O      ครั้น “ฅน” คราเบ่งเบื้อง                  ยกตน เหนือสรรพ

มากข่มน้อยชี้ชน                                    เด่นด้อย

สร้างศรีโอ่อวดยล                                  สูงต่ำ ยื้อแย่ง…

เมื่อฉันส่อง จ้องหน้า เบื้องกระจก

คำถามรก ปรกปริ่ม ทิ่มท่วมหัว

 …

ภวังค์มืด รื่นหลั่งเร้น สรรค์สร้างเฟ้น แต้มแต่งรัชนี…

 …

สุรารัย ใคร่หา ความหมายแท้                       สุดแล้วแต่ แลคลึง คนึงหา

สุรารัย ไร้ซึ่ง พึงที่มา                                      แต่ถึงครา ปรี่หลง สนองตัณห์…

                      สัตว์เดียรัจฉานประเภทหนึ่งหลงกลองอาจอำนาจหยั่งรู้ ถือโอกาสเปล่งเปลื้องวาจารังสรรค์ถ้อยวลี กล่าวนามตนว่า “มนุษย์” ยกตัวเหนือสรรพสิ่ง ขึ้นข่มรากเหง้ากำเนิด ทำลายแก่นแท้ของชีวิต ขวนขวายหาความผิดแผก แตกแยกวรรณะออกจากชาติพันธุ์ ถลำล่วงล้ำเส้นปรารถนาบริสุทธิ์ ผุดตัณหาอุบัติซึ่งกิเลส สนองราคะส่วนตน จมปลักโง่งมอยู่ ณ ซ่องสวรรค์ ลวงมโนทัศน์แห่งสัจธรรม แสวงโลกาสมมุติจอมปลอม…