เพื่อนๆ ท่านใดผ่านไป ผ่านมา และมีใจรักธรรมชาติ เชิญแวะไปได้ที่ http://www.natureloversmag.com/forum/index.php

มีงานเขียนอยู่ชิ้นหนึ่งได้ส่งให้นิตยสารรายเดือนเล่มหนึ่ง

และโดนตัดท่อนสุดท้าย ที่ผมคิดว่ามันคือสิ่งที่ผมต้องการสื่อสารออกไป โดยทางบรรณาธิการไม่ได้โทรมาปรึกษากันก่อนว่าต้องการเอาออก เพราะอะไร จะว่ายาวไปหรือคงไม่ใช่ เพราะผมคุมเนื้อหาให้ไม่ยาวเกินกว่าที่ต้องการแล้ว และภาพประกอบก็ตรงกับที่ต้องการสื่อสาร

ถามว่าร้ายแรงมากเหรอ...

ตอบว่าไม่หรอกครับ

แต่เสียความรู้สึก

เพราะบรรทัดเดียวตอนจบนั้น ผมเขียนขึ้นมาก่อนที่จะทำให้เนื้อเรื่องเร่ิมต้นขึ้นอีก



แน่นอนผมไม่แฮปปี้เลย… Continue

จริงๆ แล้วไม่มีอะไรครับผมก็บ่นไปตามประสา หลายๆ ครั้ง ไปเจอกับเซียนถ่ายภาพ กำลังมุ่งมันกับการถ่ายประเพณี ที่ต้องการความสงบ ซึ่งกลุ่มบุคคลและบุคคลเหล่านี้ ได้เข้าไปขอถ่ายภาพซึ่งก็ได้รับการยินยอมจากผู้ใหญ่ที่ดูแล ซึ่งพวกเค้าต่างก็คิดว่ามุมที่แปลกประหลาดเท่านั้นจึงสามารถสะกดผู้ชมภาพเค้าได้ แต่ไม่ได้คิดว่าการที่ถ่ายในคนหรือบุคคลอื่นนั้น ต้องทำตัวอย่างไร การเข้าไปนอนถ่ายภาพในโบสถ์ ท่ามกลางพระจำนวนมาก หรือการใช้แฟลชใน เวลาที่ไม่ควร… Continue

หากคุณโดนนำภาพไปใช้แบบว่าขโมยไปใช้เราจะรู้สึกอย่างไร

ผมว่าหลายคนรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม หรือไม่ก็มักจะอ้างสิทธิ์ในทันที

และหากคุณทำงานด้านถ่ายภาพขายเป็นหลักย่ิงแค้นใจ

หากนำไปโพสต์ตามเว็บบอร์ดต่างๆ ก็จะได้รับการตอบรับอย่างดีเยี่ยม



ส่ิงที่ผมนำมาแบ่งปันความคิดวันนี้ไม่ใช่ภาพของผมหรืออะไรของผมโดนจิ๊กไปใช้หรอกนะครับ

เพราะผมก็ให้ใครๆ ยืมไปใช้ตลอดและเสมอ ดังนั้นจะมีภาพสองภาพไปอยู่ในเว็บนั้นเว็บนี้ก็ไม่เป็นไร

หรือหากเจอก็บอกไปตรงๆ ว่าชอบหรือไม่ชอบ… Continue

ผมได้เห็นความงามของนกบนโลกใบนี้มาสามสิบกว่าปี ได้ทำส่ิงที่ไม่สมควร และสมควรมากมาย ได้พบกับวิถีชีิวิตอันงดงามของผู้คน และผืนป่าอยู่กันอย่างสงบ ได้ยินบางคำจากบางคนที่ทั้งสับสนและพึงใจ



ใช่ ตอนนั้นเป็นวันกลางเดือนหนาว ในท่ามกลางแดดอุ่น ผมเดินอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ทางภาคเหนือ สายตามองผ่านไปออกไปยังด้านหน้าประตูบ้านใครบางคน กับเด็กๆ กลุ่มใหญ่ที่ว่ิงออกไปพร้อมหนังสติ๊กติกติดมือไปด้วย...ชีวิตของเด็กบ้านนอกก็อย่างนี้ ไม่ยิงนก ตกปลา วิดปลาตามหนอง ก็หาจ้ิงหรีดมาปั่นให้กัดกัน… Continue

บนทางเดินเส้นนั้น หลายคนบอกว่ามันคงไม่คุ้ม ทว่าการเดินทางนั้นคงไม่ได้วัดกันที่ความคุ้มค่า หรือคุ้มราคา

แต่วัดกันที่ปริมาณของความพึงใจ ซึ่งตลอดมาผมเป็นคนอย่างนั้น เราเสียเงินไปมากมายจนแทบไม่มีอะไรกิน

ก็เพราะอยากออกไปข้างนอก อยากเห็นส่ิงต่างๆ รอบตัว ได้พบกับผู้คน ธรรมชาติ สายหมอก น้ำเหมย ดอกไม้

นก แมลง และสารพัดนานาที่อยากให้สายตาได้ประสบ กับหัวใจได้ยลยิล



หากว่าการเดินทาง เป็นสายตาของนักเขียน อย่างที่รงค์ วงษ์สวรรค์ พญาอินทรีย์แห่งสวนอักษรว่าไว้...ผมเชื่อว่าเป็นความจริง… Continue