...ในคืนที่เงียบเหงา ภายในรถที่เงียบสงัด หลายคนต่างหลับไหล

...ฉันนั่งเก้าอี้ตัวเดิมมองออกนอกหน้าต่าง....

มีเพียงพระจันทร์ดวงงามอ้อยอิ่งเคียงข้างฉัน ตลอดการเดินทาง

เมื่อครั้งยังเล็ก ...ฉันมักจะสงสัยว่าทำไมพระจันทร์เดินตามเรา

ในคืนที่จันทร์สวย ฉันมักจะยอกล้อกับพระจันทร์

คำถามที่อยู่ในใจ...มันใคร่รู้...ตลอดเวลา....

....ในวันที่ฟ้าสวยงามนักแม้จะเป็นกลางคืน

ท้องฟ้าในวันนั้นไม่เคยเลือนหายจากความทรงจำ

เมฆกลางคืนงดงามยิ่ง เมื่อทอแสงกับดวงจันทร์

ฉันเดินเกาะแขนแม่ระหว่างทางกลับบ้าน

ชี้ให้แม่ดูจันทร์ดวงโต ถามคำถามที่ใคร่รู้มานาน...แสนนาน...

....ฉันยิ้มกับคำตอบที่แม่ให้ในวันนั้น.................

สักวันนึงถ้าลูกคุณถามว่า ทำไมพระจันทร์เดินตามหนู

คุณมีคำตอบให้หรือยัง???

.............ส่วนฉัน........ไม่มีคำตอบทางดาราศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ให้รกสมองเด็ก

....สั้นๆ ง่ายๆ...แต่เป็นพลังให้กับชีวิต "เพราะลูกเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ พระจันทร์จึงเดินตามลูกไงจ๊ะ"

........นั้นเป็นคำตอบที่ฉันได้รับจากแม่....ในวันนั้น...

...และค่ำคืนนี้.....ฉันยังพิศมัยกับความรู้สึกนี้....When The Moon Follow Me....