Thailand's Creative Art & Design Community

A window through the sky (18)

ตอนสายวัันต่อมา คุณไรอัน มารับ เขาพาดิฉัน ไปที่มหาวิทยาลัย อิมพีเรียล
วิทยาเขต เซาท์เคนซิงตัน (South Kensington Campus) เขามาหาดิฉันโดยใช้
Underground train จากพิคคาดิลลี่ ใช้เวลา50 นาที
เขายิ้มเมื่อเห็นดิฉัน ใส่ยีน โอเวอร์โค้ตตัวยาว สีขาว ผ้าโพกศรีษะสีเเดง
และรองเท้าสนีกเกอร์ คู่เก่ง

" วันนี้ลุยกันหน่อยนะ คุณจะได้เห็นบรรยากาศที่ผมเป็นนักศึกษาตอนปริญญาตรี "

เขาสวมเสื้อหนังสีดำ กางเกงยีน รองเท้าหนังกลับสีน้ำตาล
หน้าตาของเขาเป็นมิตร (เป็นมาตั้งแต่บนเครื่องบินแล้ว )

" ที่จอดรถแถวนั้น ซีเวียร์ ..เราใช้รถบัส"

อังกฤษสดวกสบายในการเดินทาง ทั้งๆที่ฟ้าครึ้ม

ดิฉันได้กลื่นน้ำหอม คงเป็นอาฟเตอร์เชฟ...อึ้มมม...เขาคงดูดีกับสาวๆไปทั่ว
ทั้งๆที่ดวงตาเยือกเย็น ...

เขาเอามือแตะไหล่ ดิฉัน แต่ไม่ได้ชิดใกล้นัก เวลาเดิน " ตามสบายนะครับ
เรามาทำงาน และ ผมเองยังไม่เคย

เดทกับนางงาม ..." และเขาก็หัวเราะอีก

"ผมคิดว่าเราจะไปทันงานนะครับ...."

" งานอะไรกันคะ.." ดิฉันเลิกคิ้ว แปลกใจและตกใจที่อาจแต่งตัวไม่เหมาะ."

" WE HAVE A DRESS ........'' ดิฉันกล่าวขึ้นมาทันที

เขาพยักหน้า ดันตัวดิฉันไปข้างหน้า " WE HAVE TO RUN..."

เวลาที่มาถึงบริเวณมหาวิทยาลัย เป็นห้องโถงใหญ่ เขาเดินพาิฉันเข้ามาอย่างคุ้นเคย เป็นเวลาใกล้สิบเอ็ดโมง
เหมือนกับผู้้คนในนั้น กำลังรอเราอยู่ เป็นงาน RECEPTION อะไรสักอย่าง

ดิฉันเข้า่มาในส่วนของ สมาคมศิษย์เก่า สนามหญ้ากว้างมาก
ตัวอาคารมีคนเดินเข้าออก เป็นงานเลี้ยง อาหารกลางวัน มีการจัดอย่างหรูหรา
พรมแดงและ ผ้าคลุมโต๊ะสีครีม อาคารส่วนนี้ใหม่มาก
และเป็นรูปทรงจากสถาปัตยกรรมที่สวยงาม มีโคมแก้ว ชานเดอเลียร์
ขนาดใหญ่อยู่ตรงเพดาน
เป็นงานเลี้ยงคนประมาณ ร้อยกว่าคน ทุกคน ยิ้มแย้มแจ่มใส
คุณไรอันพาดิฉันมานั่งติด กับอธิการบดีและเดินไปกล่าวสุนทรพจน์ที่ด้านหน้า
เมื่อมาถึง

ข้อความเป็นการมาเป็นตัวแทนของครอบครัว มีการกล่าวถึงเงินบริจากซ่อม
สร้างอาคาร ที่เรามาและทุนการศึกษาที่ให้กับสถาบัน เขากล่าวเรียบๆ
และขอบคุณ

ดิฉันได้รับช่อดดอกไม้แทนเขาเป็นคาร์เนชั่นกลิ่นหอมดอกใหญ่มากๆ ทานอาหาร
ร่วมกับแขกผู้มีเกียรติ เพื่อนๆ
มีเื่พื่อนเดินมาทักทายเขาและปรายตามองดิฉัน และดิฉันยิ้มตอบ สบตา

มารู้ตัวอีกตอนดอกไม้อยู่ในมือของดิฉัน และได้ยินเสียงคุณไรอันพูดว่า "
ไปทานฮ็อตชอกโกแลตกัน...."

ไม่ใช่ในแคนที่นเหมือนดิฉันคาดไว้ แต่กลับมาที่ถนนพิคคาดิลลี่
ดิฉันสัมผัสกับจตุรัสทราฟัลก้า อีกครั้ง
ยามตะวันฉาย บ่ายจัดวันนั้น

เราใช้ Piccadilly Circus Tube
Station เพื่อเดินทางมา ทานฮ็อตช็อกโกแลต กัน ร้านที่เขาเลือก คือ La
maison du Chocolat ในโซน1 ลอนดอน ที่น่าแปลก กลับเป็นร้าน ของฝรั่งเศส

เมื่อก้าวขาเข้าไปในร้าน กลิ่นของช็อกโกแลตละลาย ทำให้เราสบตากับ
หัวสมองเริ่มโล่งเพราะเดินไกล

" สาวงามบาหลีชอบช็อกโกแลตหรือเปล่านะ....." เขาพูดหยอกเย้า ดวงตาเเวววับ
เดินไปนั่งที่สตูล

ดิฉันตามไปนั่งใกล้ๆ

"ส่วนนี้เขาใช้สั่งของกลับบ้าน " เขากล่าวเรียบๆ และหัวเราะ เบาๆ
" ลาเมซอง ดู ช็อกโกลา ,มีสาขาไปทั่วโลก อเมริกา ที่นิวยอร์กและแคนาดา
ในยุโรปเอง มีเกือบ 30 ที่ รวมทั้งเดนมาร์ก เอเชีย ก็มีที่ญี่ปุ่น "

"ร้านสวยดีค่ะ...."

" เรียกร้าน ช็อกโกเลต ว่า Boutique "

" Boutique du Chocolat แต่ตรงนี้ La Maison du Chocolat " ลาแมซอง
แปลว่าบ้าน เป็นภาษาฝรั่งเศส "

" หอมจังค่ะ ..."

" กลิ่นเหมือน บุหรี่ ....." เขาพูด พร้อมหัวเราะ "คนอังกฤษติดบุหรี่
เหมือนคนเดนมาร์กติดช็อกโกแลต"

"ใครเป็นคนเด็นมาร์คคะ .."

" อะ....ก็ผมไง ...แล้วเราก็จะได้ประชากรเพิ่มขึ้น "

" ใครคะ"

" ก็คุณไง ย้ายบ้านมาอยู่ ฝั่งทะเล แล้วมิใ่ช่หรือ ?????"

ดิฉันมองหน้าให้เขางง สักพัก ......