เรื่องของเริ่องคือ เพิ่งลาออกจากงานครับ ไม่ต้องสงสัยว่าช่วงนี้ประโยคที่จะพ่นออกมามันมักจะมีสารประกอบที่เรียกว่าคำแก้ตัวอยู่เยอะ ซึ่งหลายคนก็สงสัยว่า ทำงานอยู่บริษัทใหญ่ๆ ทำไมไม่ชอบล่ะ เงินเดือนก็เยอะแยะ จะออกทำไม…….นั่นน่ะสิครับ ถ้ามันดีขนาดนั้นจะออกทำไมล่ะ แต่เรื่องราวมันไม่ได้เรียบร้อยขนาดนั้น การย้ายสายงาน รวมถึงการย้ายตำแหน่งไปอยู่ในตำแหน่งที่ทำงานออกมาไม่ได้ดีนัก เริ่มรู้สึกปวดหัวและไม่มีความสุขในการทำงาน กรปรกับการคิดถึงงานออกแบบดีดี คิดถึงผลิตภัณท์อะโดบี้ที่กินดื่มอยู่ทุกวัน นั่นแหละครับ ในเมื่อวันไม่ใช่ คบกันไปก็ปวดตับ เงินเดือน สถานะทางสังคมไม่อาจเป็นตรวนที่จะรั้งปีกคู่นี้เอาไว้ได้….ประตูโรงงานปิดแล้วพวกเรา แล้วกูจะเข้ายังไง (ตึกโป๊ะ)

แน่นอนว่า หลังจากออกจากตำแหน่งพรีเมี่ยม ทิ้งกองนามบัตรใหม่เอี่ยมของออฟฟิศเดิมไว้เบื้องหลัง และมุ่งหน้ากลับสู่สายการออกแบบอันแสนถวิลหา นี่แหละคือช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ท้าทายตัวเอง บางครั้งการหลบอยู่ในจุดปลอดภัยเกินไป ภูมิต้านทานความเสี่ยงจะไม่ทำงาน ต้องเจ็บ ต้องจำ ต้องร้องไห้บ้าง จึงจะเก่ง

ตอนนี้กำลังฝึกวิชาอยู่อย่างลับๆ กับการออกแบบไทป์เฟซ ที่ไม่ค่อยได้ทำและเป็นศาสตร์แสนลึกลับและลึกล้ำสำหรับนักออกแบบไทย แต่นั่นไง เพราะมันยาก มันก็เลยเจ๋ง มันต้องเจ็บบ้าง ถึงจะกรุยทางอนาคตได้ถูกทาง… ขอกำลังใจหน่อยนะพี่น้อง

หนุ่ม