ผมได้เห็นความงามของนกบนโลกใบนี้มาสามสิบกว่าปี ได้ทำส่ิงที่ไม่สมควร และสมควรมากมาย ได้พบกับวิถีชีิวิตอันงดงามของผู้คน และผืนป่าอยู่กันอย่างสงบ ได้ยินบางคำจากบางคนที่ทั้งสับสนและพึงใจ

ใช่ ตอนนั้นเป็นวันกลางเดือนหนาว ในท่ามกลางแดดอุ่น ผมเดินอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ทางภาคเหนือ สายตามองผ่านไปออกไปยังด้านหน้าประตูบ้านใครบางคน กับเด็กๆ กลุ่มใหญ่ที่ว่ิงออกไปพร้อมหนังสติ๊กติกติดมือไปด้วย...ชีวิตของเด็กบ้านนอกก็อย่างนี้ ไม่ยิงนก ตกปลา วิดปลาตามหนอง ก็หาจ้ิงหรีดมาปั่นให้กัดกัน หน้าร้อนก็ตัดไม้ไผ่ทำว่าวเล่นอย่างสนุกสนานจนแม่ไล่ตี...

ท่ามกลางฟอนฟืนสุมไฟในยามค่ำคืนของวันปลายหนาวในปีถัดมา ผมนั่งอยู่กับกะเหรี่ยงชราวัยปลายเจ็ดสิบที่ร่างกายยังแข็งแรง พร้อมกับเหล้าต้มรสร้อนแรง เรื่องเล่าจากราวไพรถูกถ่ายทอดผ่านจากเวลามาสู่คนเมืองหนุ่มน้อยไม่สันทัดกรณี นกหลายตัวจากผืนป่ามาเป็นอาหารเย็นของครอบครัว มันเป็นแกงที่อร่อยสุดในรอบหลายวัน นานๆ จะได้ยิงนกกันสักครั้ง สงสาร มันสวย ร้องเพลงให้เราฟัง แต่เราก็กินพวกมันบ้าง ในบางครั้ง มันคงไม่ทำให้หมดป่าหรอก เราอยู่ในนี้มาสามสี่ชั่วคนแล้ว ยังได้กินนก แต่พวกคนเมืองมาไม่ถึงปี ป่าหมด มันตัดไม้ใหญ่ ให้พวกม้งมาทำกะหล่ำ นกพวกเราก็หายไป...

ถัดกันในช่วงฤดูฝน ผมไปเดินป่าบางแห่งกลางเทือกเขาทางภาคใต้ แว่วยินเสียงคนนำทางบอกว่านกหว้า เราเดินไปกันหลายวัน จนผมลืมเสียงของมันไปแล้ว แต่ก่อนจากกัน ผมได้รับขนนกหว้า สีสวย มาเก็บไว้ในสมุดบันทึก อือ...

บางวันในช่วงปลายปีนั้น ผมเดินไปเจอกับเด็กๆ ชาวเขาเผ่าม้ง ถือนกเล็กๆ มาสามตัว ผมเห็นจึงขอมาถ่ายภาพเก็บไว้ เค้าบอกว่าจะเอาไปให้แม่แกงกินเย็นนี้ ผมถามว่าพอกินเหรอ เค้าบอกว่า ดีกว่ากินปลากระป๋อง...

ผมไม่รังเกียจการยิงนก หรือล่าสัตว์ เพื่อแบ่งปันกันกินในหมู่บ้าน หรือในยามอดอยาก หรือเพื่อการเอาตัวรอด แม้ใครหลายคนมักจะบอกว่า น่ารังเกียจ ของกินมีเยอะแยะไม่ยอมหามากิน ทำไมต้องกินนกหรือของสวยๆ งามๆ ของโลกใบนี้...

ผมรู้สึกรังเกียจตัวเอง นักดูนก คนเมืองมากมาย ที่แต่งตัวหล่อๆ มีอุปกรณ์เจ๋งในการเสพความงามของธรรมชาติ ที่มีความคิดเหยีดหยามการหากินอย่างนี้ แต่สิ่งที่ผมรังเกียจมากๆ คือ ใครก็ตามที่เข้าไปเพื่อเบียดเบียนธรรมชาติ ดูนกแบบแบบดูถูกผู้อื่นๆ ที่ไม่เก่ง ไม่ดี และแต่งตัวไม่หล่อเท่าพวกตัวเอง ฮ่าๆ

นอกจากนี้ยังคงต้องบอกกับเพื่อนๆ ที่ถ่ายภาพนกทุกคนว่าอย่าเพียงแม้แต่คิดว่าคุณคือคนที่รบกวนนกน้อยกว่าคนอื่น...เพราะจริงๆ แล้วคุณหรือผม เข้าไปรบกวนพวกมันมากกว่าชาวบ้าน ชาวเขา และคนทั่วไปมากมายนัก แม้มันจะไม่เห็นตอนนี้ อีกประเด็นที่หลีกเลี่ยงการพูดไม่ได้เลย คือ กลุ่มคนรักนกและลักนก ที่เลี้ยงกันอย่างเกลื่อนกลาดในบ้านเรา ที่ผมเห็นว่าอันตรายกว่าหนังสติ๊กของเด็กชาวเขามากนัก...คงต้องขออภัยหากไม่ชอบใจ

ปล.มีความสุขกับการมีชิวิตอยู่นะครับ
ปล 2 เขียนลงในกลุ่มดูนกมัลติพลาย