู่ไหนหนอแสงไฟ ฉันขอเถอะ...ขอแสงสว่างนำทางฉันที

        หากฝันคือเป้าหมายขั้นสุด คือความสุขที่เฝ้าใฝ่หา แม้ใครเตือนว่าคงไม่ไหว แต่ใจดื้อดึงจะไปให้ถึง สองเท้าจึงเร่งจะก้าวไป สองมือทะยานมานะใส่ ถามท้องบ้างไหมว่าทำไมยังหิว หลายคนบอก “ความฝันกินไม่ได้” อ้าว...จะเอายังไงหล่ะฉัน ที่ทำอยู่ทุกวันมันมีจริงไหม ฝันอิ่มท้องที่ยังมองว่าอยู่ไกล หรือแท้จริงแล้วไม่มีอะไรให้ฉันกิน...เลือกเดินทางไหน เลือกเดินทางไหน หัวใจสับสน สมองก็แสนวกวน คงต้องทนต้องเดินให้ไหว สักวันหนึ่งฉันยังเชื่อว่าคงมีแสงสว่างมาจากทางทิศใด ฉันกำลังตามหาว่าอยู่ที่ไหน “ฉันขอเถอะ...ขอแสงสว่างนำทางฉันที...”

พิทักษ์  ทองนวน

๒๔ ม.ค.๕๕  ๑๕.๓๘ น.