เรื่องเก่าที่ข้าพเจ้าเคยเขียนไว้ในเวปอื่นเอามาเล่าใหม่ครับผม เรื่องที่ 1 รองเท้าของพ่อ

ไว้จะค่อย ๆ เอามาลงนะ

วันเนี้ยพาที่บ้านไปทานข้าวกับพาพ่อไปซื้อรองเท้ามา....เป็นคู่ที่เท่าไหร่ไม่รู้หรอกนะ ....แต่ทุกคู่ที่ซื้อให้พ่อจะดูแลเป็นอย่างดีจนมันพังและไม่สามารถจะใส่ได้
และพ่อก็จะดีใจทุกครั้งที่ได้ใส่มัน
....ทุก ๆ คนกินข้าวกันด้วยความสนุก(นานแล้วสินะที่ไม่ได้ไปทานกันนอกบ้าน เพราะไม่ค่อยจะอยู่บ้านตรงกัน) แม่ยิ้มเบิกบาน ได้ของถูกใจ(ลูกชายตัวดีซื้อให้อีกนั้นหละ55) น้องสาวก็เบิกบานได้ไปกับครอบครัว(คนเนี้ยก็ไม่ค่อยจะว่างหรอก) ส่วนพี่ชายขี้เก็กเหมือเดิม แต่สุดท้ายก็ยิ้มออก 555

ก็เป็นเรื่องธรรมดานี่นา ทุกคน(อาจจะคิดแบบนั้น)แต่สำหรับครอบครัวข้าพเจ้ามันเป็นเรื่องที่ดีมากครับ...

ด้วยความที่ครอบครับข้าพเจ้าเป็นครอบครัวที่ไม่ได้มีฐานะดีสักเท่าไหร่ตั้งแต่ต้นแต่ทุกคนก็ทำให้มีวัน ๆ เนี้ยได้ด้วยความเข้าใจมันแล้วก็ผ่านมาได้ด้วยดี ......หลาย ๆ คนอาจจะเหมือนกับข้าพเจ้า ตรงที่คนในครอบครัวนั้นไม่ค่อยจะมีเวลาได้สนิทสนมชิดเชื่อกันเท่าไหร่นัก ทุก ๆคนมีพื้นที่ส่วนของตัวเอง การพูดคุยกันน้อย ด้วยชีวิตของแต่ละคนมีหน้าที่ที่ต้องดูแลกันจนนานวันเข้าคำว่า รักและเข้าใจหรือการกอดกัน เป็นเรื่องที่ทำแล้วเขิล...555

ใครที่มีพ่อแม่อายุประมาณ 60 กว่าขึ้นไป แล้วกำลังอยู่ในวัยที่ต้องสร้างฐานะ ก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างกับข้าพเจ้าสักเท่าไหร่.......(ไม่แน่ใจ55)
พ่อแม่ของคุณ แม้ในวัย 60 กว่าๆ เข้าจะทำอะไรได้อยู่เป็นคนแก่ที่มีคุณภาพ....แต่ในสิ่งที่ข้าพเจ้าสัมผัสได้คือ เค้าจะกลับไปสู่จุดเริ่มต้น จากที่เมื่อก่อนไม่ค่อยจะโทรหาเรา สนใจแต่เรื่องงานความรับผิดชอบต่อครอบครัว
และก็มองข้ามเรื่องเล็กน้อยที่สำคัญไปในวันนั้น
...กลับมาในวันที่เค้าเกษียณ...รู้สึกว่าในวัยเนี้ยเค้าต้องการความรักความเข้าใจจากลูกเหมือนที่เค้าเคยคิดให้เราผู้เป็นลูก...โทรหาเราตลอดเวลา คอยเป็นห่วง
...ถูกครับพ่อ แม่ไม่เคยเห็นเราเป็นผู้ใหญ่เสมอในสายตาเค้า เป็นความเป็นจริงที่เราทุกคนน่าจะเข้าใจ

...มีใครมองย้อนกลับไปหรือเปล่าครับ ว่าวันเนี้ยพ่อ แม่ของเราไม่เหมือนเดิม....ท่านแก่ลงไป ทำอะไรไม่คล่องเหมือนเดิม ท่านป่วย ท่านเหนื่อยง่าย ท่านพูดเยอะ
แต่ท่านไม่เคยหยุดรักเรา(แม้ครอบครัวข้าพเจ้าจะเป็นประเภทที่ไม่ค่อยแสดงออก) หลายครั้งที่ข้าพเจ้าเหนื่อย เครียดกับชีวิต...และแสดงสิ่งไม่ดีไปต่อหน้าท่านเพราะความกดดัน...แต่พอเป็นอย่างนั้น ภาพต่าง ๆ ในหัวก็เข้ามา
ใคร...เป็นคนทำให้ข้าพเจ้าได้เกิดมา
ใคร...คอยอุ้มข้าพเจ้าในตอนที่ป่วยหนัก(ตอนเด็กข้าพเจ้าอ่อนแอ และไม่สบายทุกอาทิตย์)
ใคร...คอยดีใจกับข้าพเจ้าในวันที่ข้าพเจ้าสำเร็จการศึกษา(ข้าพเจ้าเป็นคนแรกของบ้านที่ได้รับปริญญา)
ใคร...ร้องไห้ดีใจในวันที่ข้าพเจ้าห่มผ้าเหลือง
ใคร...คอยห่วงว่าข้าพเจ้าโดนกดดันจากการทำธุรกิจ
ใคร...คอยถามทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเดินทางไปทำงานต่างประเทศ คอยอวยพรให้เสมอ
และยัง...อื่น ๆ อีกมากมายที่คงเขียนได้ไม่หมด(แม้ข้าพเจ้าต้องดูแลตัวเอง ทำงานไปเรียนไปตั้งแต่เด็กแต่ ก็ยังได้รับความห่วงใยตลอดเวลา)

ไม่ใช่ว่าข้าพเจ้ากำลังจะพูดเรื่องเงินทอง หรือเรื่องมีคุณต้องแทน.....แต่ข้าพเจ้าอยากจะบอกเพื่อน ๆ ทุกคนว่า
พ่อแม่ของท่านไม่สามารถอยู่กับเราไปได้ตลอด....

ข้าพเจ้าก็เคยคิดอยากจะให้ครอบครัวมีความสุขเหมือนในหนังเค้า(ตอนเด็กๆ คิดอย่างนั้น)....แต่เมื่อโตขึ้นก็เข้าใจว่าทุกคนมีหน้าที่ สิ่งที่เราหลงลืมไปน่าจะเป็น
"ความพยายาม" เราลืมที่จะบอกรักกัน ลืมที่จะกอดกัน
ตั้งแต่คิดได้แบบนั้น (ในหลายปีก่อน) ข้าพเจ้าก็พยายามที่จะสร้างให้เกิด.....

วันเนี้ยทุกอย่างมันเป็นเหตุเป็นผลกันแล้วครับ แม้จะไม่ได้เลิสเลอ แต่มันดีที่สุดสำหรับข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าได้ดูแลท่าน และได้ทำความสุขเล็กๆ ในความรู้สึกของข้าพเจ้า แต่ท่านว่ามันยิ่งใหญ่ที่สุด คือการได้เห็นเด็กบ้าบออย่างข้าพเจ้า เป็นผู้ใหญ่ที่ดี นำพาทุกคนไปได้ ดูแลท่านเสมอทุกเรื่อง...
ความสุขของคนเราไม่ได้อยู่ที่มีเงินทองของใช้มากมายนะครับ(สำหรับข้าพเจ้า) แต่อยู่ที่ว่าวันเนี้ยคุณได้ทำอะไรที่จะให้เกิดความสุขกับคนที่เรารักหรือยัง ...ถ้าทำแล้ว...มีความสุขไหมครับที่เห็นคนที่เรารัก "มีความสุข"
ถ้าทำแล้วทำต่อไปนะครับ แล้วเพื่อน ๆ จะมีความสุขมากขึ้น (ไม่ต้องนึกเสียดายที่หลังเมื่อไม่มีโอกาศจะทำมันในวันข้างหน้าว่าทำไมเรานึกถึงแต่ตัวเอง)
ใครที่กำลังคิดว่าพ่อ แม่ไม่สนใจเราเนี้ยลองมองในมุมของข้าพเจ้าดูบ้างก็ได้นะครับ
"รัก พ่อ รัก แม่ นะครับ" จากลูกที่ไม่ค่อยรักดีสักเท่าไหร่