08.00 น.



พระอาทิตย์ยามเช้าของเกาะสมุยพยายามส่งเส้นแสงรอดช่องว่างของผ้าม่านสีขาวสวยเพื่อทะลุมาปลุกเราสองคนให้ตื่นจากภวังค์ เราน้อมรับความต้องการเหล่านั้นและตั้งสติตื่นมารับกับความจริงอีกครั้ง ผมพยายามทบทวนและอยากจะเชื่อว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงความฝันและเมื่อเราตื่นขึ้นมาเหตุการณ์ทุกอย่างยังคงสวยงามเหมือนเดิมแต่ความจริงก็ยังคงเป็นความจริงอย่างไม่เคยที่จะต้องเคลือบแคลงสงสัย…

Continue

17/3/2010



07.30 น.



ผมสะดุ้งตื่นอีกครั้งจากการปลุกของผู้ร่วมเดินทางที่ตื่นมาอาบน้ำอาบท่ารออยู่ก่อนแล้ว เจ้าของที่พักเตรียมข้าวต้มร้อนๆต้อนรับแสงแรกแห่งความสุขภายใต้เกาะสมุยแห่งนี้ให้กับพวกเราอย่างเต็มใจ ผมรับประทานอย่างทำเวลาเพราะวันนี้เรามีนัดขึ้นเรือไปหมู่เกาะอ่างทองซึ่งไม่ได้มีเพียงแต่เราเท่านั้น ผู้ร่วมเดินทางอีกเกือบ 50… Continue

10.40 น.



ผมและเพื่อนร่วมทางกับเป้คนละใบเรียกแท็กซี่จากหน้าที่พักพร้อมทั้งบอกจุดหมายปลายทางให้กับพี่โชเฟอร์ด้วยน้ำเสียงสบายๆ สุวรรณภูมิคือปลายทางที่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเดินทางหนีความจำเจในช่วงกลางเดือนมีนาคมของพวกเราในครั้งนี้ เกาะสมุยนั่นต่างหากคือสถานที่ที่แท้จริงที่ผมกำลังจะมุ่งหน้าไป เรื่องราวมากมายคงกำลังเตรียมที่จะเผยตัวตนผ่านการรับรู้ของผมในอีกไม่ช้า… Continue

วินาทีนี้ผมกำลังอยู่บนทางด่วน ผมตั้งหน้าตั้งตาถ่ายน้ำหนักจากปลายเท้าลงสู่คันเร่งอย่างเต็มกำลังจนกระทั่งเข็มไมล์แสดงความเร็วไม่ต่ำกว่า 140 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ชั่วขณะหนึ่งที่สมองและจิตใจของผมว่างเปล่า ผมดึงตัวเองย้อนกลับเข้าไปในมิติเวลาเพื่อระลึกให้ชัดเจนอีกครั้งว่าผมกำลังมุ่งหน้าไปที่แห่งนี้ทำไม



“พี่จะไปทำอะไรตั้งสี่วัน” ไอ้ต้นรุ่นน้องที่แผนกเอ่ยถามอย่างสุดฉงนเกี่ยวกับช่วงเวลาที่ผมจะใช้ในการเดินทางคราวนี้ “กูก็ไปเที่ยวสิวะถามได้”… Continue