ฉันแทบไม่รู้สึกตัวเลยว่าความสุนทรีย์ที่เสพมาวันนี้มันทำให้การเดินทางอันวุ่นวายผ่านไปอย่างปกติ

และความเหน็ดเหนื่อยของวันไม่สร้างความอ่อนล้าพอที่จะทำให้ฉันล้มตัวลงนอนบนฟูกหนานุ่ม

และแอร์เย็นช่ำได้

จนได้นั่งลงบนโซฟาสีแดงตัวโปรดในบ้าน

พร้อมกับแรงบันดาลใจเต็มเปี่ยมที่จะเขียนถึงความรู้สึกดีๆ ที่ประสบมาในวันนี้

จึงค้นพบว่าสภาพแวดล้อมวันนี้น่าโมโหมากเพียงใด...

ฉันออกมาจากหอศิลป์ตอนฝนเริ่มซาแล้ว แต่ไม่วายทิ้งความเฉอะแฉะไว้เกือบทุกอณูของพื้นที่ต้องย่ำ 

ทำให้ทุกย่างก้าวช้าลงกว่าปกติ..

คืนนี้ก็เป็นอีกคืนหนึ่งที่ฝนตก ส่งผลให้มหานครแห่งรถติดยิ่งติดหนักเข้าไปใหญ่

และประโยคที่ว่า "ฝนนำพามาซึ่งควมชุ่มช่ำ" ใช้ไม่ได้กับเมืองหลวงที่ผู้คนหนาแน่น ซ้ำยังมีไอร้อน(ระอุ)แทรกอยู่ในทุกฤดูกาล

สภาพของฉันที่แบกของพะรุงพะรัง...บ่าขวารับน้ำหนักของกระเป๋าสะพายที่ภายในบรรจุเน็ตบุ๊ค 1.3กิโลกรัม ที่ชาร์ตแบตอรี่ทั้งของเน็ตบุ๊คและโทรศัพท์มือถือ ไดอะรีเล่มโตและเล่มเล็ก บวกกับของผู้หญิงๆจุ๊กจิกอีกเล็กน้อย มือขวาถือถุงที่มีกระดาษเอสี่ประมาณครึ่งรีม หนังสือแจกฟรีเล่มหนาพอควร และวารสารจากนิทรรศการ มือซ้ายถือร่ม จึงทั้งเหงื่อไหลและไคลย้อยไปตามระเบียบ

ฉันเลือกขึ้นรถเมล์เพื่อไปต่อรถตู้อีกต่อที่อนุสาวรีย์ฯ 

ทั้งเพราะมันประหยัดและแถมรถเมย์ยังจอดถึงวินรถตู้ เลยไม่ต้องเดินให้เมื่อยขา

แต่จนแล้วจนรอด รถเมย์สายที่ต้องการก็ไม่มีทีท่าว่าจะมาเสียที ฝนยังคงตกไม่ขาดสาย รถทวีความติดอย่างต่อเนื่อง

ฉันตัดสินใจใหม่หลังจากรอรถเมย์ไปเกือบสิบนาที เลือกการเดินทางที่แพงขึ้น เดินเยอะขึ้น แต่รวดเร็มกว่า..BTS

บนสะพานลอยมีนักดนตรีตัวน้อยเป่าแคนไม่เป็นเพลง ฉันหยุดเพื่อหาเหรียญไม่กี่บาทที่หายากเอาการแล้วหยอดลงกระป๋อง

เป็นเวลาเดียวกับคำขอบคุณส่งๆถูกเปล่งออกมาจากปากของเด็กคนนั้น

ฉันไม่ได้รู้สึกติดใจกับการกระทำนั้น

เพียงแต่คิดว่าหลายครั้งที่มีใจคิดอยากทำบุญในรูปแบบคล้ายๆกันนี้ แต่ก็ทำแค่เพียงเดินผ่านเพราะมันลำบากที่จะหยิบสตางค์

ทั้งๆที่ความจริงแล้วเราก็แค่...หยุดแล้วหามัน

ที่วินรถตู้คนรอขึ้นรถเกืบร้อยคนเห็นจะได้

ฉันเดือนฝ่าฝูงชนย่อมๆไปต่อคิวอย่างที่ปัญญาชนพึงกระทำ

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพบรรยากาศแออัด

และรอในสภาพพะรุงพะรังนั้นเกือบชั่วโมง

ด้วยความเยอะของข้าวของและท่าทางไม่เหมาะสมในการถือถุง ทำให้ของในถุงหล่นกระจายลงพื้น

ฉันเพียงใจเย็นรับความช่วยเหลือจากคนข้างๆ(แหะๆ เค้าเหล่านั้นยินดีช่วยนะ เค้าคงสังเวช)

ตลอดทางบนรถตู้ฉันฮัมเพลงอารมณ์ดี...

(ซึ่งธรรมดาแล้วฉันหลับทุกทีที่ขึ้นรถ)

(ฮ่าๆๆ)และที่บ่นมากมายนั้นแค่กำลังจะบอกว่ามันเป็นผลจากการสื่อสารระหว่างฉันกับงานศิลปะ

และระหว่างฉันกับศิลปินผู้ถ่ายทอดศิลปะ..."ความรู้สึกดีและภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสื่อที่ดี"

เพียงแค่ได้เห็นผลงานก็ทำให้อึ้งปนทึ่งแล้ว...

นิทรรศการนี้ไม่ได้เป็นผลงานของศิลปินผู้มีชื่อเสียงโด่งดังเพราะเป็นศิลปินรุ่นใหม่จากสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้ 28 ชีวิต

ที่หยิบเอาศิลปะ วัฒนธรรม ชีวิตความเป็นอยู่และความคิดอันงดงามของทางภาคใต้มาเล่าเรื่องผ่านงานศิลปะที่มีรูปแบบแปลกตา

ละเอียด สวยงามและปราณีต  หลายๆงานฉันเองคิดไว้ในใจว่าเค้าต้องทำเป็นปีแน่ๆเลย

ยิ่งได้มีโอกาส(จากการติดสรอยห้อยตามพี่ๆ)ไปร่วมพูดคุยกับเจ้าของผลงานเองแล้ว ยิ่งทำให้รู้สึกถึงความเยี่ยมยอดของผลงานเข้าไปใหญ่ ได้รู้ที่มาและแรงบันดาลใจของผลงานนั้นๆ บางแรงบันดาลใจก็สะเทือนอารมณ์ บางแรงบันดาลใจก็อบอุ่น

ได้เห็นมุมมองอันงดงามของคนใต้ ที่ช่างแตกต่างจากข่าวสารความโหดร้ายที่เราได้รับทราบในทุกวันๆอย่างสิ้นเชิง

ฉันยอมรับว่าฉันเองรู้สึกประนามการกระทำเหล่านั้นในช่วงแรกๆ แต่พอนานวันเข้าก็กลายเป็นไม่ใส่ใจไปแล้วว่าวันนี้จะมีระเบิดกี่ที่

ใครต้องตายไปกี่คน ทำได้แค่ภาวนาให้วันหนึ่งเหตุการณ์เหล่านี้สิ้นสุดลง

เช่นเดียวกับเหล่าศิลปินทั้ง28 ท่าน ที่ต้องปรับตัวและอยู่กับความเลวร้ายเหล่านั้นให้ได้

ในทางกลับกันเขากำลังพยายามสื่อสารความงดงามและน่ารักในวิถีของชาวใต้ในรูปแบบของงานศิลปะ ที่สื่อไม่ค่อยนำเสนอ

มันสะท้อนอะไรบางอย่างได้ว่า "ผู้คนรวมถึงบรรพบุรุษผู้มีความสุนทรีย์เช่นนี้จะมีจิตใจทารุณได้อย่างไร"...

เมื่อสังคมต้องอยู่อย่างหวาดระแวง ไม่รู้ใครเป็นพวกใคร

ศิลปะของชาวสี่จังหวัดชายแดนจึงไม่สามารถทำออกมาได้อย่างอิสระ

เพราะถูกกรอบทั้งทางด้านศาสนาและสังคม...

ยังมีมุมอีกมากมายของชาวด้ามขวานที่เรายังไม่เคยได้สัมผัส

บางทีเราก็ไม่ควรตัดสินเพียงสิ่งที่เห็นด้านเดียว

ลองหาโอกาสเข้าไปรับฟังกับนิทรรศการที่มีชื่อว่า..."ลีลาของลายใหม่"

แล้วเธอจะไม่'เห็นใจ'เขา แต่เธอจะ'เข้าใจ'เขา

นอกจากจะยินดีกับการได้เป็นสื่อเล็กๆจากที่อาจารย์เจาะอับดุลเลาะบอกกับเราว่า "ต้องการจริงๆที่จะเห็นสื่อเสนอเรื่องราวของจังหวัดชายแดนภาคใต้ในมุมดีแบบนี้บ้าง"

ยังได้แรงบันดาลใจอีกหลายอย่างในการใช้ชีวิต

เช่น จากคำพูดหนึ่งของอาจารย์ที่น่าคิดมากคือ "ถ้าทุกคนตระหนักได้ว่าวันหนึ่งเราต้องตาย จะไม่มีใครทำความชั่ว"

และแรงบันดาลใจในการเลือกเรียนศิลปะของพี่นุรัตนา หะเว 'ที่เธอเริ่มนับหนึ่งด้านศิลปะตอนเข้ามาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย

จากความประทับใจในงานศิลปะของเพื่อน แล้วอยากจะเรียนรู้แต่เพื่อนของเธอคนนั้นสอนเธอไม่ได้ เพราะที่เขาวาดมันออกมาได้นั้นมาจากการสังเกตพ่อของเขาวาดมาตั้งแต่เด็ก' เรียกว่าเป็นพรสวรรค์ที่ถ่ายทอดกันมาทางสายเลือดก็น่าจะได้

ความชำนาญเริ่มก่อตัวตามชั่วโมงที่เธอใช้ไปกับการรังสรรค์งานศิลปะชิ้นแล้วชิ้นเล่า จนกลายเป็นผลงานที่มีอัตลักษณ์

และได้แสดงผลงานให้ใครหลายๆคนได้ซึมซับแรงบันดาลใจจากเธออย่างที่ฉันรู้สึกในวันนี้

มันทำให้ฉันมั่นใจในหนทางที่มีความรู้สึก "อยาก"นำ และรู้ว่าต้องใช้เวลาและความหมั่นเพียรมากมายเพียงใดกับมัน

ศิลปะสำหรับฉันในวันนี้มันก็เหมือนกับประตูบานเล็กๆบนกำแพง...ที่พาเราข้ามผ่านทุกอคติได้ 

ถ่ายทอดความรู้สึกออกมาได้อย่างลึกซึ้ง เจือความอ่อนโยน

หนทางแห่งการแก้ไขปัญหามีมากมายหลายวิธี

ไม่จำเป็นต้องตอกย้ำให้เห็นถึงสิ่งที่เลวร้าย

แต่มองหาความสวยงามที่แอบแฝงอยู่

และวันที่สิ่งแวดล้อมชวนโมโห ก็ถูกขับเคลื่อนให้ผ่านพ้นไปด้วยการยิ้มรับมุมมองใหม่ในชีวิต...