ฉัน..หกล้มอีกแล้ว

ฉันสะดุดกับหลุมเดิมๆ บนเส้นทางเดิมๆ ที่ฉันเดินอยู่เป็นประจำ

ฉันสะดุดล้มลง อย่างไม่เป็นท่า

ล้มลงด้วยท่าเดิม ที่เคยล้มลงอยู่ประจำ

ถ้าจะถามว่า "เจ็บไหม?"

อืม....ไม่แล้วล่ะ ฉัน"เจ็บจนชินแล้ว"

แต่มันน่า"ขำ"มากกว่า

ทั้งๆที่รู้ว่า ทางข้างหน้ามันมีหลุม…

ฉัน"คิด"

เพราะสงสัย

ฉัน"เขียน"

เพราะระบายความในใจ

ฉัน"เรียน"

เพราะความเขลา

ฉัน"เพียร"

ด้วยความพยายาม

ฉัน"ทน"

เพราะความจำเป็น

ฉันจึง"เป็น"…

น่าเบื่อ!

มันเกิดจากที่ฉันรู้สึกเบื่อ

เบื่อในความวุ่ยวายของโลกใบนี้

อยากจะหลุดพ้น อยากจะหลบหายไป จากโลกนี้

หลายคนเข้าใจในความหมายน่าเบื่อของฉันคือการ

"ยอมแพ้"

ยอมแพ้ที่ไม่ต่อสู้กับสิ่งวุ่นวาย

ฉันไม่ได้ยอมแพ้ ฉันเพียงแค่หยุดเฉย

ฉันไม่ได้แข่งขันกับมัน…

เธอยืนนิ่ง....อยู่กลางเส้นทางที่วุ่นวาย

ผู้คนหลากหลาย เดินสวนกันไปมา

เสียงดังโหวกเหวกโวยวาย

นักเรียนชายวิ่งไล่เตะกัน

นักเรียนหญิงยืนจับกลุ่มคุยกัน

ท่ามกลางเสียงหัวเราะต่อกระซิก

เธอยังยืนนิ่ง อยู่ที่เดิม

ไม่สะทกสะท้าน ต่อสิ่งเร้าภายนอก…