บนหน้าปัดนาฬิกา

ทุกคนต่างมีเวลาเป็นของตนเอง

บ้างเดินช้า บ้างเดินเร็ว กว่ากัน

ไม่ใช่เพราะว่า นาฬิกาเดินไม่ตรงกัน แต่เป็นเพราะเจ้าของมัน

เลือกที่จะปรับเข็มเวลา หรือไม่ก็เท่านั้นเอง

(และนี้เป็นข้อยืนยันว่าเราต่างมีเวลาเป็นของตนเอง จริงๆ)

เรามันบ่นว่า "ไม่มีเวลา"

ไม่มีเวลา พักผ่อน

ไม่มีเวลา ดูแล

ไม่มีเวลา ที่จะลงมือกระทำ

ไม่มีเวลา คิด

หรือแม้กระทั่ง

ไม่มีเวลา สำหรับความรัก

หากแท้จริงแล้ว เวลามันมีล้นเหลือเสมอ

เรามักบ่นว่า "ไม่มีเวลา"

ที่จะพักผ่อน

เพราะเรามักจดจ่อต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากเกินไป มากเกินว่าความแข็งแรงของร่างกายและความแข็งแกร่งของจิตใจ............จะรับไหว

ที่จะดูแล

คนที่เรารัก หรือคนที่รักเรา เพราะเราเอาเวลาที่มีไปทุ่มเทกับสิ่งใดสิ่งนึง จนหมดไป

ที่จะลงมือกระทำ

เพราะเราจำต้องเลือกเอาระหว่างความจริง และความฝัน เลือกที่จะอยู่รอดทางสังคม หรือจมปรักกับสิ่งที่รัก

ที่จะคิด

เพราะร่างกายและสมองต่างอ่อนล้ามากพอแล้ว

และที่จะรัก

เพราะคิดว่าเหนือสิ่งอื่นใด "ความรัก" เราสามารถรอคอยมัน หรือจะปล่อยให้มันรอคอยเรา........ ก็ได้

ในภาษิตโบราณ "เวลาไม่เคยรอใคร" แต่ที่จริงแล้ว

"เรามักปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่านไปต่างหาก"

เรามักยึดติดคำว่า "เอาไว้ก่อน" "ไม่เป็นไร" "เดี๋ยวค่อยทำก็ได้"

เวลามันก็หมุนไปตามหน้าปัด ของมันอย่างปกติ

เข็มมัน ก็เดินตามจังหวะของฟันเฟืองตามกลไกของมันเหมือนเดิม อย่างที่เคยเป็น

เราปล่อยเวลาให้ล่วงเลย.......ผ่านไป

ผ่านไป.........และผ่านไป

ทุกสิ่ง ทุกอย่างจึงต้องจากไป ตามกาลเวลา

เวลาที่จะพักผ่อน จึงหมดไป

เวลาที่จะดูแล จึงหายไป

เวลาที่จะลงมือกระทำในสิ่งที่รัก จึงไม่มี

เวลาที่จะคิด จึงมืดมน

เวลาที่จะรัก จึงสูญสลาย

กว่าจะรู้ตัว...ก็สายไปแล้ว และเรามักจะพูดเพื่อเข้าข้างตัวเองเสมอว่า

"เวลา มันช่างผ่านไปไวเสียจริงเชียว"