...แม่นกเขาป้อนข้าวให้ลูกกิน

               ต่อแตนหนอนทั้งสิ้น

               ให้ลูกกินอิ่มกายา

               ลูกน้อยเฝ้าคอยหา

               ค่ำแม่มาพาอิ่มใจ

สายันต์ลมหนาวพัด

แม่ขจัดความหนาวให้

ลูกเอ๋ยซุกปีกไว้

แม่ไม่ให้ใครทำลาย

            รวงรังเราช่างแคบ

            ลมพัดแทบพังสลาย

            ไม้น้อยคอยจุนไว้

            แม่ลูกได้อาศัยนอน

หากวันแม่ลาจาก

ลูกลำบากยากใครสอน

อดกินและอดนอน

ชีวาวอนตรอมอ่อนใจ

            ...ย้อนมองส่องตัวเรา

            ดูน่าเศร้าเร้าอาวรณ์

            เติบใหญ่ใครอาจสอน

            นั่งเดินนอนจรตามใจ

ถึงวันแม่ไม่เลี้ยง

พ่อบอกเพียงสู้ให้ไหว

ข้าวปลาหายังไง

ไม่แน่ใจใครบอกที

             ถึงยามต้องหากิน

             ด้วยศาสตร์ศิลป์ที่ฉันมี

             อดทนทำเต็มที่

             ด้วยหวังมีที่ฉันหา

ความฝันอันยิ่งใหญ่

อาจสดใสไกลสุดฟ้า

หรือล้มเวทนา

อย่ารอช้าลุกก้าวเดิน

            สู้ไว้ใจจงสู้

            เจ้าต้องอยู่ด้วยตัวได้

            ทำตามที่ใจหมาย

            ฝันทำได้อิ่มท้องด้วย...

พิทักษ์  ทองนวน

สจล.

๒๘ ก.พ. ๕๕