เจ้านกเอย...ตัวเจ้าช่างงามวิไล...เจ้าช่างสดใส...ในหมู่แมกไม้เอย

ตัวข้า...เป็นแค่ต้นไม้ดง...กันแดดกันฝน...ให้เจ้าได้พักพิง

ฟ้าแจ้ง...เจ้าโบกโบยบินไป...ฟ้าค่ำที่ไหน...เจ้ากลับมาพักนอน

ตัวข้า...ก็พลอยได้ชื่นใจ...เคียงคู่เจ้านกใน...ค่ำคืนที่ยาวนาน

แต่เหตุการณ์...ไม่คิดไม่คาดฝัน...อยู่ๆมีคนจัญฯ...ผลาญสิ้นดงพนา

ตัวข้าเอง...ก็พลันต้องล้มลง...เป็นแค่เศษไม้ดง...ให้คนเขาทำลาย

เจ้านกเอย...เจ้าจงไปแสนไกล...อย่าได้เป็นห่วงใย...เศษไม้อย่างข้าเลย

เจ้าจง...โบยบินบนฟ้าไกล...คงมีแห่งหนใด...ให้เจ้าได้พึ่งพิง

แห่งนี้...ไม่มีต้นไม้ใด...ให้เจ้าได้พักใจ...ดั่งเช่นเมื่อวันวาน

เจ้าคง...ต้องอยู่อย่างเดียวดาย...ลำแดดเฝ้าแผดทำลาย...ให้เจ้าต้องหมองหม่น

ลมแรง...เจ้าทนอยู่ได้อย่างไร...พายุถาโถมลงไป...ให้เจ้าคงสิ้นชีวา

เจ้านกเอย...เจ้าจงบินในนภา...ไม่มองไม่เหลียวมา...แล้วเจ้าจะสุขใจ

เจ้าคง...ได้อยู่กับไม้คู่ใจ...ณ ที่แห่งหนใด...ที่ใจเจ้าชื่นบาน

ที่มี...ร่มเงาให้พักพิง...ให้เจ้าได้แอบอิง...ไม่อยู่อย่างเดียวดาย

ตัวข้า...ก็คงต้องทอดกาย...ผุพังและวอดวาย...อยู่ในดงพนา

รอวัน...ที่ข้าสลายไป...กลับคืนสู่หัวใจ...บนผืนแผ่นดินเอย...

พิทักษ์ ทองนวน

สจล.

๖ ส.ค. ๕๔