"...แสงอาทิตย์ลับลาสุดขอบฟ้า

พสุธาแลมืดมนคนใจหาย

น้ำหยดน้อยเหือดแห้งบนผืนทราย

ใจสลายแทบวายคลายจากกัน

      แรกนึกย้อนวันคืนแสนสดใส

ไม่มีใครมาพรากจากความฝัน

มีแต่สุขเพราะเธอทุกคืนวัน

พาใจฉันสดใสคิดไปนาน

      แต่แล้ววันลาจากก็มาถึง

มัวคะนึงแต่สุขทุกแก่นสาร

ลืมคิดถึงความโศกโลกพบพาน

สุดวิญญาณผ่านฝันพลันมืดมน

      จำไว้เถิดเราเกิดมาเป็นคน

ให้รู้ตนรู้ตัวดีชั่วผล

การกระทำพบพรากจากชีวน

สำนึกตนเป็นคน...ไม่ยั่งยืน..."

แรงบันดาลใจจากการจากไปของคุณทวดที่น่ารักของลูกหลาน

...พิทักษ์ ทองนวน

๑๒ พ.ย. ๕๔