> มนุษย์ คือนักเดินทางที่โดดเดี่ยวยิ่งสร้างอะไรไว้เยอะก็ยิ่งสูญเสียเยอะตอนที่เราจากไป 
> พลัดพรากจากสิ่งที่รักคือ ทุกข์อันดับหนึ่งของชีวิต มัน คือเรื่องปกติไม่มีใครไม่โดน 
> ทุกคนต้องเจอความสูญเสียแรงที่สุด อย่างน้อยก็ 1 ครั้ง 
> รู้ว่ามัน คือธรรมชาติของโลกใบนี้ แต่พอเกิดขึ้นกับเรา 
> มันก็ทำใจยากเหลือเกิน 
> 
> 
> ในคืนหนึ่ง ช่วงเวลา 2 ชม.เต็ม ชีวิตจริงของหลายๆคน 
> ถูกถ่ายทอดสดผ่านสายโทรศัพท์ 
> จากคนที ่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก 
> จนยอมรับความสูญเสียได้มากขึ้นเรื่อยๆ 
> 
> 
> บางคนกำลังจะเป็นเจ้าสาวในวันรุ่งขึ้น คือ เช้าวันเสาร์ 
> ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมด โชคร้าย!! ว่าที่เจ้าบ่าว 
> เสียชีวิตกะทันหันจากอุบัติเหตุรถยนต์ เมื่อวันศุกร์ 
> 
> เธอเสียงสั่นเครือ และงงๆ 
> ยังทำใจยากกับสิ่งที่เกิดขึ้นเธอเล่าให้ฟังว่า 
> 
> 
> ช่วงเวลาสุดท้ายที่เธอไปหาเค้าที่โรงพยาบาล จับมือมองตากัน 
> เจ้าบ่าวถามเธอว่า รักเขาบ้างรึเปล่า 
> ตลอดเวลาที่รักกัน จนจะแต่งงาน ผู้หญิงไม่เคยบอก ได้แต่พูดว่า 
> เห็นแบบนี้ยังไม่รู้อีกเหรอ 
> ในที่สุด บอกรักคำแรก ก็เลยกลายเป็นคำสุดท้าย 
> ก่อนที่จะไม่ได้ยินเสียงกันอีกแล้ว 
> 
> 
> สารภาพตามตรง ไม่รู้จะปลอบเธอยังไง 
> 'ใจเย็นๆอย่าคิดมาก เดี๋ยวก็จะผ่านไปได้' 
> ดูเป็นประโยคไร้สาระทันที 
> ในวันที่ความสูญเสียยิ่งใหญ่เกิดขึ้นตรงหน้า 
> คำถามสุดท้าย 'พรุ่งนี้ตั้งใจจะทำอะไร 
> เพราะตอนแรกจ ะเป็นวันแต่งงาน' 
> 'พรุ่งนี้ก็คงไปโบสถ์ค่= ะ เพราะเราสองคนเป็นคริสต์'เธอตอบได้แค่นั้น 
> 
> 
> วินาทีเดียว ชีวิตก็เปลี่ยนแล้ว วันเดียวกัน สถานที่เดียวกัน 
> แต่เป้าหมายต่างกันแบบไม่ตั้งใจ 
> 
> 
> ผู้ชายอีกคน โทรศัพท์ทางไกลมา 
> จากออสเตรเลีย หนีความสูญเสียไปพักใจไกลอีกซีกโลก 
> หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังมีภาพเธอคนนั้นอยู่ 
> 'แฟนผมน่ารักมากนะคับ' เค้าเริ่มต้นเล่า 
> ' ออกจะโก๊ะๆหน่อย มีวันหนึ่งผมไปเช่าการ์ตูนมาอ่าน 
> 
> ตอนเอาไปคืนผมจอดรถแล้วให้เธอลงไปคืนให้ 
> เธอเดินกลับมาแล้วข้ามถนนไปเปิดประตูรถใครก็ไม่รู้ 
> ผมนั่งหัวเราะอยู่ในรถเธอรู้ตัววื่งกลับมา 
> 
> แล้วให้รีบออกรถอย่างด่วนเพราะอายมาก' 
> 
> 
> เค้าเริ่มเล่าต่อ 'ไม่รู้ทำไมครับ มีวันหนึ่งอยู่ๆก็อยากใส่บาตร 
> เลยชวนเธอไปทำบุญด้วย ตอนจะกลับ ผมเรียกเธอ แล้วบอกว่า ผมรักคุณนะ 
> เธอหันมายิ้มขำๆแล้วตอบว่า ไอ้บ้า !! เป็นภาพที่ผมจำได้ติดตา 
> หลังจากนั้นเธอขึ ้นรถไปกับพี่สาวผม รถประสบอุบัติเหตุ 
> ผมเสียเธอไปพร้อมกับพี่สาวผม (กระชากหัวใจคนฟังอย่างมาก) 
> 'คิดถึงเธอเหลือเกินครับ 6-7 ปีแล้ว วันไหนที่ฝันถึง ผมไม่อยากตื่นเลย' 
> ทุกวันนี้ผมยังเขียนไดอารี่ถึงเธอทุกวัน 
> และลงท้ายเหมือนๆกันว่า 
> รอผมนะ เดี๋ยวเราก็ได้เจอกัน' 
> 
> 
> บางคนจากกันไม่ทันลา 
> บางคู่มีเวลาให้ค่อยๆนับถอยหลัง เพื่อให้รู้ว่า 
> ความสุขใกล้หมดลงทุกที 
> เทียบไม่ถูกว่า อันไหนดีกว่า 
> 
> 
> ทุกคนในโลกนี้ และทุกคู่ในโลกนี้จะรักกันมากขนาดไหน 
> เรามีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเดียวเท่านั้น ที่สำคัญ 
> เราไม่มีโอกาสรู้ด้วยซ้ำว่าเราพกเวลากันมาคนละเท่าไหร่ 
> 
> 
> วันนี้ยังเห็นหน้ากัน ดูแลรักษากัน ไว้ให้อย่างดีที่สุด 
> วันหนึ่งจุดธูปคุยกัน เคาะโลงพูดกัน มีแค่ไม้กระดานกั้น 
> แต่เราไกลกันเหลือเกิน วันนั้น 
> เราจะยังได้ยินกันรึเปล่าก็ไม่รู้