วันแรกของการเรียนที่ม.รามคำแหง ผมทราบทันทีว่าตัวเองจะต้องทำโปรเจ็คต์ถ่ายภาพที่นี่ ตอนนั้นผมอยู่เมืองไทยมา 2 ปีแล้ว แต่ไม่เคยเห็นที่ไหนเหมือนที่รามมาก่อน
รามมอบโอกาสทางการศึกษาให้ผู้คนกว่า 100,000 คน ด้วยค่าหน่วยกิตที่ไม่แพง สถาปัตยกรรมและเทคโนโลยีของรามได้รับการผสมผสานและสื่อถึงพัฒนาการที่ต่อเนื่องมาเกือบ 40 ปี

อาคารเรียน และวัสดุอุปกรณ์ทุกชิ้นของราม ไม่ว่าจะเป็น คอมพิวเตอร์, สัญญาณดาวเทียม, โทรทัศน์ ฯลฯ ล้วนได้รับการใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่ ซึ่งตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิงกับวัฒนธรรมการบริโภคทิ้งขว้างของคนกรุงเทพฯ โดยทั่วไป

หลายคนคิดว่ากรุงเทพฯ มีแค่รถไฟฟ้าและแหล่งท่องเที่ยวหรูๆ ผมอยากจะถ่ายทอดผ่านภาพถ่ายให้ทุกคนเห็นว่า จริงๆ แล้วผู้คนอาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้อย่างไร โดยเฉพาะย่านที่เต็มไปด้วยประชากรที่กำลังดิ้นรนเพื่อชีวิตที่ดีขึ้นผ่านการศึกษา

รามเปิดประตูรับนักศึกษาทุกคน ทุกช่วงอายุ จากทั่วทุกภูมิภาคของประเทศไทย ที่รามไม่มีการสอบเข้า ไม่มีคะแนนจากรายงานหรือการเข้าห้องเรียน นักศึกษาแต่ละคนจะรอดหรือร่วงระหว่างทางก็อยู่ที่ตัวเอง เป็นที่รู้กันว่าใครจบรามได้ ต้องขยันเท่านั้น ประสบการณ์การเรียนที่รามของแต่ละคนขึ้นอยู่กับวิชาที่เรียน วิชาที่มีคนลงทะเบียนเยอะจะสอนที่ศูนย์เรียนรวมขนาดใหญ่ที่จุได้ 300 คนหรือมากกว่านั้น รวมทั้งมีนักศึกษาที่ฟังบรรยายออนไลน์ด้วย แน่นอนว่าไม่ต้องพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับนักศึกษา ส่วนวิชาที่ไม่ค่อยมีคนเรียนก็จะสอนกันห้องไหนก็ได้ที่ว่างอยู่ ทุกคนจะใกล้ชิดกัน มีส่วนร่วมในห้องเรียน ขณะที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อ