ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผู้คนสังคมโดยรวมความสุขและรอยยิ้มหายไป เราถูกบีบรัด ทั้งหน้าที่การงาน การเดินทาง การใช้ชีวิตในเมืองที่ทุกอย่างเร่งรีบ จนชีวิตขาดความเป็นส่วนตัว หาความสุขได้ยากขึ้น สภาพบ้านเมืองที่ขาดความเข้าใจซึ่งกันและกัน เศรษฐกิจที่ทุกคนต้องดิ้นรนทำให้ผมมีคำถามในใจ สิ่งที่เราทำกันอยู่นี้ คือ ความสุขหรือเปล่า ผมพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งนี้ “ความสุข”

ผมมีสิ่งที่จะบอกเล่าให้ฟัง เรามาดูว่าความสุขที่เราเคยรับรู้มามีอะไรบ้าง ในยุคหนึ่งเคยมีนิยามของความสุข ที่หลายคนพูดว่า ความสุขที่คุณดื่มได้ เราคงไม่สงสัยว่าจริงหรือไม่จริง แต่ผมรู้ว่าความสุขชนิดนี้ เมื่อดื่มแล้วทำให้เราเดินขาปัดได้เหมือนกัน มาในยุคปัจจุบัน เห็นการขยับตัวของนิยามของความสุข ที่มีนักไอเ

ดียคิดออกมากันมากมาย เช่น แค่เปิด…ก็สุขแล้ว เราสุขได้ทุกวัน ทุกความสุขสำคัญเสมอ ความสุขที่ยากจะห้ามใจ ความสุขที่เราสร้างเอง และทุกความสุขยิ่งใหญ่เสมอ นี่เป็นรูปแบบที่ผมพอจะหามาเสริฟให้คุณได้รับรู้กัน แม้แต่หน่วยงานรัฐบางหน่วยงานบอกว่าจีดีพียิ่งมากบอกถึงความมั่งคั่งของประเทศ

ผมชักไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ผมบอกมาทั้งหมด เป็นความสุขจริงอย่างที่เค้าบอกหรือเปล่า เพราะสิ่งที่ผมเคยได้พูดคุยและฟังมาจากอีกกลุ่มหรืออาจเป็นชนกลุ่มน้อย ที่มีแนวคิดต่าง เค้าบอกว่าความสุขเป็นภัยต่อทุนนิยม สิ่งที่บอกมาอาจเป็นเพราะความสุข อาจไม่ได้ขึ้นอยู่กับเงินมากมาย การมีบ้านหลังใหญ่ การที่มีที่ดินมากมายหรือการกินอาหารแพงๆความสุขอาจเกิดขึ้นจากพื้นที่เล็กๆภายในร่างกายของเราก็เป็นได้ สิ่งนั่นก็ คือ หัวใจของเราเอง

ผมมานั่งทบทวนและทำความรู้จักกับความสุข บนพื้นที่นี้ให้มากขึ้น อะไรคือสิ่งที่ผมได้รับมาตลอดหลายปี ความสุขแบบไหนที่หล่อเลี้ยงหัวใจผม คำตอบคงอยู่ตรงหน้าผม งานศิลปะที่ผมทำมาตลอดเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ ชีวิตเราคงปฏิเสธการทำงานไม่ได้เพราะเป็นตัวทำให้เกิดปัจจัย มาหล่อเลี้ยงชีวิต ในช่วงหนึ่งปีหรือ ๓๖๕ วัน เราคงมีความสุขกันไม่ได้ทุกวัน และในหนึ่งวันชีวิตส่วนใหญ่ของเราอยู่กับงาน สำหรับผมงานศิลปะช่วยเติมเต็มในส่วนต่างๆของชีวิต เป็นทั้งงานที่รักเป็นศรัทธาที่ผมมีเต็มหัวใจผม ผมหวังว่างานศิลปะที่ผมได้ทำออกมา ให้ทุกท่านได้เห็นนี้ชักชวนพวกท่าน มาร่วมกันค้นหาความสุขร่วมกัน เพราะแต่ละคนมีความสุขที่แตกต่างกัน กับนิทรรศการที่มีชื่อว่า “สารแห่งความสุข : The Endorphine”

พิธีเปิดนิทรรศการ 2 พฤศจิกายน 2555 เวลา 18.00น