แฟนของฉันเขาเป็นนักคณิตศาตร์

เขาชอบพูดทุกเรื่องเป็นตัวเลข...

เขาบอกรักฉันทุกเช้าเวลาที่เขาตื่นนอนและเย็นก่อนเขาเข้านอน

เขามารับฉันตอนเช้าไปที่ทำงานและส่งกลับบ้านในตอนเย็นของทุกๆวัน

เขาซื้อของขวัญให้ฉันปีละสองครั้งคือวันเกิดของฉันและวันวาเลนไทน์

เขาร้องเพลงให้ฉันฟังอาทิตย์ละสองวันผ่านโทรศัพท์มือถือ...

เขาบอกว่าเขารักฉันมากกว่าที่ฉันรักเขาห้าสิบเปอร์เซ็น

เขาบอกให้ฉันระวังตัวทุกครั้งก่อนลงจากรถ

เขายืนริมฟุตบาตเสมอ

เ…

ม่านหน้าต่างแทบไม่ถูกเปิดออกเลย นานวันเข้ามันทำให้เราลืมไปว่าวิธีการเปิดม่านนั้นทำอย่างไร ทำให้ฉันต้องเสียเวลาเป็นนาที และเดินไปมาถึงสองครั้งเพื่อค้นพบว่าม่านนี้ไม่ได้ใช้วิธีเปิดปิดโดยใช้เชือก…รูด เรื่องราวบางอย่างในชีวิตก็คงคล้ายๆกับการทำงานในห้องนอน ที่แม้คุณอยากอุดอู้อยู่ในบนโต๊ะทำงานที่เงียบสงบ แต่บางทีคุณก็ควรจะรูดม่านรับแสงและแรงบันดาลใจจากทัศนียภาพภายนอกบ้าง และการที่คุณไม่เปิดม่านบ้าง มันอาจทำให้คุณพลาดอะไรหลายๆอย่างก็เป็นได้…

เขาว่ากัน "ดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ"

แม้กริยาทุกอย่างจะถูกบังคับให้ซ่อนความลับบางอย่างเอาไว้

แต่ดวงตาวาววับคู่นั้นปิดความรู้สึกได้ไม่มิด...

ฉันไม่เข้าใจว่าคนที่ต้องทำงานอะไรซ้ำๆ เอาแรงใจมาจากไหนถึงทำสิ่งนั้นได้

แน่นอนว่า 'เงิน' ก็เป็นส่วนหนึ่งของคำตอบ

แต่มันไม่ใช่ทั้งหมดหรอก...ฉันมั่นใจ

...

เธอไม่ยิ้มเวลาที่เธอทำงาน มันอาจดูราวกับว่าเธอไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ตรงหน้า

ฉันไม่เคยเห็นเธอตอนร่าเริงสุดๆกับการทำงาน…

มีคำพูหนึ่งยังดังอยู่ในหัวสมองของฉันเสมอ “คุณไปได้ไกลเท่าที่คุณผลักดันตัวเอง”

ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่ผลักดันฉันให้มายืนอยู่ในจุดนี้…นักศึกษาฝึกงาน

มันไม่ใช่ตำแหน่งที่น่าภาคภูมิใจเลยสักนิดสำหรับบัณฑิตคนหนึ่งที่ผ่านวันที่ได้รับพระราชทานปริญญาบัตรมาแล้ว

แต่คำตอบของคำถามที่ว่าอะไรที่ผลักดันฉันให้มายืนอยู่ในฐานะอันน่าสงสัยนั้น คำตอบคงหนีไม่พ้น…

ฉันแทบไม่รู้สึกตัวเลยว่าความสุนทรีย์ที่เสพมาวันนี้มันทำให้การเดินทางอันวุ่นวายผ่านไปอย่างปกติ

และความเหน็ดเหนื่อยของวันไม่สร้างความอ่อนล้าพอที่จะทำให้ฉันล้มตัวลงนอนบนฟูกหนานุ่ม

และแอร์เย็นช่ำได้

จนได้นั่งลงบนโซฟาสีแดงตัวโปรดในบ้าน

พร้อมกับแรงบันดาลใจเต็มเปี่ยมที่จะเขียนถึงความรู้สึกดีๆ ที่ประสบมาในวันนี้

จึงค้นพบว่าสภาพแวดล้อมวันนี้น่าโมโหมากเพียงใด...

ฉันออกมาจากหอศิลป์ตอนฝนเริ่มซาแล้ว…

ความจริงไม่รู้ว่าซ้ายหรือขวา แต่ที่แน่ๆไม่ได้ตรงไป จะว่าไม่ได้ตรงก็คงไม่ถูกอีกนั้นแหละ เพราะตรง...ตรงกับใจ

ชีวิตทีอยู่บนทางแยกแห่งความสับสนมานาน...ซ้ายก็อยากก้าว ขวาก็น่าสน ตรงไปก็แสนจะง่าย กลับกลายเป็นอยู่กับที่และจมอยู่กับความคิด อันว่างเปล่า...

แต่วันนี้ในที่สุดก็เริ่มก้าวสักที ความจริงแล้วจะก้าวซ้ายก้าวขวา ก้าวหน้า หรือก้าวหลังก็ไม่สำคัญอะไร แค่เริ่มก้าวไป...

มันก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิดนะ เพราะสิ่งที่ยากที่สุดมันอยู่ในคำว่า "จะ"…