ณ ป่าปูน ที่มีแต่หมอก ควัน ดึกสูงๆ รถยนต์วิ่งไปวิ่งมา



ผู้คนเดินขวักไขว่ ไปมา ในมือถือโทรศัพท์ทัชสกรีน ไม่เว้นแม้แต่ลูกเสือสามัญ



ที่นี่คือเมืองอะไรกัน ทำไมฉันไม่เห็นรอยยิ้ม



ทำไมฉันไม่เห็นน้ำใจ ที่เค้าว่าเมืองนี้มี แสนใสสะอาด



ทำไมฉันเห็นแต่น้ำคลำ เหม็น เหม็นเน่า เหม็นสาบ ทำไมไม่น่ายล



ก่อนหน้านี้ มันสวยกว่านี้ ก่อนหน้านี้ คนเมืองนี้น่ายลกว่านี้



ก่อนหน้านี้ คนเมืองนี้มีแต่รอยยิ้ม น้ำใจที่ใสสะอาด มันหายไป



ฉันหาไม่เจอ… Continue

ฉันไม่ได้เรียนทางด้านตัวหนังสือ

ฉันไม่รู้เรื่องของตัวหนังสือ

ฉันไม่มีประสบการณ์ทางด้านการเขียน

ฉันมีเพียง....ตัวฉัน...และความคิดที่เป็นตัวตนของฉัน

และผิดด้วยหรือ ที่ฉันอยากจะเป็น....ฉัน....

เมื่อไรที่ลม พัด ฉันมักจะน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว หรือเพราะลม ที่พัดเอาความหนาวเย็นมาที่หัวใจ

ทำให้ฉันหนาวเหน็บโดยไม่รู้ตัวกันแน่.......หรือแท้ที่จริง ลมพัดเอาบทเรียนที่จะมาสอนให้ฉันรู้จัก......กับคำว่า.....เหงา......