(*) For English please scroll down

85-140 dB
นิทรรศการศิลปะเสียงและสื่อจัดวางร่วมสมัย
ว่าด้วยความเงียบสมมติ
[ ต้านมนตร์ ] - บทที่ 2

ภัณฑารักษ์: เพ็ญวดี นพเกตุ มานนท์
ภัณฑารักษ์ร่วม: สร้อยฟ้า แสนคำก้อน และ ศุภกานต์ วงษ์แก้ว
ศิลปิน:
อัลเบรจช์ พิซเชล
อานนท์ นงค์เยาว์
ปพนศักดิ์ ละออ
พิสิฎฐ์กุล ควรแถลง
สมพจน์ ชิตเกษรพงศ์

สถานที่: WTF แกลเลอรี่ กรุงเทพฯ ประเทศไทย
ระหว่างวันที่: 24 เมษายน - 22 พฤษภาคม 2561
เปิดนิทรรศการ: วันอังคารที่ 24 เมษายน 2561 เวลา 18.00 น. เป็นต้นไป
จัดโดย ร้าย.ดี คอลเล็คทีฟ
สนับสนุนโดย สถาบันเกอเธ่ ประเทศไทย และ WTF แกลเลอรี่

เมื่อกล่าวถึงระดับความดังของเสียงในเชิงฟิสิกส์ เป็นที่รู้กันดีว่าระดับความดังที่ 85 เดซิเบล (dB) หรือมากกว่าอาจส่งผลให้เกิดความเสียหายถาวรต่อระบบการได้ยิน แม้จะดูเหมือนว่ายิ่งเสียงเบามากเท่าไรเราจะสามารถฟังได้นานและไม่ก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ กระนั้น ระยะเวลาที่รับฟังเสียงยังเป็นปัจจัยสำคัญส่วนหนึ่งที่กระตุ้นให้เกิดความเสียหายดังกล่าวได้เช่นกัน การสัมผัสกับเสียงทั่วๆไปในบางลักษณะเป็นระยะเวลานาน จึงอาจนำไปสู่การสูญเสียการได้ยินแบบถาวร เนื่องด้วยเสียงบางเสียงอาจดังกว่าที่เราคิด

นิทรรศการ 85-140 dB นำเสนอผลงานศิลปะเสียงและสื่อจัดวางร่วมสมัยว่าด้วยความเงียบสมมติ เพื่อสำรวจแนวคิดเกี่ยวกับพลังงานในรูปของเสียงทั้งในแง่สรีรวิทยาและจิตวิทยา ที่เกิดจากแรงสั่นสะเทือนบางสิ่ง ผ่านตัวกลางบางอย่าง มายังสมองของมนุษย์ ซึ่งอาจถูกขีดขั้นหรือเหนี่ยวนำจากการ เปิดรับ ปลดปล่อย และสื่อสารโดยเสรีในรูปแบบต่างๆ ของแต่ละบุคคลหรือสังคมหนึ่งๆ ผลงานที่ถูกคัดสรรมาจงใจท้าทายต่อความสามารถในการหลุดพ้นจากเครื่องพันธนาการเหล่านี้ที่ฉุดรั้งและบั่นทอนสมรรถภาพในการ เข้าถึง รับรู้ เข้าใจ วิเคราะห์ ตรวจสอบ ซักถาม สงสัย หรือแม้แต่แยกแยะ ระหว่างความเป็นจริงและมายาคติต่างๆ ที่กำลังเกิดขึ้นรอบตัวเรา

ผลงานของ อัลเบรจช์ พิซเชล นำผู้ชมสู่สภาวะลวงระหว่างการทำงานของสิ่งที่ได้ยินและสิ่งที่ตาเห็น ทั้งยังพาเราร่วมสำรวจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจากปฏิบัติการของระบบตรวจตรา ซึ่งสร้างขีดจำกัดต่างๆท่ามกลางการใช้ชีวิตประจำวัน ทว่าปกติแล้ว เราไม่อาจจะรับรู้ถึงมันได้ผ่านการมองเห็นอย่างเป็นรูปธรรม

อานนท์ นงค์เยาว์ จงใจนำเสนอถึงช่องว่างแห่งความเปลี่ยนแปลงซึ่งเกิดขึ้นตามกาลเวลา ผ่านการทดลองแทรกแซงคุณภาพของสื่อในการส่งสัญญาณเสียง การรบกวนนี้นำมาซึ่งการได้ยินในอีกมิติ ทว่าผู้รับสารจะสามารถสังเกตหรือรับรู้ถึงรายละเอียดของคลื่นเสียงและความถี่ ผ่านสำนึกและสัมผัสที่ต่างกัน

ขณะที่ภาพเขียนของ ปพนศักดิ์ ละออ นำเสนอการเปรียบเปรยระหว่างขีดจำกัดของการได้ยินและผลลัพธ์ของการส่งเสียงอันต้องห้าม ผ่านการทับซ้อนของห้วงเวลาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ผ่านปฏิสัมพันธ์ของผู้คนที่ดำรงสถานะและอาศัยอยู่ในสถานที่แตกต่างกัน ทว่าพวกเขามีความพยายามเปล่งเสียงบางอย่างร่วมกันบนโลกเสมือน

ผลงานของ พิสิฎฐ์กุล ควรแถลง พยายามพาเราก้าวข้ามหลุมพรางของความเป็นจริงอันซับซ้อนและเหนื่อยล้า เข้าสู่โลกเสมือนที่เขาเคยประสบ เพื่อตั้งคำถามถึงสำนึกในการดำรงอยู่ การหาทางออก และการหลบลี้ ท่ามกลางสังคมอันเต็มไปด้วยการปิดกั้นเสรีภาพ การค้นพบช่องว่างภายในสำนึกเหล่านี้อาจช่วยนำเราสู่การเดินหน้าต่อไป

สิ่งที่น่าสนใจในผลงานของ สมพจน์ ชิตเกษรพงศ์ คือภาพคุ้นตาที่เราเห็นได้ทั่วไปในทุกๆวันมาเป็นเวลานาน ทั้งดนตรีประกอบ Gymnopédies No.1 ที่ศิลปินหยิบมาใช้ในผลงานยังมีท่วงทำนองอันซ้ำไปซ้ำมา ซึ่งดูเหมือนจงใจสร้างให้ประสาทสัมผัสของมนุษย์เกิดความคุ้นเคยวนไปเรื่อยๆ จนก่อให้เกิดคุณค่าบางอย่าง

** 85-140 dB เป็นส่วนหนึ่งของ โครงการนิทรรศการศิลปะร่วมสมัยรูปแบบต่อเนื่อง [R]Ejecting Mantra - ต้านมนตร์ **