Living Room
Visual and Sound Installation

ศิลปิน
จิรเดช และปรินดา เสตะพันธ์
อโณทัย นิติพน
คธา แสงแข

ภัณฑรักษ์
ธนาวิ โชติประดิษฐ

โดยทั่วไป เรา “รู้”(จัก) ว่า “อะไร” เป็น “อะไร” เพราะเรามี “ประสบการณ์” กับสิ่งนั้นมาก่อน มนุษย์รู้จักเสียงประเภทต่างๆ ว่าเป็นเสียงของอะไร หรือคล้ายกับเสียงของอะไรเพราะเคยได้ยินมันมาก่อน สายตาแยกแยะภาพและก่อสร้างความหมายของสิ่งที่เห็นขึ้นมาจากการเทียบเคียงมันเข้ากับสิ่งที่เคยเห็น เรา “รับรู้” และ “รู้จัก” สรรพสิ่งในโลกนี้ผ่านกระบวนการเช่นนี้

Living Room ไม่อยู่ในระบบของ “การรับรู้ตัวตนและความหมาย” ในรูปแบบที่ว่า แม้ทัศนศิลป์คือการทำสิ่งไร้รูปให้มีรูป ดนตรีทำให้เรารับรู้ตัวตนของสิ่งต่างๆ ผ่านการได้ยิน แต่..................................
นี่คือสัตว์ประหลาด? ภายในตัวสิ่งมีชีวิต? หรืออะไรอื่น?
เสียงที่เกิดจากการบันทึกเสียงจริงของร่างกายอย่างเสียงกัดฟัน เสียงลมหายใจ เสียงไอ ฯลฯ และเสียงที่เกิดจากการสังเคราะห์ต่างผสมปนเปกันจนแยกไม่ออกว่าเป็นเสียงของอะไรบ้าง เมื่อแยกแยะไม่ได้ (จึง)นิยามไม่ได้ว่าเป็นเสียงของอะไร หรือจะสื่อถึงอะไร - - เสียงที่ไร้ความหมาย

แทนที่จะเกิดจากการลดทอน สาระของความเป็นเสียงกลับเกิดจากการเพิ่มพูน การที่เสียงต่างๆ สับสนปนเปจนถึงขั้นฟังไม่รู้เรื่องได้ทำให้ตัวตนของแต่ละเสียงและความหมายเฉพาะของมันถูกกลบหายไป ณ จุดหนึ่ง เรารู้แต่เพียงว่ามันเป็น “เสียง”

ภาพและวัตถุก็ไม่ได้ก่อให้เกิดความกระจ่างอันใดต่อเสียงที่อึงอล (และในทางกลับก็เช่นเดียวกัน) ก้อนกลมที่ผลุบโผล่ เคลื่อนไหวไปมานั้นไม่ใช่อะไรในโลกของความเป็นจริง เขาสัตว์ถูกประดับประดา ดัดแปลง แปรสภาพ ไม่มีความเหมือนจริง หรือความพยายามที่จะนำเสนอสิ่งที่มีอยู่จริงใดๆ ในห้องนี้ เป็นเพียง “ภาพ” และ “วัตถุ”

ศิลปะอาจไม่ใช่อะไรอื่น แต่เป็นการสร้างโลกใบหนึ่งขึ้นมาใหม่ อ้างอิงเพียงเล็กน้อยต่อโลกของความเป็นจริง หากปราศจากความพยายามที่จะลอกเลียน

แม้ไม่อาจตัดขาดจากโลกของความเป็นจริงได้อย่างสิ้นเชิง แต่สิ่งที่มีอยู่จริงที่เรารู้จักก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ที่ศิลปินจะเดินจากไปสู่โลกที่เขาสร้างขึ้นเอง

Living Room ไม่มีเรื่องจะเล่า มีเพียงประสบการณ์ใหม่จะนำเสนอ เราขอเชื้อเชิญผู้ชมให้เดินเข้ามาสัมผัสด้วยสายตา ด้วยหู และด้วยร่างกาย ในขณะที่อยู่ในห้อง แรงสั่นสะเทือนภายในร่างที่รู้สึกได้คือประจักษ์พยานของความเชื่อมโยงระหว่างกันของศิลปะ พื้นที่ เวลา และตัวเรา

กลับมาที่เรื่องของการรับรู้
หากปราศจาก “ผู้รับรู้” ก็ไม่มี “สิ่งที่ถูกรับรู้” ในที่นี้ ความ “ไม่มี” คืออุปมาของ “ความไร้ชีวิต”
ในห้วงเวลาและพื้นที่อันแปลกประหลาดไร้ความหมาย “ชีวิต” จะคืนกลับได้ก็ต่อเมื่อใครบางคนย่างเข้ามาสู่


งานเปิดวันพฤหัสบดีที่ 21 มกราคม 2553 เวลา 1 ทุ่มตรง
http://www.100tonsongallery.com