"ร่ำเรียกร้องเรือนร่างอันว่างเปล่า

เกินกว่าเศร้าคลอเคล้าเฝ้าร่ำหา

เจ็บปวดแสนบาดลึกต้องตรึกตรา

การจากลาไปลับมิกลับคืน

       เสียงปืนดังปลิดชีพโอ้หญิงสาว

ฝันเพริศพราวหายลับมิกลับตื่น

ใกล้ถึงวันวิวาห์อุราชื้น

กลับระทมขมขื่นฝืนกำลัง

       ฝ่ายแฟนหนุ่มซุ่มซ้องร้องแหบเสียง

เหลือแค่เพียงหมอกเงาเล่าความหลัง

งานวิวาห์แสนสุขทุกข์ฉับพลัน

เสียงร่ำไห้ก้องดังกว่ายินดี

     …

            โอ้ชีวิตเด็กจบใหม่ใจเคว้งคว้าง

แสนอ้างว้างทางไหนไกลหนักหนา

ทางชีวิตทางฝันพันคณา

จะเดินหน้าถอยหลังยังพะวง

            ยามเล่าเรียนพากเพียรฝันเรียนจบ

จะได้พบสบพานงานประสงค์

ยามสำเร็จศึกษาล้าอับจน

หวังได้ส่งกำลังใจให้ไปเอย

พิทักษ์ ทองนวน

สจล.

๙ พ.ค.๕๕

       ไฟฉาย เทียนไข ไม้ขีด หรืออะไรก็ได้ที่จะพอให้แสงสว่าง แม้เพียงริบหรี่ แต่ฉันขอเถอะ...ขอแสงสว่างนำทางฉันที

        ฉันไม่รู้เลยว่าเวลานี้มืดหรือสว่าง กลางวันหรือกลางคืน ฉันควรหลับหรือตื่น ยืนอยู่กับที่หรือออกเดินทางต่อไปข้างหน้า ท้องฟ้าที่เคยโอบล้อมไปด้วยความสดใส ทำไมถึงมืดมิดไปหมด สายลมที่พัดผ่านช่างเหน็บหนาวสะท้านลึกสุดขั้วหัวใจ แทบไม่ไหวที่จะสูบฉีดให้ชีวิตยังมีเรี่ยวแรง กำแพงอิฐปูนเก่าๆล้อมรอบทั้งสี่ด้าน เสียงผู้คนอื้ออึงทะยานไปตามกระแสของตน…

              จากการที่คนคนนึง ไม่รู้ว่าจะเริ่มขีดเขียนอะไรให้กระดาษอันว่างเปล่า เปรอะเปื้อนไปด้วยสีเทาบางเบา จากไส้ดินสอทู่ๆแท่งสีน้ำเงินแท่งโปรดของเขา ด้วยภายในหัวใจอันอ่อนไหวกับชีวิต ตลอดการเดินทางผ่านวันคืนหลากหลายอารมณ์ ด้วยคำถามที่ยังเป็นปริศนามากมายภาย ในหัวสมองที่ครุ่นคิดล่องลอยไปอย่างคนฟุ้งซ่าน เพื่อควานหาเป้าหมายแห่งความฝัน ที่ที่เขาเชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่งต้องเดินไปถึง แม้มันจะเลือนลางเท่าใดก็ตาม ยิ่งคิด ยิ่งฝัน ยิ่งหมั่นเดินทาง หัวใจของเขาก็ยิ่งสั่นระทึก ระบำอย่างไม่เป็นจังหวะ…