สัตว์เดียรัจฉานประเภทหนึ่งหลงกลองอาจอำนาจหยั่งรู้ ถือโอกาสเปล่งเปลื้องวาจารังสรรค์ถ้อยวลี กล่าวนามตนว่า “มนุษย์” ยกตัวเหนือสรรพสิ่ง ขึ้นข่มรากเหง้ากำเนิด ทำลายแก่นแท้ของชีวิต ขวนขวายหาความผิดแผก แตกแยกวรรณะออกจากชาติพันธุ์ ถลำล่วงล้ำเส้นปรารถนาบริสุทธิ์ ผุดตัณหาอุบัติซึ่งกิเลส สนองราคะส่วนตน จมปลักโง่งมอยู่ ณ ซ่องสวรรค์ ลวงมโนทัศน์แห่งสัจธรรม แสวงโลกาสมมุติจอมปลอม ดอมดมกลิ่นยวนเย้าเคล้านัยน์ตา สำคัญก้อนอุจจาระดุจดั่งเพชรน้ำหนึ่ง อวดสำแดงปัญญาเท้าอ้างภูมิเท็จ ป่าวร้องโพธนาฟ้องก้องนภา ว่ากูดี! กูแน่! ปราศจากซึ่งกฎเกณฑ์วิถีจรรยา ไร้ครรลองแห่งจารีต จิตหมองหม่นไปด้วยสิ่งระยำต่ำช้า
 

                      นี่หรือมนุษย์ปุถุชนที่อ้างตนเป็นใหญ่เหนือธรรมชาติ นี่หรือสัตว์ประเสริฐยิ่งแล้ว ไฉนเลยเผยสันดานธาตุแท้อันโสมม ภายนอกโฉมงามอร่ามยิ่ง เนื้อในอัปลักษณ์เน่าเละเฟะธุลี เบื้องหน้าราศีผ่องแผ้ว เบื้องลึกแฝงสาบคาวเลือดดำสนิท

                      กาลเวลาบ่มเพาะซากสังเวช ละม้ายเดนเปรตเยื้องย่างลอยล่องผืนธรณี หมกมั่วแย่งชิงฉวยฐานันดรแปดเปื้อนโลกีย์ เหล่าทาสประสงค์หมายมุ่งแหวกว่ายสู่บึ้งทวาร ควานหาภาวะโรคาจิต ตะกอนบาปตกผลึกใต้ก้นห้วงภวังค์สำนึก ละอองจรัสแสงถูกบังบดดับสิ้นสูญ แลหนทางพร่าหมอง มองก้าวข้ามปรารถนาปัจจัยถ่องแท้ ล้วนมิอาจจักสัมผัสรู้แจ้ง ฝันไปเถิด “มนุษย์”