˙ʇɹɐǝɥ ɹnoʎ ʍoןןoɟ

เหมือนตัวจะล้มไปข้างหน้า สองมือขว้าอะไรไว้ไม่ได้ เท้าลอยขึ้นจากพื้นพร้อมกับที่หัวต่ำลงไปเหมือนจะไถลไปบนพื้นดิน…แต่ไม่ใช่

เท้า ไม่ได้สัมผัสผืนดิน มือไม่ได้จับสิ่งใด ร่างกายลอยเท้งเต้งหมุนวน เกลียวซัมเมอร์ซอฟ คงไม่มีทางที่จะจบด้วยท่าม้วนตัวลังกาหลังเยียดตัวตรงลงบนเบาะได้ เพราะใจเป็นจุดหมุน Mทวน ไม่เท่ากับ Mตาม ทิศทางแรงมากกว่า4มิติ Gravity ไม่คงที่ ลอยเคว้ง แรงเสียดทานในอากาสเป็นศูนย์ ระยะพื้นจรดเพดาน มีค่าระยะทางเป็นอนัน (งดเล่นมุกอนันดา) เมื่อมองกลับหลังไปจะเห็นเรื่องราวแห่งอดีตการ ถีบส่งพลังงานมาทีละน้อย แต่หลายร้อยพันเรื่องราว หมื่นแสนล้านค่าประสบการณ์ คล้ายหยดน้ำฝนที่เย็นซะจนแข็งเป็นหนามแหลมทิ่มแทงพร้อมแรงส่ง บางครั้งละลายให้ชื่นใจ นุ่มเบาสบายผลักดันไปข้างหน้า

ด้าน หลังคือที่เราเคยผ่าน ด้านหน้าคือหนทางที่จะไป เห็นภาพลางๆของบางสิ่งที่เคยไล่ตามไคว่คว้า และบางแห่งที่เคยคิดจะไป ร้อยด้วยหางเว้ายาวพอที่จะต้านลมลอยอยู่เหนืออากาศธาตุ

“เมื่อศูนย์กลางคือดวงใจ ร่างกายหมุดโดยรอบ แรงกระทำสารทิศสารทาง จะล้มก้ไม่แหล่ จะร่วงก็ไม่ลอย”

ก็คงต้อง “ปล่อยไปตามหัวใจ”