ค่ำคืนอันแสนเงียบงัน
ท่ามกลางแสงสี ที่หลอกล่อผีเสื้อราตรี
ให้ออกโบยบิน
ณ มุมมุมนึงที่ไม่เป็นที่น่าสนใจ
มีกวีหยำเปผู้นึง ผู้ซึ่งนั่งฟัง
เสียงของเมืองกรุงยามราตรี
กวีหยำเปที่มีชีวีไม่แตกต่างอะไร ไปจาก
ขวดสุราที่ว่างเปล่า
หน้ากระดาษที่ไร้ร่องรอย ของการขีดเขียน
ปากกาที่น้ำหมึก ได้เหือดแห้ง ไปนาน........
กวีผู้นั้น เหม่อมองไปยังท้องฟ้า อันไร้ดวงดาว
พลางนึกถามตัวเอง "เหตุใดเล่า ชีวีนี้ มันช่างไร้ความหมาย"
" เหตุใดกัน หัวใจ มันช่างไร้ความรู้สึก"
......................................................................
ไม่มีคำตอบใด ที่จะตอบคำถามของกวีหยำเป
ไม่มีคำพูดใด ที่จะปลอบโลมความรู้สึก อันอ้างว้างนั้นได้
ในค่ำคืนนึง
ก็ยังมีกวีหยำเปผู้นึง เหม่อมองท้องฟ้า อันไร้ดวงดาว
อยู่ ณ มุมมุมนึง ที่ไม่เป็นที่น่าสนใจ
You need to be a member of PORTFOLIOS*NET to add comments!
Join PORTFOLIOS*NET