The Kindness of Strangers โปรเจ็คต์ที่ว่าด้วยเรื่อง ‘มิตรภาพ’ และ ‘น้ำใจ’ จาก ‘คนแปลกหน้า’

ขอสารภาพตามตรงว่าเราไม่เคยมีชื่อ มิ้นท์ มณฑล กสานติกุล หรือแม้แต่ I roam alone อยู่ในชีวิต ทั้งๆ ที่คนอย่างน้อยครึ่งแสนได้แรงบันดาลใจในการเดินทางจากผู้หญิงคนนี้ หลังจากเพื่อนคนหนึ่งแนะนำให้เราอ่านหนังสือ 'มิตรภาพระหว่างเส้นทางสายทรานส์ไซบีเรีย' ทัศนคติและตัวตนของมิ้นท์ที่ส่งผ่านอักษรแต่ละตัวก็บอกเราชัดเจนเลยว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา และนั่นก็เป็นเหตุผลให้เราอยากเข้าไปทำความรู้จักกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ทันทีที่เรารู้ข่าวว่ามิ้นท์กำลังจะมีโปรเจ็คต์ใหม่ การควานหาเบอร์โทรศัพท์ของมิ้นท์ก็เริ่มขึ้น จนกระทั่งเสียงปลายสายตอบตกลงให้เราได้คุยกับเธอสักที!

ความสดใสแบบเดียวกับที่เราเห็นได้ในทุกๆ ภาพของ I roam alone เสมอๆ ก็มีให้เห็นทันทีที่การสนทนาของเราเริ่มขึ้น มิ้นท์เล่าถึง ‘The Kindness of Strangers’ ว่าเป็นโปรเจ็คต์การเดินทางจากสถานีธนบุรีลงใต้ ซึ่งนอกจากจะเป็นครั้งแรกแล้ว ความท้าทายอีกอย่างของทริปนี้ก็คือการที่เธอไม่ได้วางแผนหรือตระเตรียมอะไรล่วงหน้าใดๆ เลย “เรียกได้ว่าด้นสดล้วนๆ ค่ะ” สำหรับทริปนี้ มิ้นท์ไม่ได้โฟกัสกับสถานที่ที่จะไป แต่คือประสบการณ์ระหว่างทางที่เธอเรียกมันว่า ‘มิตรภาพ’ และ ‘น้ำใจ’ จาก ‘คนแปลกหน้า’ ต่างหากที่เป็นจุดหมายปลายทาง

มิ้นท์ย้อนเล่าถึงจุดเริ่มต้นของ The Kindness of Strangers ให้เราฟังว่า "หลังจากทำงานติดต่อกันมาหลายเดือน มิ้นท์รู้สึกว่าชีวิตถูกบังคับให้ต้องคุยแต่เรื่องธุรกิจและการวัดค่าจากจำนวนไลค์ มิ้นท์รู้สึกว่าเหนื่อยจนบอกกับตัวเองว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะที่จะย้อนกลับไปสู่ความเรียบง่ายที่สุด ย้อนกลับไปสู่สิ่งที่จะทำให้หัวใจตัวเองพองโตได้อีกครั้ง"

จากสถานีธนบุรี มาประจวบคีรีขันธ์ ชุมพร พัทลุง ยะลา และนราธิวาส ดูจะเป็นทริปฮาร์ดคอร์พอสมควรสำหรับใครหลายคน แต่มิ้นท์บอกกับเราว่ามันเต็มไปด้วยความสนุก รอยยิ้ม และมิตรภาพจริงๆ “ตอนที่อยู่พัทลุง มิ้นท์เดินออกจากที่พักตั้งแต่ตีห้านิดๆ กะว่าจะไปตลาดหารถไปที่ทะเลน้อยเพราะอยากไปดูพระอาทิตย์ขึ้น โดยที่ก็ไม่รู้ว่าตลาดอยู่ตรงไหน กะว่าค่อยถามๆ เอา พอเดินออกมาก็เห็นว่าข้างนอกมืดตื๋อ มีไฟสว่างอยู่ตรงร้านข้าวแกงที่เตรียมเปิดร้านอยู่ เราเลยเดินไปถามคุณน้าคนนึงว่าป้ายทะเลน้อยต้องไปขึ้นรถตรงไหน มันเช้ามาก แบบที่คุณน้ายังผมเปียกเพราะเพิ่งอาบน้ำสระผมเสร็จ คุณน้าก็บอกทางอะไรเสร็จสรรพ เราก็ไปตามที่คุณน้าบอก แต่ตรงนั้นถนนมันมืดมาก ไม่มีคนเลยด้วย ยืนไป ใจก็คิดนะว่าถ้ามีรถมาจริงๆ รถก็คงไม่เห็น คิดในใจว่าเดินไปรอที่ตลาดดีกว่า กะว่าเดี๋ยวถามๆ คนแล้วเดินไป แต่ได้แค่คิดเท่านั้นล่ะ รถมอเตอร์ไซค์ก็โฉบมาจอดข้างหน้า เอ้า! น้าคนนั้น เขาเป็นห่วง เลยวนมาดู แล้วก็พาเราไปรอตรงป้ายที่ตลาดแล้วก็ยังยืนคุยเป็นเพื่อนจนตอนนี้ผมแห้งแล้ว ฟ้าก็สว่างแล้ว อวยพรเรา มิ้นท์อยากบอกว่าหนูขอบคุณมากนะคะน้าไก่"

ถ้าใครติดตามในเพจ I roam alone คงจะคุ้นตากับภาพของผู้คนและสถานที่ที่เต็มไปด้วยชีวิต ประสบการณ์ และเรื่องราวที่มิ้นท์เล่าให้เราฟังอยู่เสมอ แม้มันจะต่างออกไปในแต่ละครั้ง แต่สิ่งหนึ่งที่เราสัมผัสได้ คือ ‘ความกล้า’ ที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับใครหลายๆ คน และในทุกๆ ครั้ง เราก็ยังได้เห็นความเรียบง่ายของมิ้นท์ถูกแสดงออกมาอย่างชัดเจนทั้งความคิด ทัศนคติ หรือแม้กระทั่งสิ่งละอันพันละน้อยที่เธอพกไปในแต่ละครั้งก็แค่ 'เท่าที่จำเป็น' เท่านั้น

"นอกจากกระเป๋า 1 ใบ ตารางรถไฟ และพระ 2 องค์ เพราะมิ้นท์กลัวผีมากแล้ว สิ่งที่ติดตัวมิ้นท์ตลอดคือกล้องถ่ายรูป แล้วทริปนี้มันเป็นทริปที่เราอยากไปคอนเนคกับคนเยอะๆ เลยอยากใช้กล้องตัวเล็กที่เวลายกขึ้นมาคนจะไม่ตกใจ ขณะที่คุณภาพของมันก็ต้องดีด้วย ซึ่ง Nikon 1 J5 ที่มิ้นท์พกไปเป็นตัวที่มิ้นท์ชอบมาก มันลงตัวกับรูปแบบทริปที่เราไปคนเดียว เพราะหน้าจอมันพับขึ้นได้ มันก็ทำให้เราสนุกไปกับการถ่ายตัวเองเวลาไปไหนต่อไหน ถ่ายกับผู้คน กับอาหารที่เราได้กินมากขึ้น แล้วถึงทริปนี้มันจะไม่ได้อยู่กับที่เลย แล้วมิ้นท์เองก็ไปนั่นไปนี่ ถ่ายนั่นนี่ไปเรื่อย เราก็ไม่คิดว่าเออกล้องเล็กๆ แบบนี้มันจะเอาอยู่ สุดท้ายคือมันทำได้ดีเลยแหละ"

ประสบการณ์ในช่วงเวลาอาทิตย์กว่าๆ จากสถานีธนบุรีไปสิ้นสุดที่นราธิวาส กับเส้นทางที่ไม่ได้ถูกกำหนดมาตั้งแต่แรก ดูตอบคำถามกับสิ่งที่มิ้นท์ตามหา และจากสิ่งที่เธอบอกว่า “ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเจออะไรบ้าง” แต่ดูจากน้ำเสียง สีหน้า แววตาที่เธอบอกเล่าให้เราฟังแล้ว เราว่ามิ้นท์ได้เจอพลังงานดีๆ จากมิตรภาพระหว่างทางแบบที่ล้นทะลักออกมาเลยล่ะ!

ระหว่างทางจากสถานีธนบุรี-สถานีเขา 300 ยอด

ในกองบินที่ 5 จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เป็นที่อาศัยของค่างแว่นฝูงใหญ่

ยอดเขาหมวกล้อม จังหวัดประจวบคีรีขันธุ์ ที่มิ้นท์ใช้เวลากว่า 40 นาที แต่คุ้มค่าทุกหยดเหงื่อ

จังหวัดพัทลุง: ภาพสะท้อนของบัวแดงบนน้ำนิ่ง

จังหวัดพัทลุง ทะเลน้อย ตอน 11 โมงเช้า

ริมทะเลจังหวัดประจวบ ตอนเวลา 6.00 นาฬิกา บรรยากาศสงบเงียบ มีแค่เราและทะเล

จังหวัดยะลาที่หลายๆ คนเข้าใจว่าสภาพในเมืองจะเป็นไปตามสิ่งที่ได้รับรู้ แต่คนที่นี่ใช้ชีวิตกันไปตามปกติ ตึกระเบิดก็สร้างใหม่ ไม่ยอมแพ้และคิดหาวิธีหลายๆ อย่างมาป้องกัน

ตลาดสดยามเช้าที่จังหวัดยะลา คนคึกคัก เดินไปทางไหนก็มีแต่แม่ค้าพ่อค้ายิ้มให้ รอยยิ้มที่นี่หวานมาก

แพะวิ่งเล่นที่ตลาดเก่าจังหวัดยะลา ที่มิ้นท์ตั้งใจจะไปถ่ายรูปน้องๆ นักเรียนตอนโรงเรียนเลิก ระหว่างที่เด็กๆ กรูกันออกมาจากรั้วโรงเรียน กลับมีฝูงแพะวิ่งกรูออกมาด้วย เป็นภาพที่น่ารักจนต้องวิ่งตามแพะไปถ่ายรูปนี้มา

เรือกอและที่หมู่บ้านชาวประมง จังหวัดนราธิวาส ที่ทุกความแปลกหน้าถูกทลายได้ง่ายๆ แค่รอยยิ้ม

ท่อปูนกันระเบิดสีสีนสดใสที่ตัวเมืองจังหวัดยะลาในทุกความมืดยังมีแสงสว่างเสมอ

อ้างอิง: www.nikon.co.th, www.facebook.com/IRoamAlone
ภาพ: Ketsiree Wongwan, www.facebook.com/IRoamAlone

Views: 5333

Comment

You need to be a member of PORTFOLIOS*NET to add comments!

Join PORTFOLIOS*NET

© 2009-2024   PORTFOLIOS*NET by CreativeMOVE.   Powered by

Badges  |  Report an Issue  |  Terms of Service