จริงๆเรื่องที่ไม่อยากเขียนมากที่สุดและไม่อยากจะเกี่ยวข้องมากที่สุดคือเรื่องการเมือง แต่เชื่อมั๊ยว่า อะไรที่เกลียดก็ต้องเจอ และก็ต้องเจอจริงๆเสียด้วยกระทบเต็มๆเลย วันนี้พวกเราเก็บของที่ออฟฟิสเพื่อหนีพวกประท้วงที่กำลังก่อหวอดขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมเก็บทุกอย่างที่เกี่ยวงข้องกับงานที่ทำเพราะมันมีเรื่องการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมทำงานเกี่ยวกับรายการทีวีแต่เผอิญช่องที่ทำงานด้วยนี่สิ ดันไปอยู่อีกฝั่งกับพวกประท้วง เลยต้องเก็บของกันจ้าละหวั่น เพราะเราไม่อยากเสี่ยงที่จะต้องเสียหาย......แต่เราก็ไม่รู้ว่าพวกประท้วงจะเข้ามาเมื่อไหร่....ดังนั้นทุกอย่างต้องจัีดการให้เรียบร้อย เวรจริงๆ พวกเราคนทำงานที่ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวกับการเมือง แต่ในเมื่อพวกเราเป็นแค่คนเล็ก ลูกจ้างรับเงินเดือนที่ออกไม่ตรงวันเท่าไหร่ ก็ต้องก้มหน้ารับกรรมกันไปในใจไม่อยากจะอยู่ฝ่ายไหนเลย

แต่เมื่อทุกวันนี้เราต้องเลือกข้างเราก็ขอเลือกเข้าข้างแผ่นดินดีกว่า ผมไม่ใช่เหลืองหรือแดง และแม้กระทั่งน้ำเงินก็ตาม แต่งานที่เราทำนั้นมันมีเรื่องพวกนี้เข้ามาเกี่ยวข้องก็ต้องยอมรับไป เพราะเราเองก็ไม่สามารถเป็นเจ้าของบริษัทได้ ผมเองก้พยายามที่จะเดินหนีจากที่นี่เหมือนกัน ไปสมัครงานที่อื่น แต่ก็นั่นแหละ เงียบไปเหมือนกัน...อย่างว่าตอนนี้อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว ที่อื่นๆเขาก็คงต้องเลือกเอาคนที่เด็กกว่าและสามารถจ่ายเงินเดือนได้ถูกกว่าอยู่แล้ว นั่นสิ......


ผมเติบโตมากับงานสารคดีโทรทัศน์ เดินทางมากับงานสายนี้สักพักใหญ่ๆ ได้เข้ามาทำงานที่นี่ไม่นาน ตอนแรกเราไม่รู้ว่าใครเป็นใคร จนวันหนึ่งเราก็รู้ว่าช่องที่เราทำเป็นของกลุ่มการเมืองกลุ่มหนึ่ง ตอนนั้นผมแทบจะถอยแล้ว แต่ก็หันกลับไปดุคนที่อยู่ข้างหลัง เราก็เลยต้องพูดกับตัวเองว่า "เอาละ่ ต้องสู้สักตั้ง" เพราะผมเองแทบจะไม่ได้งานมาเกือบปี เป็นfreelance ก็เรียกได้ว่า ปีนั้นมีงานอยู่สองสามงาน ทั้งปี!!!!! เวรมั๊ยล่ะ!!!!!


วันนี้ขอไว้อาลัยกับเรื่องงานและการเมืองที่วุ่นวายจนทำให้ชีวิตเราต้องวุ่นวาย.......ขอให้ประเทศปลอดภัยตลอดรอดฝั่งสาธุ