“วธน กรีทอง” เป็นศิลปินและศิษย์เก่าจากคณะจิตรกรรมประติมากรรมและภาพพิมพ์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ซึ่งเป็นผู้ที่คล่ำหวอดในภาพยนตร์โฆษณามากกว่า 15 ปี เพื่อผลประโยชน์ที่ต้องแลกมาจากการขายสินค้าแต่เพียงอย่างเดียว ด้วยกรอบในการตัดสินใจถูกผิดของจินตนาการที่เคยมีอยู่นั้นค่อย ๆ เริ่มเปลี่ยนไป

หากไม่เริ่มต้นทำงานที่ออกมาจากวิญญาณจากจิตใจอันบริสุทธิ์นั้นเสียที...

ผมก็เป็นคนไทยคนหนึ่ง ที่รักและบูชาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว พระองค์จึงเป็นบุคคลท่านแรกที่ผมเริ่มเขียน เพื่อเป็นการไหว้ครู ด้วยความเป็นพุทธ และเป็นผู้ที่เลื่อมใสในคำสอนของท่านพุทธทาสภิกขุ ผมจึงเริ่มศึกษา ร่างกายร่างนี้ หัวใจดวงนี้ ว่าแท้จริงแล้วหนทางที่จะมอบหรือนำ “ศิลปะ” ที่เกิดจากการสร้างสรรค์ของผม โดยปราศจากเงื่อนไขกลับมาสู่ดินแดนและจักรวาลที่ผมอยู่ได้อย่างไร…

แนวความคิด “ศิลปินสร้างศิลปะ ศิลปะสร้างศิลปิน ศิลปินสร้างศิลปิน” นิทรรศการปฐมบท

โดย วธน กรีทอง

ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบนี้ล้วนถูกเรียกรวมกันว่าธรรมชาติ ล้วนมีสาระของตัวมันเองแฝงอยู่ ศิลปินคือผู้สังเกตการณ์แขนงหนึ่ง ที่หยิบเอามุมมองทั้งรูปและนามออกมาถ่ายทอดเป็นศิลปะ ในขณะที่บางขณะตัวธรรมชาติเอง ก็สร้างแรงบันดาลใจให้กับมนุษย์อย่างเป็นอนันต์ทั้งยังสามารถ สร้างศิลปะขึ้นมาด้วยตัวของมันเอง ศิลปินได้พบความน่าลุ่มหลงนี้ดื่มด่ำอยู่ในภวังค์ถ่ายทอดออกมารุ่นแล้วรุ่นเล่า หลายยุคหลายสมัยเติบโตแทรกซึมมีบทบาทอยู่ในสุนทรียารมณ์อย่างเจียมตัว และไร้นาม แต่ร่องรอยแห่งจิตวิญญาณนั้นในหลาย ๆ หลักฐาน ยังคงแจ่มชัด แม้ร่างกายซึ่งเป็นอินทรีย์ได้ย่อยสลายไหลรวม และล่องลอยเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติไปแล้ว แต่รากเหง้าแห่งวัฒนธรรมได้ฝังราก และออกดอกผลอย่างไม่สิ้นสุด ด้วยอิสระในจินตนาการอันไร้รูปนี้ถูกปลูกฝังให้เกิดความงดงามที่บริสุทธิ์ ฝากแสงนำทางเอาไว้ให้ผู้เดินตามรอยได้มองเห็นวิถีรำไรไปโดยไม่หลงทาง ต่างใฝ่ฝันที่จะจุดตะเกียงของตัวเองให้เรืองรอง ดั่งแสงที่เคยมีผู้จุดส่องเอาไว้ให้เรา ไม่มืดมัวเมื่อผ่านมา ผู้สร้างศิลปินบางครา แม้นเต็มใจอาสาที่จะอยู่ในมุมสลัว แต่ต่างก็ยังยินดีคอยส่งยื่นเชื้อเพลิงให้ตะเกียงเหล่านั้น มีแสงส่องทางธรรมชาติได้ให้
แรงบันดาลใจอย่างมิปิดซ่อน ศิลปินหยิบยืมอย่างมิอหังการ์ ผู้ร่วมเดินทางย่ำตามรอยทางเดินมิหวังวัดรอยเท้า หากเพียงแค่ขอสังเกตเงาบาง ๆ เพื่อเดินตามไป “ศิลปินสร้างศิลปะ ศิลปะสร้างศิลปิน ศิลปินสร้างศิลปิน”

นิทรรศการครั้งนี้เป็นผลงานของผู้ร่วมเดินทางที่ขอสังเกตเงาบางๆเพื่อเดินตามไปเท่านั้นเป็นปฐมบทที่ยังต้องการครู

๒๘/๓/๒๕๕๕