ค่ำคืนอันแสนเงียบงัน

ท่ามกลางแสงสี ที่หลอกล่อผีเสื้อราตรี

ให้ออกโบยบิน

ณ มุมมุมนึงที่ไม่เป็นที่น่าสนใจ

มีกวีหยำเปผู้นึง ผู้ซึ่งนั่งฟัง

เสียงของเมืองกรุงยามราตรี

กวีหยำเปที่มีชีวีไม่แตกต่างอะไร ไปจาก

ขวดสุราที่ว่างเปล่า

หน้ากระดาษที่ไร้ร่องรอย ของการขีดเขียน

ปากกาที่น้ำหมึก ได้เหือดแห้ง ไปนาน........

กวีผู้นั้น เหม่อมองไปยังท้องฟ้า อันไร้ดวงดาว

พลางนึกถามตัวเอง "เหตุใดเล่า ชีวีนี้ มันช่างไร้ความหมาย"

" เหตุใดกัน หัวใจ มันช่างไร้ความรู้สึก"

......................................................................

ไม่มีคำตอบใด ที่จะตอบคำถามของกวีหยำเป

ไม่มีคำพูดใด ที่จะปลอบโลมความรู้สึก อันอ้างว้างนั้นได้

ในค่ำคืนนึง

ก็ยังมีกวีหยำเปผู้นึง เหม่อมองท้องฟ้า อันไร้ดวงดาว

อยู่ ณ มุมมุมนึง ที่ไม่เป็นที่น่าสนใจ