ความยุ่งยากในความสำคัญแท้จริงแล้ว คือความสำคัญที่เรียบง่าย 

เมื่อนัยหนึ่่ง หาทางแสวงหา ออกค้นคิด สู่วีถีแห่งทุกข์ไหม้

ร้อน ร่าน ด้วย การแสดงบทบาทหน้าที่ที่สำคัญ กว่าจะค้นเจอว่ามันคือ ส่วนสำคัญของชีวิต

ก็ทุกข์ร้อนอยู่นาน เมื่อไร้ซึ่งความอยาก เหมือนไร้ซึ่งวิญญาน แม้จะจะเป็นวิญานแห่งความชั่วร้ายก็ตาม

แม้กิเลส ตัณหา ราคะ จะเป็นสิ่งที่ควรมิประสงค์

แต่วัดค่าพลังของมันแล้ว ในหนึ่งของหนึ่งคนนั้น ยอมกลับมามีซึ่ง กิเลส ตัณหา อันราคะ…

ปลายทาง ยิ่งใก้ลปลายทางของชีวิตเท่าไหร่ ความไร้ความหมาย ไร้ความรู้สึกมันเกาะกุมความเข้าใจ

ทั้งแง่มุม ปลายสัมผัส บงบอกให้วิญญาน สับสนจนถึงขนาดโอดโอยว่าไม่มีความรู้สึกใดๆอีกแล้ว

ปัญหา ความไม่สมหวังที่สมหวัง ความอยากได้ที่ไม่ได้ ความอยากรักที่ไม่ได้รัก

ความคิดที่แตกต่างที่ไม่ได้การยอมรับจากอีกความคิด ความไม่พอดีที่พอดีแล้ว ความไม่มีที่มีมากเกิน ความไม่ ไม่ ไม่

ไม่โหยหา ไม่มีค่าทางความรู้สึกของชีวิต พุงเข้าหา แม้จะไขว่ขว้าเท่าไหร่ ก็ไม่ ไม่ ไม่…

ณ ช่วงเวลาผ่านพ้น ความวัยเยาว์ของร่างกาย หนีจาก

แต่ทำไม เมื่อยิ่งผ่านพ้นวัยเยาว์มาล่วงนานเลยไกล

ทำไมถึงได้รู้สึกว่า ยังเยาว์และเขลากับความคิด 

ความพออยู่แห่งความพอเพียงเพื่อวัย ได้สวนทางกัน และไม่ทักทาย แม้เธอคือคนคนเดียวกัน

ความไร้สาระ ความไม่มีเหตุผล และความต้องการความน่าเห็นใจ สนุกกับการเริ่มใหม่ของชีวิตวัยนี้

อารมณ์ ไม่คงที่ และต้องการการเห็นอก เห็นใจ เห็นคุณค่า จะกระเสือกกระสนให้ได้มาเพื่อสายตาและควาดหวัง

ให้สายตาสักคน…

เหมอมองใบไม้จากความเย็นที่จับบนใบ สีเขียวแข็งแรงยิ่งกว่าหน้าร้อน หน้าฝน ใบไม้เมื่อยามต้องลมหนาว

ทำให้ใบเขียวแข็งแรงจับใจยิ่งขึ้น ทุกรูขุมขนของใบ สะท้อนให้เห็นว่า แม้เวลาผันผ่าน ใบไม้ยังปรับตัวให้คงอยู่ 

ใบไม้ไม่มีเสื้อผ้าตามฤดู ยังคงนิ่งงัน รอให้ความหนาวเย็นของปีนี้ผ่านไปอีกครา อย่างไม่สะทกสะท้าน

แล้วเราจะเก็บเกี่ยวความแข็งแรง ความไม่เกรงกลัวต่อธรรมชาติอันแปรเปลี่ยนโลกจากใบไม้เชียวหรือ

ฤดูมิใช่เพีียงเป็นตัวกำหนด ให้แปรเปลี่ยน…