วันศุกร์ที่ 15 ตุลาคม 2553
เวลา 22:31
คนขายปลา กับ ป้าขายขนมหวาน
วันใดที่ฝนตก วันนั้นเป็นวันที่หาแทกซียากที่สุด ผมกับเพื่อนยืนรอรถแทกซีที่ระหว่างหน้าร้านค้าสหกรณ์ กทม กับ แคลิฟอร์เนีย ว้าว เม็ดฝนร่วงหล่นกระทบบนกบาลของผม โชคดีที่เสื้อแขนยาวของผมมีฮูด ผมใช้ฮูดให้เป็นประโยชน์ คงไม่ต้องเอ่ยว่าผมทำอะไร จริงๆแล้วผมชอบเสื้อที่มีฮูดมาก เพราะมันสามารถใช้ประโยชน์ได้ ทั้งหน้าร้อน หน้าฝน รวมถึงหน้าหนาว แต่อันหลังนี้รู้สึกว่าจะไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ ระยะ หก เจ็ด ปีที่ผ่านมานี่
ผมกับเพื่อนรอเป็นคิวที่สาม รอแล้วรอเล่า ไม่มีแทกซีคันไหนที่วิ่งผ่านมาพร้อมกับคำว่าว่าง ถึงมากับคำว่าว่าง แต่คนขับเองไม่พร้อมที่จะว่าง และแล้วคนขายปลาได้ย่างกรายเข้ามา คนขายปลายื่นปลาให้กับคนยืนรอแทกซีคิวก่อนหน้าผมไปสองคิว คนขายปลารีบยื่นปลาแล้วก็จากไป คนที่รอคิวก่อนหน้าผมสองคิว พอได้ปลาแล้วรู้สึกไม่พอใจ จึงหันกลับเดินไปทางด้านหลังผม คิดว่าคงไปรอที่อื่น ผมและเพื่อนดีใจ เหลืออีกหนึ่งคิวก็จะถึงตาเราแล้ว ทันใดนั้นก้มีคนขายปลามาอีกหนึ่งราย ประพฤติตัวเหมือนคนขายลาก่อนหน้านี่ไม่มีผิด เห็นแล้วอยากจะจับหัวมันฟาดไปกับคอนกรีต เอาหน้าลงนะครับ เพื่อทดสอบดูว่าหน้าคนขายปลากับคอนกรีตแห่งบางกอก อันไหนจะแข็งแรงกว่ากัน ก็อย่างว่าเมืองไทย ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว คนขายปลาจึงมีจำนวนมาก
ขากลับผมแวะซื้อขนมหวานทีปากซอยที่ผมซื้อเป็นประจำไม่ทุกวัน ปกติความสัมพันธ์ของผมกับป้าขายขนมหวานจะเว้นระยะช่องไฟพอสมควร ไม่มีการสนทนา เป็นแค่คนซื้อกับคนขาย หยิบขนมหวานแล้วยื่นให้ป้าขายขนมหวานเพื่อบรรจุใส่ถุงกอปแกป หลังจากนั้นจึงยื่นเงินให้กับป้าเค้า ถ้าจำนวนเงินพอดีกับค่าขนมหวาน ป้าแกก็ไม่ทอนให้ ผมก็เดินจากไปโดยไม่คิดอะไร แต่ถ้าวันใหนค่าขนมหวานกับจำนวนเงินไม่มีความสัมพันธ์กัน ป้าแกจะปรับความสัมพันธ์ให้ตรงกันเพื่อป้องกันไม่ไห้เกิดช่องว่างระหว่างเรา
แต่วันนี้แปลก ป้าขายขนมหวานสบสายตามาที่ผมพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานที่ผมไม่เคยได้รับจากป้าแกมาก่อน ป้าแกส่งยิ้มให้ผมเป็นเวลานานสามนาน ผมส่งสายตาให้ป้าขายขนมหวานด้วยสายตาที่ฉงน แล้วป้าแกก็เอ่ยปากถามว่า ใช่จ่อยหรือเปล่า ทันใดนั้นที่บนหัวผมมีไฟส่องสว่างขึ้น เพราะฮูดที่ผมสวมบนหัวนี่เองที่อำพรางตัวตนของผม บังเอิญไปคล้ายไอ้จ่อยของป้าขายขนมหวาน ผมอยากจะใคร่รู้จริงๆว่าหน้าตาไอ้จ่อยนั้น มีสารรูปเป็นเยี่ยงไรรรรรรรรร