โดย Supakit Juntarung ณ วันที่ 28 สิงหาคม 2010 เวลา 16:10 น.

โดย สมุดจด

สีม่วงอมดำในราตรีกาล กระแสการเดินทางตามแรงโน้มทวงของเม็ดก้องสีขาวที่ไหลลงมาอย่างเชื่องช้าเพื่อกระทบลงสู้พื้นคอนกรีต ในซอกระหว่างตึก เสียงเห่าที่ดังก้องกังวานจากสนุขตัวน้อยของเด็กสาวที่กำลังเข่ยาร่างอันไร้สติของชายหนุ่มผู้ที่แต่งกายประหลาด
หิมะก้อนเล็กสัมผัสแกล้มของหนุ่มผู้มาเยี่ยนแรงเขย่าและความเหน็บหนาวที่รับรู้จากการมีสติ

ทำให้รู้ม่านตาเปิดออก เผยให้เห็นร่างมัวๆของเด็กสาวและสนัขสีมัวที่กำลังเห่า.......เด็กสาวหยุดการเขย่าและเผยยิ้ม

กรุงเทพ 2553

“อีกระเทยควาย” เสียงร้องตะโกนลั่น ด่าท้อไล่มาจากกลุ่มเด็กชายกลุ่มใหญ่ที่นั่งเล่น 3 แยกเพื่อแซวสาวๆที่เดินผ่านไปมาในโรงเรียน ความโชคร้ายของรุ่นน้องหญิงตัวโตในร่างของชายหนุ่มที่ต้องเดินเผ่านมา “พ่อ แม่ แม่งภูมิใจวะได้ลูกทีเดิยวตั้งสองเพศ ” เสียงหัวเราะดังกังวานมาอีกระลอกใหญ่
หญิงสาวในร่างชายใหญ่มีความรู้สึก...แต่ก็เดินเฉยผ่านไปเพราะไม่อยากที่จะเอาพิมเสนไปแรกกับเกลือก
เสียงหัวเราะจากชายกลุ่มใหญ่ยังคงดังกังวนอย่างไม่ขาดสาย

“ ผู้ชายเขามีแต่ให้พ่อแม่เกาะชายผ้าเหลืองไม่ได้เกิดมาให้เกาะชายกระโปรงโว้ย” การด่าท้อระลอกสุดท้ายพร้อมเสียวหัวเหราะที่ดังกว่าเดิม

ก่อนที่ชายอยากสวยจะเดินหายไป ต้นเสียงนั้นมาจาก แมน หัวโจกแก๊งผู้มีความฝังใจในวัยเด็กจากการทะเลาะกับพี่ชายข้างบ้าน ที่มีร่างกายตุ้งติ่ง และพลาดท่าแพ้การชกต้อย จนเจ็บใจแคล้น
และยังถูกแม่นำมาเปรียบเทียบผลการเรียนในไว้เด็กอีก จึงไม่แปลกอะไรที่เขามีความรู้สึกเกียจผู้ชายประเภทนี้
อย่าว่าแม้แต่จะใกล้เลยแค่พูดคุยหรือร่วงงานก็มิอาจจะเป็นไปได้
คิดซะว่าถ้าให้สัมผัสเชื่อไข้หวัดใหญ่ 2010 กับกะเทยเขาเลือกที่จะสัมผัสอย่างแรกมากกว่า

เวลาแห่งความสุขกับการเป็นหัวโจกใกล้จะสินสุดลงแล้ว นาทีของการเตรียมเข้าสอบระบบ a-o netได้เริ่มขึ้นคณะในฝันไม่เคยมีมหาวิทยาลัยที่อยากเรียนก็ไม่เคยคิด รู้เพียงแต่เพื่อนทุกคนอยากเข้าเรียนแต่มหาลัยสีชมพู มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศไทย
แมนไม่รีรอเดินทางยื่นคณะแนนเพื่อนได้เข้าไปอยู่มหาวิทยาลัยสีชมพูเพียงอย่างเดียวแต่โชคร้ายหน่อยที่เขานั้นสอบไม่ติด
ทางเลือกสุดท้ายในการเขาศึกษาต่อเพื่อให้แม่ไม่ต้องไปเปียบเทียบกับอีหมอรุ่นพี่ที่เคยพักอาศัยบ้านติดกันที่ตอนนี้ย้ายไปซื่อบ้านใหม่ราคา
10 ล้านกว่าในย่านชานเมือง ซึ่งที่จะได้ไม่ต้องเสียหน้าคือการเข้า
มหาวิทยาลัยของรัฐเท่านั้นทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามหาวิทยาลัยเอกชนในกรุงเทพนั้นสอนให้ได้ความรู้และดูดีกว่า

มหาวิทยาลัยอันดับสองของภาค คณะเด็กแนว สาขาที่เปิดที่แรกในประเทศไทย

แมนหนุ่มเมืองกรุงที่ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของมหาวิทยาลัยอันดับสองของภาค คณะเด็กแนว สาขาที่เปิดที่แรกในประเทศไทย ชีวิตการเรียนของแมนเป็นไปอย่างปกติและมีความสุขเพราะที่นี้ เขายังไม่เห็นกระเทยแม้แต่คนเดียว

เรื่องเล่าขานเป็นตำนาน ที่เพื่อนของแมนเล่าให้ฟังว่า “แต่ก่อนมหาลัยนี้มีกระเทยเยอะมากมากอยู่ๆกระเทยก็ค่อยๆหายไป โดยไม่รู้สาเหตุข่าวการหายตัวของกระเทยแผร่ออกไปถึงหูกระเทยทั้งประเทศเลยไม่มีกระเทยคนไหนกล้าที่จะมาเรียนที่นี้เลย” แมนยิ้มด้วยความดีใจกับสิ่งที่ได้ฟัง

ชีวิตของแมนดำเนินแบบปกติทั่วไปในมหาวิทยาลัย

และแล้วเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตแมนก็ได้เกิดขึ้นนับจากนี้

รุ่นพี่ปีใกล้จะจบได้เดินเข้ามาเพื่อหาเด็กที่มีแววที่จะแสดงละครเวทีของคณะแมนก็ได้เป็นหนึ่งในนั้น คณะที่มีความเป็นพี่เป็นน้องสูงและเด็กใหม่ก็จะไม่สามารถที่อยู่ได้โดยที่ไม่มีพี่ค่อยสอนในวิชาชีพ แมนจึงมิอาจปฏิเสธการร่วมเล่นละครเวทีครั้งนี้ได้ ทุกคนที่เป็นนักแสดงต้องได้เล่นทุกบทท่องทุกบทและเข้าใจความรู้สึกของทุกบทเพื่อรุ่นพี่จะได้คัดตัวละครที่เหมาะสม
และในที่สุด
แมนก็ได้ป็นตัวละครหลักของเรื่องในบทที่เขาไม่ชอบเลยแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้
เวลาผ่านไปเกือบ 5 เดือนการแสดงก็มาถึง ในสิ่งที่แมนรับไม่ได้คือการแต่งตัว

แมนผู้ที่เกียจกระเทยมาทั้งชีวิตแต่ได้รับบทผู้หญิงแต่ตัวเป็นผู้หญิงในร่างกระเทยเขาวิ่งเข้าห้องน้ำเพราะอับอายการแต่งตัวและจุดหักก็มาถึงแมนคิดจะหนีไม่แสดงละคร แมนยืนมองกระจกและสมเพศตัวเองกับคาบเครื่องสำอาง

ไม่ทันที่แมนจะหนี แสงสีขาวจ้าได้ออกมาจากกระจกและแมนก็หายตัวไป

สีม่วงอมดำในราตรีกาล กระแสการเดินทางตามแรงโน้มทวงของเม็ดก้องสีขาวที่ไหลลงมาอย่างเชื่องช้าเพื่อกระทบลงสู้พื้นคอนกรีต ในซอกระหว่างตึก เสียงเห่าที่ดังก้องกังวานจากสนุขตัวน้อยของเด็กสาวที่กำลังเข่ยาร่างอันไร้สติของชายหนุ่มผู้ที่แต่งกายประหลาด
หิมะก้อนเล็กสัมผัสแกล้มของหนุ่มผู้มาเยี่ยนแรงเขย่าและความเหน็บหนาวที่รับรู้จากการมีสติ

ทำให้รู้ม่านตาเปิดออก เผยให้เห็นร่างมัวๆของเด็กสาวและสนัขสีมัวที่กำลังเห่า.......เด็กสาวหยุดการเขย่าและเผยยิ้ม

แมนรู้สึกตัวอีกครั้งก็เห็นว่าตัวเองอยู่บนเตียง เสียงหมาสีน้ำตาลเห่าชายหนุ่มที่อยู่บนเตียง “กระป๋อง หยุดนะ”

เสียงดุจากหญิงสาวรูปร่างดีแต่งตัวคล้ายทอมบอย เธอยิ้มให้แมนพร้อมถามว่าฝื้นแล้วหรอ กินไรสักหน่อยมั้ยเธอยื่นโจ็กสำเร็จรูปที่กำลังกินอยู่ในมือให้แมน
ด้วยความหิวแมนยืนมือไปยิบ แต่กลับพบว่าตัวเองยังอยู่ในชุดหญิงสาว
แมนจึงถามเกี่ยวกับตัวเค้าว่ามาอยู่ที่นี้ได้ไง
หญิงสาวอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด และยื่นผ้าเช็ดตัวให้แมนไปอาบน้ำ
เตียมอาบน้ำกลับบ้าน

ประตู้ห้องน้ำเปิดออกหญิงสาวได้ยื่นชุดให้กลับแมน” ใส่ชุดพ่อเราไปก่อน “ เขาตกใจและหันหลังให้กับหญิงสาวทันที่แมนบอกหญิงสาววให้กองไว้บนที่นอนก่อนเดียวใส่ แต่ให้หญิงสาวออกไปก่อน หญิงสาวงงแต่ก็ทำตามหลังจากแมนเช็ดผมที่แห้งก็ได้มาดูชุดเพื่อใส่ออกไป
แต่พบเพียงชุดของผู้หญิงค่อนข้างเก่าว่างอยู่ แมนตะโกนเรียนหญิงสาวมาที่ห้อง
พร้อมถามว่าไหนหละชุดพ่อเธอ หญิงสาวชี้ไปที่เตียง
“นี้นะชุดพ่อเธอ” แมนถามด้วยความตกใจ
แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามต่อ เขาเลยถามว่ามีกางเกงแบบที่เธอใส่หรือเปล่า
หญิงสาวยิ้มด้วยความงงและบอกว่า

“ มี ! แต่ของฉันแต่เธอจะใส่ได้หรอ ” และนึกขึ้นได้หญิงสาวทำท่าดีใจพร้อมวิ่งไปที่ตู้เสือ้ผ้า และเอาเสื้อเชิ๊ตรูปทรงสมาร์และกางเกงสแล็คเข้ารูปมา พร้อมบอกว่า “ นี้ชุดแม่ชั้นเอง ” ชายหนุ่มงงแต่ก็บอกว่าเอาตัวนี้ก็ได้
หญิงสาวงงแล้วถามว่า

“ ใส่แบบนี้ไม่กลัวคนด่าหรอ ” แมนหัวเราะและบอกหญิงสาวว่าเธอบ้าไปแล้ว “ยื่มก่อนนะกลับถึงบ้านและจะซักมาคืน”

หญิงสาวเก่าหัวด้วยความงงและรู้สึกประหลาดใจ

เสียงลูกบิดดังขึ้น ทั้งสองเดินออกจากบ้านและหันกลับมาล็อคประตู ระหว่างที่แมนจะเดินออกจากซอยจึงถามถึงพ่อแม่แม่ของเธอ ทันทีที่เอ๋ยถึงหญิงสาวทำน่าเศร้าและบอกแมนว่าพ่อและแม่เธอไม่อยู่แล้ว
แมนตกใจกล่าวเสียใจด้วย
หญิงสาวยิ้มมันทำให้แมนสบายใจขึ้นระหว่างทางเดินแมนพบกะเทยและทอมเดินสวนเค้าไปมากมาย
และทุกสายตาจ่องเค้าแปลกๆไป

เค้าจึงหันไปถามหญิงสาวเชิง หยอกว่าทำมั้ยเมืองนี้เพศที่สามเยอะจัง หญิงสาวทำหน้างงในคำถาม “อะไรคือเพศที่สาม”

แมนชี้ไปทางชายที่กำลังข้ามถนน หญิงสาวหัวเราะแมนจึงหัวเราะในลำคอตาม “บ้าหรอนี้ผู้ชาย” แมนงงและหยุดดู

ทุกสายตาที่มองเขาแปลกมองเหมือนตัวตลก แมนมองรอบๆกายพึ่งสังเกตเห็นว่าทุกคนร่วนแต่งตัวผิดเพศหมดเลยร่วมทั้งหญิงสาวที่อยู่ต่อหน้าเขาด้วย

“อีกระเทยควาย” เสียงร้องตะโกนลั่น ด่าท้อไล่มา แมนมองไปเห็นกลุ่มเด็กผู้ชายใส่สายเดี่ยวเป็นแก๊งชี้หน้าด่าแมน

“อีกระเทยควาย . มองหาพ่อมึงหรอ อีตุด ” ด้วยความโกรธแมนวิ่งที่จะไปต้อยกลุ่มเด็กนั้นแต่หญิงสาวห้ามไว้ และด้วยท่าที่ที่ทำตัวใหญ่ผิดที่ผิดทางทำให้กลุ่มเด็กสายเดี่ยววิ่งมารุมกระทืบแมน
และบางคนจับเอาส้นสูงฝาดเข้าเติมหลัง
เสียงลูกหวีดดังขึ้นยังไม่ทันหายกลุ่มแก๊งสายเดียวนั้นจางหายไป อย่างรวดเร็ว

ตำรวจในชุดกระโปร่งสั้นเผยให้เห็นขาที่ดำโชว์ขนขารกรุงรัง ยิ่งทำให้แมนตกใจ กับสิ่งที่พบเห็นแมนลุกขึ้นมาเห็นคนมุงดูพร้อมเสียงวิจารณ์ในการแต่งตัวของเขาจากชายหญิงที่แต่งตัวสลับเพศกัน
“สมควรโดดแต่งตัวผิดมนุษย์มนา”

“ลูกเต้าเล่าใครทำไหมยอมให้ลูกเป็นแบบนี้” “เสียชาติเกิดจริงๆเกิดเป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบ” “ถ้าให้ผมแต่งตัวแบบไอ้นี้ให้ผมตายดีกว่า” “เอาน่า...ทุกคนอย่างน้อยตัวตลกนี้ก็ทำให้เราหัวเราะได้” “อย่าไปมองลูก” ทุกเสียงดังเข้าหูแมนเขาสับสนและงงว่าเค้าผิดอะไร
เค้าแต่งตัวเป็นผู้ชาย ท่าทางก็เป็นผู้ชาย คนเมืองนี้ต่างหากที่
เพี้ยนทำตัวผิดมนุษย์แต่ง
หญิงเป็นชายแต่งชายเป็นหญิง........แมนวิ่งหนีออกจากที่เกิดเหตุ
พร้อมเสียด่าทอถึงฟฤติกรรมที่นอกลู่นอกทางสังคม หญิงสาววิ่งตามไปแต่ไม่ทัน
หญิงสาวออกตามหาแมนทุกหนทุกแห่ง

“นี้จะเย็นแล้วนะกระป๋อง” หญิงสาวคุยกับหมาตัวเดียวของเธอ

เสียงไอ้กระป๋องเห่าเสียงดังและต่อเนื่องหญิงสาววิ่งไปในซอกตึกแปลกทีมันเป็นตึกที่พบแมนครั้งแรกในคืนนั้น

ฟ้าเปลี่ยนสีจากส้มสลัวกายเป็นดำอมดำ แมนสับสนร้องให้อยู่ และไม่เข้าใจว่าทำมั้ยทุกคนถึงเกียจและด่าทอเขา

ทั้งที่เขาเหล่านั้นไม่รู้จักแมนเลย หญิงสาวอธิบาย “ เมืองเราไม่มีใครสักคนที่ทำตัวแบบนายไม่มีใครจะเอาชุดผู้หญิงมาใส่แบบนี้” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบแมนก็สวนกลับ ว่า “แบบนี้ที่ที่ฉันมามันคือชุดผู้ชาย
และที่เมืองเธอใส่มันคือชุดผู้หญิง” หญิงสาวจึงอธิบายต่อด้วยความงง
“งั้นแสดงว่าเมืองเราสองคนก็ไม่ต่างกัน สังคมก็อย่างนี้หละชอบตัดสิ้นใจจากสิ่งที่คุ้นเคย
ชอบมองแค่เปลือกไม่ยอมมองในสิ่งที่แท้จริงข้างใน บางคนเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่เขาจะเป็นได้”

แมนอึ้งและเงียบ.....................นั้นนะสิทำไมเราไม่เคยคิดที่จะมองข้างในที่เป็นกะเทยพวกนั้นเลย แมนนิ่งและและด้วยความเจ็บและช่ำของร่างกายเขาจึงหลับไป...............

หญิงสาวเขย่าตัวแมนให้ตื่นในคืนที่หิมะตกแบบนี้เธอแบกแมนไม่ไหวแน่ๆไอ้กระป๋องเห่าเสียงดังเพื่อให้แมนฝื้นและ

ภาพสุดท้ายที่แมนเห็นนั้นคือหน้าหญิงสาวที่กำลังร้องไห้พร้อมขยับตัวเรียกเขานั่งเคียงคู่กับหมากระป๋องสีน้ำตาลที่กำลังเห่าและภาพมัวๆนั้นก็ได้หายไป............................เสียงลมหายใจสุดท้ายหายไปกับลอยยิ้มสุดท้ายของชายผู้ซึ่งเข้าใจโลก

เสียงปรบมือจากผู้ชมดังขึ้นแมนและหญิงลุกขึ้นโปรกมือและทีมงานทุกคนออกมา พี่ สันหันหน้ามาทางแมนพร้อมเอ๋ยชมว่า แสดงได้ดีมากน้องรัก แมนยิ้ม........................และรู้สึกและเค้าคงคิดอะไรมากมาย ณ ขณะนี้

“ เรากำลังมองเห็นเขาในตัวที่เขาเป็น หรือเรากำลังมองเห็นในสิ่งที่เราอยากให้เขาเป็น “