บางครั้ง?แค่การมาสู่ของคนหนึ่ง อาจเปลี่ยนแปลงอีกคนหนึ่งไปชั่วชีวิต?
เรื่องราวของชายวัยกลางคน ประสบความสำเร็จในการงาน มีครอบครัวที่อบอุ่นตามกรอบที่สังคมกำหนด แต่กลับไม่มีความสุขอยู่จริง ความปรารถนาที่จะเติมเต็มความสุขในคืนวันที่เหลืออยู่ กลายเป็นโศกนาฏกรรมรักที่งดงาม ผสมผสานความแบนราบของการเล่าเรื่องเข้ากับความซับซ้อน สภาวะอารมณ์ที่แอบแฝงอยู่ในบุคลิก

ฮาจิเมะ เจ้าของบาร์แจ๊ซซึ่งรุ่งเรืองเป็นอย่างดี จนมาถึงการปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตก หญิงสาวที่เป็นรักแรกของเขาตั้งแต่อายุ 12 คนที่เขาเฝ้าคิดถึงจวบจนทุกวัน จนวันที่เขาได้เจอเธออีกครั้ง ความรู้สึกที่ถูกกดดันเอาไว้ ก็พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง

เสน่ห์ของเล่มนี้คือความซับซ้อน ในความราบเรียบของเหตุการณ์ บทสนทนาที่มีนัยะซ่อนความรู้สึกของแต่ละฝ่าย ในบรรดาตัวละครทั้งหมด ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า ถ้าผมเป็น ฮาจิเมะ ผมก็คงทำอะไรไม่ถูก ยิ่งอ่านไป ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีอะไรบางอย่างซ้อนทับกับฮาจิเมะอยู่ แม้ หนังสือไม่ได้ทำตัวให้น่าติดตาม แต่ยิ่งอ่านก็เหมือนได้ฟังเรื่องราวของเพื่อน ที่ต้องรอฟังให้มันเล่าให้จบ ถ้าชิ่งหนีไป จะต่อยให้ซะหนึ่งที

? มันเป็นโรคที่เกิดกับชาวนาอาศัยอยู่ในแถบไซบีเรีย ลองนึกดูนะคะ คุณเป็นชาวนาอาศัยอยู่ตามลำพังในทุ่งหญ้าทุนดรา วันแล้ววันเล่าคุณได้แต่ไถพรวนที่ดินของคุณ ไกลออกไปเท่าที่มองเห็นได้ ไม่มีอะไรเลย ทางเหนือมีแต่เส้นขอบฟ้า ทางตะวันออกมีแต่เส้นขอบฟ้า ทางใต้มีแต่เส้นขอบฟ้า ทางตะวันตกก็เหมือนกัน ทุกๆเช้าเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก คุณจะออกไปทำงานในทุ่ง เมื่อดวงอาทิตย์อยู่ตรงศีรษะคุณหยุดพักกินอาหารกลางวัน เมื่อดวงอาทิตย์ตกทางทิศตะวันตกคุณกลับบ้านไปนอน

วันแล้ววันเล่าที่คุณ เฝ้ามองดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก ลอยข้ามผ่านท้องฟ้าแล้วตกลงทางทิศตะวันตก แล้วบางอย่างในตัวคุณก็แตกสลายตายจากไป คุณโยนพลั่วทิ้งไว้ข้างๆ ความคิดของคุณว่างเปล่า คุณเริ่มเดินไปทางทิศตะวันตก มุ่งหน้าไปยังดินแดนที่วางตัวอยู่ทางทิศตะวันตกของดวงอาทิตย์ เหมือนถูกผีสิงร่าง คุณเดินต่อไป วันแล้ววันเล่า ไม่กินไม่ดื่ม กระทั่งคุณล้มลงบนพื้นแล้วก็ตาย นั่นคือ โรคฮิสทีเรียไซบีเรียนน่า?

- ชิมาโมโต : South of the border, West of the Sun -

โรคไซบีเรียนน่า อาจเป็นสิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจ ที่จะใฝ่หาสิ่งเติมเต็ม เมื่อเรามีทุกอย่าง มีชีวิตที่ดูเสถียร วันคืนหมุนไป แต่สุดท้ายบางครั้งก็กลับไม่ใช่ทั้งหมด เรายังคงมองหา?ส่วนที่เติมเต็ม?ให้กับเรา เพียงแต่เราจะรู้ตัวหรือไม่ ว่าอะไรที่จะทำให้เรารู้สึกว่า สิ่งนี้ล่ะ จะทำให้เรา?เต็ม?ได้

หนังสือเล่มนี้ใช้เวลาอ่านไม่นานนัก เมื่อเทียบกับ เล่มอื่น อาจจะเพราะสำนวนแปลของ คุณโตมร ศุขปรีชา ที่ทำให้อ่านง่าย เข้าใจง่าย แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงเสน่ห์ในงานเขียนของมูราคามิอยู่ ถึงแม้จะใช้ผม เป็นตัวดำเนินเรื่องเหมือนกัน บรรยากาศของการเล่าของตัวละคร?ผม?เล่มนี้ดูแตกต่างจากนวนิยายเล่มหลังๆของ เขา ตอนแรกๆอ่านแล้ว ยังไม่ชินกับสไตล์การเล่าเรื่องเหมือนกัน จะว่าไป South of the border, West of the sun ก็มีวิธีการเล่าคล้ายๆกับ Hear the wind sing , Pinball 1973 มันมีบรรยากาศของมัน ยากจะบรรยาย