ครั้งหนึ่งมนุษย์เคยมีสภาพจิตที่สงบนิ่งแต่เคลื่อนไหวเป็นหนึ่งเดียวกับสภาวธรรมรอบด้าน กลมกลืนเป็นเอกภาพ ด้วยอวิชชาแห่งความเฉลียวฉลาดเข้าครอบงำ สิ่งจินตนาการก็ปรากฏผลเป็นรูปธธรรม ดำ ขาว ยาว สั้น ต่ำ สูง สัมผัสได้ดวยอายตนะ ความพอใจแห่งรูปสถิตลงภายใน ผสมจักษุรูป ก่อเกิดกระบวนการเลื่อนไหลเปลี่ยนรูปต่อสายกันเป็นสายสนิทเนียน ห้วงแห่งจิตถูกปิดให้พร่ามัว บดบังสัจธรรมมิให้มองเห็น จิตเดิมแท้สงบนิ่ง รอการเพรียกหาจากจิตวิญญษณ ให้หวนกลับมายังอ้อมอกแห่งมาดาธรรม ที่พร้อมจะให้อภัยและมอบความสว่างโล่งเย็นเป็นที่ผ่อนคลาย ดังเป็นการต้อนรับการกลับมาของผู้เดินทางไกลมานับเป็นแสนล้านกิโล ด้วยความเรียบง่ายอย่างที่สุดรวดเร็วดังแสงอัสนีบาตร ความปิติเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ครั้งลืมตาตื่นดูโลกทั้งใบก็กลายเป็นความว่างเปล่าไปในบัดดล

Man in his original state was and in harmony with Nature. But being clouded by ignorance resulting in differentiation of duality, i.e. black and white, shot and long, etc. The liking and disliking from differentiated mind clouded his perception. He lost his original peaceful and calm mind. And now man struggles to return to the Mother nature, craving for forgiveness and space to heal. It is a return to simplicity. The joy is to be awaken to see the world again…suddenly Empty.