ใครจะรู้ว่าบทไหนคือ Real Being ตัวตนที่แท้จริง ด้านหน้าเวทีทุกคนเฝ้ารอจะดูการแสดงที่โลดแล่นไปบนเรื่องราวอันตื่นเต้นเร้าใจ เบื้องหลังกลับซ่อนความจริงอีกด้านหนึ่งไว้ ซึ่งอาจเป็นอีกบทบาทที่ชีวิตนั้นพร้อมจะ"ยอมรับ"หรือไม่ก็ "อยากลืมมันไป" ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีบางคนติดอยู่กับชีวิตหน้าเวที...เสียงเชียร์จากผู้คนมันชวนหลงใหล...การเป็นตัวละครคือได้สวมชีวิตอื่นมันช่างน่ารื่นรมย์...ไกลห่างไปจากความสับสนวุ่นวายในชีวิตจริง...ผลักใสจิตสำนึกของเราให้ห่างออกไปจากความจริง

The Audience and Characters มันเป็นภาพลวงตาทั้ง"ตัวละคร"และ"ผู้ดู" เรื่องราวที่กำลังเลื่อนไหล ตัวตนด้านหน้าและด้านหลังฉาก จริงๆมันคืออะไรกันแน่นะ....ไม่มีคำตอบ! นักแสดงยังคงแต่งหน้าต่อไปเพื่อรอจังหวะจะออกไปอีกครั้ง "The show must go on"

รู้มัยทำไมจึงต้องมี Stage  "เวที"  มีเรื่องเล่าว่าก่อนนั้นการแสดงกับผู้ชมอยู่ในระดับเดียวกัน แต่เมื่อคนดูเสพเรื่องเล่าที่กำลังขับเคลื่อนอยู่ตรงหน้านั้น พวกเขาก็ลืมไปเสียสนิทว่านั่นคือ The Show "การแสดง" พวกเขาเกลียดชังตัวโกงจนอดทนไม่ไหววิ่งกรูกันเข้าทำร้าย นักแสดงตายไปท่ามกลางความเข้าใจผิด ใช่มันเป็นโศกนาฎกรรม แต่ทั้งหมดนั่นก็เริ่มต้นจากจุดเดียวกัน illusion

การปั้นเรื่องเพื่อทำให้รู้สึก สำหรับการแสดงที่ดีมันคือ การขับเคลื่อนจินตนาการของทุกคนไปสู่ภาวะที่ดีกว่า Happiness "ความสุข" แต่หากเป็นการชักจูงจิตใจผู้คนให้ไปสู่จุดหมายอันซ่อนเร้นจนรู้สึก astray "หลงผิด" heated "โกรธ" execrate "เกลียดชัง" มันคือการแสดงที่ Evil "เลวร้าย" และเมื่อนั้นโลกแห่งจินตนาการอันงดงามก็แปดเปื้อนด้วยความจริงอันเจ็บปวด ทั้งๆที่การแสดงมีจุดประสงค์จะปลดปล่อยชีวิตไปสู่โลกแห่ง Love "ความดีงาม"ก็ตาม เพียงเ้พราะเทคนิคการเล่าเรื่อง illusion of the story ก็ทำให้โลกจมปลักอยู่ใน Magic "มายา" นั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น

[ story&photo: wris udk ]