ช่วงนี้งานเข้าบวกงานยุ่งจนเบลอ ๆ ตอนกลับบ้านมองผ่านกระจกเห็นคนวิ่งวุ่น เร่งฝีเท้ารีบหนีลมฝนที่กำลังจะหอบมาโปรย ฝนมาอีกแล้ว กับอารมณ์เหนื่อย ๆ ผมปล่อยให้บุหรี่ในมือมอดไปเรื่อย อย่างน้อยก็ให้มือสัมผัสอากาศนอกรถ ตึกแถวสาทรนี้ก็สวยเหมือนกันนะ ทำงานแถวนี้มาเกือบสามปีเพิ่งสังเกตุเห็น เค้าถึงบอกว่าคนเราใช้ชีวิตเร่งรีบเกินไป จนลืมมองสิ่งรอบตัว มันเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่เอาเถอะ ผมว่าคนที่ทำงานในตึกเหล่านั้นจะมีสักกี่คนที่รับรู้ว่าตัวเองได้มีโอกาสอยู่ในสภาปัตยกรรมสวย ๆ เหล่านั้น ... แต่ก็นั่นแหละ… Continue

เมื่อวานเจ้ามิวโทรมาปรึกษาว่าจะเข้าร่วมประกวดงานสิ่งแวดล้อมงานหนึ่งที่เชียงใหม่ ผมแนะนำไปว่าอยากให้น้องเลือกงานที่จะลงให้ดี เกณฑ์การเลือกสำหรับผมมีไม่มาก ไม่ใช่คู่แข่งน้อยหรืออะไร แต่จะเน้นที่คณะกรรมการว่าชัดเจนแค่ไหน คุ้มค่าแก่การกระโดดลงไปเสี่ยงที่จะตกรอบหรือไม่ กระทบต่อภาพพจน์ที่ทำกันมาหรือไม่ น้องบอกงั้นไม่ประกวดดีกว่า แต่ปรากฏว่าตอนกลางคืนโทรมาอีกรอบบอกอยากประกวด (ทั้ง ๆ ที่ไม่พร้อม) ผมเลยบอกน้องไปว่า ถ้าอยากลองก็ทำ พี่ไม่มีอำนาจห้ามหรือส่ง แต่สิ่งที่บอกคือในมุมของพี่เอง… Continue

ผมเป็นพนักงานบริษัทธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ที่ชอบการถ่ายรูปมาก นั่นเป็นเพราะความใฝ่ฝันตั้งแต่เด็ก เมื่อไรที่มีโอกาสได้มองผ่านเลนท์ แล้วบันทึกภาพเหล่านั้นไว้ ไม่ว่าจะเป็นบุคคล สถานที่ เหตุการณ์สำคัญต่าง ๆ ในชีวิต ภาพเหล่านั้นมันมีสเน่ห์และความทรงจำมากมายอัดแน่นอยู่ข้างใน บางภาพก็ผมผมน้ำตารื้นขึ้นมา ในขณะที่บางภาพก็เรียกรอยยิ้มกลับมาได้ง่ายดาย ... ปัจจุบัน ผมค้นพบความชอบอีกอย่างนึง นั่นคือการทำสไตลิสต์ มีความสุขกับการเปลี่ยนคนธรรมดาคนหนึ่ง ให้มีบุคลิกที่โดดเด่น… Continue