บนสะพานลอย...มุมมืดที่โดดเดี่ยว

ผู้เฒ่าได้ใช้มันเป็นที่หลับนอน

ผู้เฒ่าที่ใช้ชีวิตโดดเดี่ยว

ผู้เฒ่าไม่ได้เข้ามาแสวงโชคในเมือง

อาจมาตามหาลูก หลาน

หรือมาหางาน เพื่อให้ได้เงินมาปะทังชีวิตวันต่อวัน...หรือไม่ได้เลย

คำถาม..อาจไม่ใช่ลูกหลานหายไปไหน

คำถาม..อาจไม่ใช่พรุ่งนี้จะกินอย่างไร

สิ่งอยู่ในใจผู้เฒ่า "บ้าน"

บ้านที่เคยอยู่..บ้านนอกคอกนาที่สงบเงียบ

บ้านที่แม้ไม่หรู ทันสมัย เก่า และแทบพัง

แต่มันก็คือบ้าน เป็นที่มั่น เป็นที่เดียว…

ค่ำคืนอันแสนเงียบงัน

ท่ามกลางแสงสี ที่หลอกล่อผีเสื้อราตรี

ให้ออกโบยบิน

ณ มุมมุมนึงที่ไม่เป็นที่น่าสนใจ…

บนหน้าปัดนาฬิกา

ทุกคนต่างมีเวลาเป็นของตนเอง

บ้างเดินช้า บ้างเดินเร็ว กว่ากัน

ไม่ใช่เพราะว่า นาฬิกาเดินไม่ตรงกัน แต่เป็นเพราะเจ้าของมัน

เลือกที่จะปรับเข็มเวลา หรือไม่ก็เท่านั้นเอง

(และนี้เป็นข้อยืนยันว่าเราต่างมีเวลาเป็นของตนเอง จริงๆ)

เรามันบ่นว่า "…

ฉัน..หกล้มอีกแล้ว

ฉันสะดุดกับหลุมเดิมๆ บนเส้นทางเดิมๆ ที่ฉันเดินอยู่เป็นประจำ

ฉันสะดุดล้มลง อย่างไม่เป็นท่า

ล้มลงด้วยท่าเดิม ที่เคยล้มลงอยู่ประจำ

ถ้าจะถามว่า "เจ็บไหม?"

อืม....ไม่แล้วล่ะ ฉัน"เจ็บจนชินแล้ว"

แต่มันน่า"ขำ"มากกว่า

ทั้งๆที่รู้ว่า ทางข้างหน้ามันมีหลุม…

ฉัน"คิด"

เพราะสงสัย

ฉัน"เขียน"

เพราะระบายความในใจ

ฉัน"เรียน"

เพราะความเขลา

ฉัน"เพียร"

ด้วยความพยายาม

ฉัน"ทน"

เพราะความจำเป็น

ฉันจึง"เป็น"…

น่าเบื่อ!

มันเกิดจากที่ฉันรู้สึกเบื่อ

เบื่อในความวุ่ยวายของโลกใบนี้

อยากจะหลุดพ้น อยากจะหลบหายไป จากโลกนี้

หลายคนเข้าใจในความหมายน่าเบื่อของฉันคือการ

"ยอมแพ้"

ยอมแพ้ที่ไม่ต่อสู้กับสิ่งวุ่นวาย

ฉันไม่ได้ยอมแพ้ ฉันเพียงแค่หยุดเฉย

ฉันไม่ได้แข่งขันกับมัน…

เธอยืนนิ่ง....อยู่กลางเส้นทางที่วุ่นวาย

ผู้คนหลากหลาย เดินสวนกันไปมา

เสียงดังโหวกเหวกโวยวาย

นักเรียนชายวิ่งไล่เตะกัน

นักเรียนหญิงยืนจับกลุ่มคุยกัน

ท่ามกลางเสียงหัวเราะต่อกระซิก

เธอยังยืนนิ่ง อยู่ที่เดิม

ไม่สะทกสะท้าน ต่อสิ่งเร้าภายนอก…

ถ้า....

ถ้า...ฉันเป็นผู้ชาย

ฉันจะเป็นผู้ชาย

ถ้า...ฉันมีเงิน

ฉันจะท่องรอบโลก

ถ้า...ฉันมีพลัง

ฉันจะทำลายโลกใบนี้

ถ้า...ฉันเป็นดีไซเนอร์

ฉันจะให้ผู้หญิงอ้วนมาเป็นนางแบบ

ถ้า...ฉันเป็นสายลับ…