สายรัดข้อมือเนี้ยได้มาวันนี้ ข้าพเจ้าได้มีโอกาศไปเห็นความแตกแยกวันเนี้ยที่ศาลาแดง ผู้คนสองฝั่งดากันไปมา ....ข้าพเจ้าคิดในใจว่า "แล้วจะได้อะไรขึ้นมา" ไม่ว่าฝ่ายไหนจะผิดหรือจะถูก ฝ่ายใดจะชนะหรือแพ้ ในอนาคต ...แต่ที่แน่ ๆ พวกเราได้สูญเสียความเป็นไทยด้วยกันเองไปแล้ว ความเสียหายที่แต่ละคนได้รับจากการกระทำครั้งนี้ ไม่มีใครสามารถคืนให้ได้....ท่านผู้ที่มาเรียกร้องสิทธิ เคยคิดหรือไม่ว่าจริง ๆ แล้วท่านคิดอะไร "แล้วถ้าท่านได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว ใครอีกหลายคนที่สูญเสียไปตรงนี้กลับมาเรียกร้องเอาจากท่านอีก เมื่อไรจะจบสิ้น"

ข้าพเจ้าขอลุกขึ้นมาแต่งกลอนสักบท ที่ได้แรงบันดาลใจจากวันเนี้ยที่ไปสังเกตุการณ์หลังเลิกงาน

ไม่ได้หวังอะไรมากนอกไปเสียจากให้เราทุกคนรักกัน

มิเช่นนั้น ชาติไทยคงต้องมอดม้วยด้วยสองมือของท่านเอง

"ไทย"ทั้งหลายลองหยุด....คิดสักนิด

....ว่าทุกชีวิตก็เป็น.."คนไทย"...เหมือนท่านไหม....

"ฆ่า" กัน "ตาย" ไปแล้วได้อะไร ....

...เพื่อประชาธิปไตย...หรือสาแก่ใจ...ลองคิดดู

ชาติไทยเราก็เปรียบเสมือนกำมือท่าน....

ร่วมสร้างสรรค์..สิ่งต่าง ๆ ...จากนิ้วทั้งหลาย...

ขาดนิ้วใด...ลงไป...กำปั้นไทย...คงมลาย

เพราะคนไทยฆ่ากันตาย......

"แล้วเราจะร้องเพลงชาติให้ใครฟัง"