ณ ป่าปูน ที่มีแต่หมอก ควัน ดึกสูงๆ รถยนต์วิ่งไปวิ่งมา

ผู้คนเดินขวักไขว่ ไปมา ในมือถือโทรศัพท์ทัชสกรีน ไม่เว้นแม้แต่ลูกเสือสามัญ

ที่นี่คือเมืองอะไรกัน ทำไมฉันไม่เห็นรอยยิ้ม

ทำไมฉันไม่เห็นน้ำใจ ที่เค้าว่าเมืองนี้มี แสนใสสะอาด

ทำไมฉันเห็นแต่น้ำคลำ เหม็น เหม็นเน่า เหม็นสาบ ทำไมไม่น่ายล

ก่อนหน้านี้ มันสวยกว่านี้ ก่อนหน้านี้ คนเมืองนี้น่ายลกว่านี้

ก่อนหน้านี้ คนเมืองนี้มีแต่รอยยิ้ม น้ำใจที่ใสสะอาด มันหายไป

ฉันหาไม่เจอ ฉันค้นในตู้ โต๊ะ ตรอก ซอกซอย และสุดท้าย ฉันเจอมันในถังขยะ

เธอทิ้งมัน เธอลืมมัน และเธอไม่.....รัก....อีกแล้ว
แด่...จิตวิญญาณ....ที่หายไป