ช่วงนี้งานเข้าบวกงานยุ่งจนเบลอ ๆ ตอนกลับบ้านมองผ่านกระจกเห็นคนวิ่งวุ่น เร่งฝีเท้ารีบหนีลมฝนที่กำลังจะหอบมาโปรย ฝนมาอีกแล้ว กับอารมณ์เหนื่อย ๆ ผมปล่อยให้บุหรี่ในมือมอดไปเรื่อย อย่างน้อยก็ให้มือสัมผัสอากาศนอกรถ ตึกแถวสาทรนี้ก็สวยเหมือนกันนะ ทำงานแถวนี้มาเกือบสามปีเพิ่งสังเกตุเห็น เค้าถึงบอกว่าคนเราใช้ชีวิตเร่งรีบเกินไป จนลืมมองสิ่งรอบตัว มันเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่เอาเถอะ ผมว่าคนที่ทำงานในตึกเหล่านั้นจะมีสักกี่คนที่รับรู้ว่าตัวเองได้มีโอกาสอยู่ในสภาปัตยกรรมสวย ๆ เหล่านั้น ... แต่ก็นั่นแหละ คนบางคนใช้ชีวิตในออฟฟิสมากกว่าอยู่บ้านด้วยซ้ำ

บ้านของผมเป็นบ้านไม้กึ่งปูนเก่า ๆ ที่อยู่มาตลอดชีวิตเกือบสามสิบปี หลายทีเราพี่น้องชอบคิดอยากจะย้ายบ้านดิ้นรนไปเรื่อย แต่ลึก ๆ แล้วก็ไม่มีใครอยากย้ายออกจากบ้านเก่า ๆ หลังนี้สักเท่าไร มันคงไม่ได้เป็นเพราะวัตถุ แต่มันเป็นคุณค่าด้านจิตใจ เพราะเราอาศัยอยู่ในความภูมิใจของพ่อที่จากเราไป ความรักของย่าที่ยังอบอวลทั่วบ้าน อยู่กับต้นไม้ของแม่ และน้องหมาทั้งฝูง หากให้เราย้ายไปที่อื่นโดยไม่เอาพี่น้องตัวน้อยเหล่านั้นไป มันคงยาก

งานโมเดลลิ่งค่อย ๆ เข้าที่เข้าทางขึ้นเรื่อย ๆ และผมชอบให้มันเป็นอย่างนั้น ก้าวช้า ๆ แต่มั่นงหน่อย บางทีฮึดกันก็สปีดจนตัวเองก็ลืมเหนื่อยกันไป บางทีก็เนิบจนน่าตกใจ แต่เราก็พยายามทำให้มันดีที่สุด พยายามฟันฝ่าอุปสรรคมากมาย แต่นี่อาจเป็นบททดสอบของความพยายามอย่างหนึ่ง ... ทางสายนี้ผมเดินไปด้วยใจล้วน ๆ เพราะผมเชื่อว่าหากคนเราตั้งใจทำอะไรแล้ว ความตั้งใจนั่นละจะย้อนกลับมาหาตัวในไม่เร็วก็ช้า ... ผมเชื่ออย่างนั้นนะ

วันนี้ผมปวดหลังมาก ได้ยกเตียงออกไปแล้วเอาผ้ามาปูนอนกับพื้นดีขึ้นหน่อย เพิ่งนอนกับพื้นรู้สึกว่าสบายดีไม่ปวดหลัง นั่นอาจเพราะเตียงยุบเกินไป มิน่าพระที่นอนเสื่อไม่ค่อยมีปัญหา : )