ผมว่านะ มีอีกสิ่งหนึ่งที่ทรมานมากๆ  ก็คือ

การที่ขึ้นรถไฟฟ้าที่มีคนแน่นๆ แน่นเอี้ยด แล้ว...มีคนตด

อ่ะ ลองนึกสภาพ รถไฟฟ้าแน่นๆ ที่ประตูกำลังจะปิด



“ปิ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!

ครืด-ด…

กึก!”



แต่ไม่รู้ใครอ่ะ สงสัยอยากให้สัญญาณรถวิ่ง

ก่อนรถออกตัวกูขอสักที... เก็บมานาน



“ฟี้ดดดด—ด”... แหลมๆ ยาวๆ



แล้วมีปิดท้ายด้วยนะ



“แพร่ด!!”…

มันเป็นวันที่เท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้

และมันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้

ที่โทรศัพท์บ้านคอยเฝ้าถามโทรศัพท์มือถืออยู่ตลอดเวลาที่โทรศัพท์มือถือกลับมาที่บ้าน ว่า...

"นี่ๆ! มือถือๆ!!"

"อาราย...?"

"เป็นไงบ้างอ่า ได้ไปเที่ยวทุกวันเลย สนุกป่าว!?"

"ก็เรื่อยๆ... แต่วันนี้ขอตัวก่อนนะ…