เยดดดดด!!!!! เสียงนี้เองเป็นเสียงแรกที่ก้องอยู่ในหูฟังแทนเสียงของอาจารย์จวบจนตอนนี้..จะเว่อร์ไปไหมที่ผมจะบอกว่า"ผมดีใจที่สุดในชีวิต"

เช้าวันศุกร์ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับการตัดสินใจว่าผมจะไม่กลับกรุงเทพถ้าผมบินไม่ได้ ผมเลยจัดการเก็บกระเป๋าเสื้อผ้ามุ่งหน้าสู่ชลบุรี โดยยังไม่มีแผนการใดๆทั้งสิ้น พอถึงสุสานร่มบิน ก็จัดแจงตั้งร่มตั้งเครื่องโดยที่รู้ตัวเองดีว่า ใจยังไม่พร้อมอยู่เลย อิ้บอ๋ายแล้วไอ้โจ้ กาลเวลาที่เนิ่นนานกับการพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า มันได้บั่นทอนความมั่นใจผมไปเกือบหมดแล้วละ หมดแค่ไหนเหรอครับ เอาอย่างนี้ก็ละกัน เอาเป็นว่าทุกครั้งเหมือนว่า สันดานส่วนลึกๆของผมจะแกล้งดึงร่มให้เสีย เพื่อพี่จัมโบ้จะได้ยกเลิกไฟล์ท แล้วผมก็แอบถอนหายใจโล่งอกอยู่ข้างในลึกๆ เอาเป็นว่าผมไม่มีกระจิตกระใจจะขึ้นหรอกในวันนี้ ใครจะรู้ไหมว่าทั้งศิษย์ทั้งอาจารย์ เกร็งไปหมดแล้วกับสถานการณ์ตอนนี้ อยากจะสารภาพเหลือเกินว่า "ผมปอดแหกเหลือเกินครับ ผมเลิกยังทันไหม" แต่ก็ไม่กล้าพูดไปหรอกครับ ข้างในที่ลึกกว่านั้นของผมมันคงไม่ยอม "นี่มันความฝันของกูนี่หว่า" เย็นวันนี้เลยจบลงไปแบบ ไม่กล้าสบตาอาจารย์ ความมั่นใจตกต่ำที่สุด นึกสงสารอาจารย์ อืม..และเริ่มสมเพชตัวเองในความขลาด

พัทยา คือสถานที่ ที่ผมเลือกไปนอนค้าง ไปคนเดียวครับ ไม่เคยไปพัทยาคนเดียวมาก่อน(ปรกติจะมีแม่นาง..นั่นไง!! ผมว่าแล้วคุณต้องคิดตามนี้ใช่ปะ)ต่อๆ โดยเฉพาะการพยายามข่มตาหลับ ลืมเรื่องเมื่อเย็น และรีบตื่นแต่เช้าไปสนามจอร์จไปดูเฮียหมาเค้าขึ้นแทนดั้ม เผลอๆอากาศดีอาจได้ลองของตัวเองอีกที แต่สุดท้ายแล้วอาจารย์โบ้บอกลมแรงไป ส่วนผมคิดไงเหรอครับ น่าจะเดากันออก "โล่งอก" คือคำตอบจากใจ หลังจากนั้นก็พากันไปเยี่ยม พี่ช่างแดง แล้วก็ไปดูสนามไร่องุ่นกะสนามแสนสุข เสียดายไม่มีใครอยู่เลย บ่าย2ละกลับไปสุสานร่มบินดีกว่า ไปนังทำใจให้สบายๆ กินลอดช่องอยู่ข้างสนาม กินโน่นกินนี่ รออีกซักพักให้อาจารยบอกว่า "ลมไม่ดี ไม่น่าขึ้น" จะได้เก็บของเตรียมหาทางหนีไปอีกวัน แต่วันนี้ อาจารย์กฤตก็มา เตรียมร่มมาบินเคียงข้างอยู่บนฟ้า ส่วนเฮียหมาวันนี้ก็ลากขึ้นไปแล้วเป็นสิบเมตรแถมลงได้เนี้ยบอีกตะหาก ทั้งๆที่ฝึกหลังเราตั้งเป็นอาทิตย์ๆ แล้วพี่จัมโบ้จะเครียดป่าวว้า

แต่ที่มาจุดชนวนสุดๆก็คงเป็น ชาวบ้าน กะเด็กๆ แถวนั้น เดินมามุงกันใหญ่ เป็นวันที่คนมามุงกันเยอะมากๆ ผมพลางคิดว่า"ซวยละกู"และจู่ๆก็มีเสียงเด็กที่เล่นเครื่องบินบังคับตะโกนมาว่า "เห็นมา2อาทิตย์ละ ยังไม่บินอีกเหรอพี่"
โอ้ววววว!!!!!!! มันเจ็บจี้ดไปที่หัวใจ สมองพยายามจะหาข้ออ้างทุกอย่างสำหรับตัวเอง เอ๊ะ! หรือกูไม่เหมาะกับกีฬานี้ เอ๊ะ! เปลี่ยนใจเลิกทันไหมวะ เอ๊ะ! ร่มกูขึ้นยากไปม้างงง ทั้งโกรธทั้งกลัว เลยฮึดสู้แม่งอีกครั้ง"เอาวะ สาด เต็มที่ก็แค่เจ็บละวะ สาดเอ้ยยย

1...2...ซั้มมม เสียงนับในใจพร้อมกับการฟอร์เวิสท์ ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว กระแสลมเอื่อยๆที่ไร้ทิศทางของลมบกและลมทะเล พัดตีกันไปมาซ้ายทีขวาที พัดเอาปากเซลส์ผมคว่ำคะมำไปทางซ้ายอย่างไร้ทางแก้ "โครม!!" เสียงหัวเราะ หึๆ ปนรอยยิ้มกวนส้นของเด็กที่ยืนดูเหมือนส่งเสียงเยาะเย้ยในใจว่า "กูกะแล้ว อีหรอบเดิมเลย" ใช่ครับอีหรอบเดิม แต่คราวนี้ความแตกต่างที่ไม่เหมือนเดิมสำหรับผมคือ ผมไม่รู้สึกโล่งอกและอยากถอยอีกแล้ว ผมภาวนาในใจถึงเหล่าดวงวิญญานในสุสาน ถ้าไม่เป็นการรบกวนท่านทั้งหลาย ไหนๆก็ไหนๆช่วยส่งลูกช้างขึ้นไปทีเหอะ ลูกช้างอายเต็มทนแล้ว สิ้นเสียงนึกคิดอยู่ในหัว ร่มเรฟเวอร์รูชั่นสีจีที ถูกปล่อยตัวอีกครั้ง ครั้งนี้มันช่างตั้งตรงงดงามเสียจริง เสียงพี่โบ้ตะโกน"บีบๆๆ วิ่งๆๆๆ" ผมปฏิบัติตามครบขั้นตอนและยังไม่ลืมที่จะดึงฮาร์ฟตาม..

จบสิ้นแล้ว ความกลัว ไม่ว่าจะเป็นด้วยอานุภาพของแป๊ะกง หรือ แอดเวนเจอร์ m3 ก็ตาม ฝ่าเท้าที่เริ่มไร้น้ำหนักก็ทะยานบินสู่ท้องฟ้า "เยดดดดดดด เข้!!!!!!!!"คือเสียงร้องที่เปล่งออกจากปากเป็นเสียงแรก ถ้าเป็นกำเนิดนกที่เพิ่งออกจากไข่นกตัวนี้ก็ช่างระยำไม่น่าเลี้ยงเสียเลย อืม...มันช่างสุดแสนบรรยายเหมือนที่ท่านพี่ๆว่าไว้เสียจริง ฮาร์เน็ตถูกนั่งไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ สายตาและสมองเพิ่งเริ่มปรับบรรยากาศ bird eye view รอบตัวที่อีกหน่อยจะเป็นส่วนมุมมองมุมใหม่ที่สำคัญในชีวิตได้แพลบเดียว ก็พลันเห็นโรงงานที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า กูไม่รู้ว่ามีสร้างอะไรกันข้างใน กูไม่สนด้วยว่ามึงปล่อยน้ำเสียมลพิษหรือเปล่า ตอนนี้กูรู้เพียงอย่างเดียวว่า ไอ้ที่อาจารย์ให้ระวังนักระวังหนา กับพลังโรเตอร์ที่มึงปล่อยมา ตอนนี้กูเข้าใจแล้ว ทำไมต้องกูว้า กูเพิ่งลอยได้ตึก3ชั้นเอง กูเพิ่งขึ้นครั้งแร....แว้กก!!!! ผมกระเด้งอย่างกะมีใครปล่อยเด็กมาวิ่งเล่นบนปีกทั้ง2ข้าง ยังไงละกูยังไงต่อ จำได้เคยดูดีวีดีที่ฝรั่งสอน ยกมือครับ ยกแบบยอมแพ้ อย่าซ่ากะลม ตอนนี้แหละครับ ทุกๆอย่างที่เรียนมาจากอาจารย์ คำแนะนำจากท่านพี่ทุกๆคน พรั่งพรูเข้ามาในโสตประสาท ระคนปนเสียงร่ำร้องในใจ ไม่เอากูยังไม่อยากอยู่ที่ฮวงซุ้ยเม่งหุยนี่ ยังยังไม่อยาก...

"ปิ๊ง!!" ไอเดียแรกในหัวตอนนี้ผนวกกับหูที่อื้อฟังอาจารย์ไม่ได้ยินอีกต่อไปคือการ เลี้ยวขวา เลี้ยวหนีแม่งไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ไม่เคยคิดว่าจะตัดสินใจอะไรได้ดีขนาดนี้มาก่อน พอเลี้ยวปุ้บอากาศดีๆก็เข้ามาแทนที่ เหมือนบรรยากาศการกลับใจเป็นคนดีในหนังไงงั้น นิ่ง สงบ ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ทะเล ครับ สำหรับผมยังไม่เห็นอะไรสวยหรอกครับ ไม่มีกระจิตกระใจตอนนี้ มองพื้นนี่ก็ ฮวงซุ้ย ของสุสานร่มบินนี่ไม่น่าจะต่ำกว่าหมื่น คันเร่งของมือใหม่ก็ยัง ฮื่อไปฮื่อมา เลี้ยวกล้าๆกลัวๆ ตอนนี้จะลงท่าเดียวครับ ไอ้ที่กูขึ้นมาเมื่อกี้ไมมันเล้กเล็ก ไปวนมาได้รอบเดียวไม่ถึง3นาทีก็จะลงแล้ว ตั้งลำมาแล้ว อาจารยอยู่ข้างล่างก็โบกมือให้ขึ้นไปก่อนๆ ไอ้เราก็ลงมาจะถึงแล้วก็เลยต้องโฉบขึ้นไปอีกรอบ ตอนนี้อยากลงไปที่พื้นครับ อยากลงไปดีใจ อยากลงไปโทรหาแม่ โอ้ย สารพัดเหตุผลที่จะต้องลง


หลังจากบินวนต่ำๆมา2รอบด้วยกัน คำสั่งสอนแรกๆของร่มบินของข้าคือการมองหาที่ลง ข้ายังไม่รู้เลยว่าข้าบินต่ำขนาดนั้นจนอาจารย์จัมโบ้ได้บอกกล่าวยามลงมาแล้ว ไม่มีเหตุผลกลใดในการบินเสียต่ำขนาดนั้นของข้า นอกจากการที่เก็บเอาความปลื้มใจไม่ไหวอยากลงไปกรี้ดให้ดัง เหมือนเด็กสาวเจอดงบังชินกิ(ทีเจอโจอี้ละทำเมิน) เห่อกันนักละเกาหลีๆ..เมื่อข้าตั้งลำได้ตรงเผง ข้าก็ลองผ่อนคันเร่ง ยกมือ ปล่อยให้ไหลลงไป ในรันเวย์ที่ข้าขึ้นมา ความมั่นใจในการลงของข้าเต็มร้อย(โม้เลย) ข้าไกร์ดิ้งลงมาจนก้นข้าอยู่ห่างจากพื้นไม่ถึงฟุตขาซ้ายพ้อย์ทไปข้างหน้า ขาขวางอกลับมาเปรียบดังท่ากระเรียนโฉบเด็ก และข้าก็เบรคเต็มร้อย ผลของการเบรคที่แม้แต่อาจารย์โบ้ยังมิเชื่อสายตานึกว่าข้าจะจ้ำเบ้า ข้าก็ลงมายืนจบแบบเต็มร้อยก็ได้แปดสิบกว่า นุ่มเสียยิ่งกว่าท่าลูบผมนางให้หลับไหล แหม้ พูดขนาดนี้ท่านพี่คงอยากรอเห็นข้าจ้ำเบ้าด้วยฟามหมั่นไส้กันละสิ หุหุ
หลังจากนั้นท่านเอ๋ย ข้ามิเคยดีใจขนาดไหนมาก่อน ดีใจกว่าได้แกรมมี่อวอร์ดเสียอีก เทปข้าขายเป็นล้านยังไม่ดีใจขนาดนี้เลย ข้าก็กระโดดโลดเต้นกอดอาจารย์กอดคนดูรอบๆ สีหน้าอาจารย์จัมโบ้รื่นรมณ์ซะอย่างกะถูกเลขท้าย รวมถึงอาจารย์กฤศที่รีบบินลงมาแสดงความยินดีกะข้า ศิษย์ขอคาราวะมานะที่นี้ด้วย พี่จัมโบ้เบสิคที่ผ่านมามันคุ้มค่าเมื่อแรกบินอย่างนี้เอง ขอบคุณครับพี่!!~ รวมถึงศิษย์พี่ทั้งหลายกัยคำแนะนำที่ไม่ขาดสายเลย และท่านเหล่าจอมยุทธทุกท่านที่เป็นกำลังใจในเวปนี้และที่สนามต่างๆ

เร็วๆนี้ข้าคงพร้อมแล้วกับการท่องไปในนภา เจอกานแน่ๆพี่ๆเอ๋ย
ขอบพระคุณครับ..โจอี้บอย


วันนี้เวลา7:30น. ณ สนามไร่องุ่น..
แหะๆตามที่อีน้องlekฟูๆขอมาเราก็จัดให้ไป ไปบินลงก้นจ้ำเบ้าไฟล์ทที่3พอดี แต่ไม่ได้เจ็บอะไรครับ ไม่ต้องตกใจ แค่ลื่นน้ำค้างยอดหญ้ายามเช้าขณะแลนดิ้งเท่านั้นเอง อาจารย์จัมโบ้ก็เตือนแล้ว ว่ารองเท้ามีดอกยางอะป่าว ส่วนเราก็ออกแนวชินกะสนามแห้งๆ กะจะลงมาสไลด์นิดหน่อย กลายเป็นลื่นปรื้ดดด..ไปเสียฉิบ เสียหน้าอย่างเดียวครับ แต่ก่อนลงสิครับ วนรอลมอยู่3-4รอบได้ เพิ่งเข้าใจที่อาจารย์บอกว่า บางทีลงไม่ได้แล้วจะร้อง ตั้งลำมาแนวนี้ พอใกล้ถึงพื้นก็เปลี่ยนไปอีกแนว ก็ต้องเร่งเครื่องขึ้นไปใหม่ รอบแรกๆไม่มีไรหรอกครับ แต่พอชักรอบที่สามที่สี่เข้าเนี่ย ใจเริ่มสั่น ถึงกะสวดมนต์อะคับ.. เออพี่ๆครับไฟล์ทแรกๆมันจะยังไม่ค่อยสนุกเต็มที่หรือป่าวครับ? แบบจะขยับทำไรแต่ละทีนี่เกร็งไปหมด เลี้ยวก็เกร็ง เร่งเครื่องก็เกร็ง..ยังไม่ได้รู้สึดื่มด่ำบรรยากาศเลย ออกแนวพะวงกะเสียว นี่ถ้าไม่มีพี่จัมโบ้คอยบอกทางวิทยุนี่เรียกว่ามีขวัญกระเจิงอะคับ แบบว่าอาจารย์จัมโบ้บอกว่า3ไฟล์ทของผมนี่หินๆทั้งนั้น (สมบก+โรเตอร์,ลมทะเลแรง,ลมเอื่อยๆเปลี่ยนทิศบ่อยๆ) ผ่านนี่ไปแล้วเจอลมเนียนๆนี่สวรรค์เลย ผมก็ว่างั้นนะ เริ่มก็เจอหินๆไปเลยดีกว่า เอาให้ชินกับโยกเยกให้ได้ ว่าแต่ว่าลมเนียนๆของแต่ละคนอาการเป็นอย่างไรเล่าให้ฟังหน่อยสิคับ?

สุดท้าย ขอขอบพระคุณสนามไร่องุ่นมาณ.ที่นี้ด้วยคับ (แหะๆไปรบกวนเยี่ยมบ้านพี่จะเจ้าของสนามเค้ามาด้วย) สนามสวยมากๆครับ ว่างๆขอไปรบกวนอีกนะครับ


ไฟล์ทที่4ริมทะเลหาดบางพระ ลมปะทะรุนแรงน่าใจหาย
แต่จารย์โบ้บอกว่าบินสบาย ศิษย์เชื่อจาย กางร่ม ชมทะเล
กางรีเวิร์ด เปิดเซลส์ รีบๆยก ต่างลมบก ลมทะเล สม่ำเสมอ
อาจตั้งยาก เพราะศิษย์ ไม่เคยเจอ จำไว้เออ ครั้งเดียว จะเปรี้ยวใจ

กำคันเร่ง นิดนึง ทะลึ่งพรวด ทะยานฟ้า บินอวด รวดเร็วเอ๋ย
วิวชายหาด ธรรมชาติ มุมไม่เคย เพลินจังเลย หาดทราย รอบกายเรา
ลมแสนนิ่ง ดั่งว่า อาจารย์บอก ไม่กลิ้งกลอก ตามกระแส กลับลอยเฉย
ชักติดใจ ลมทะเล เข้าแล้วเอย กลัวที่เคย กลับกลาย สลายพลัน

ไฟล์ทที่5 บินจากท่า บางประหัน เลื่องลือกัน ถึงทุ่ง ไม่สุดสาย
ตาต้องสี เขียวขจี ช่างผ่อนคลาย อดไม่ได้ ขอบิน ขึ้นกินลม
ลมเบาๆ พัดเย็น เราเล่นได้ รีบสยาย ปีกอ่อน ก้าวอีกขุม
ประสพการณ์ ต้องเก็บ เพิ่มอีกมุม ลมนุ่มๆ อย่างนี้ ที่รอคอย

วนได้เพียงรอบเดียวฟ้าเกรี้ยวโกรธ นภาพิโรธ ส่งโคตรเมฆ มาฉาย
อาจารย์โบ้ รีบวอ ถึงน้องชาย ลูกพระพาย เปลี่ยนทิศ ให้รีบลง
ก้อนดำๆ ตรงมา คล้ายพายุ เสี้ยวนาที สาธุ นึกว่าลงไม่ได้
ปล่อยคันเร่ง ยกมือ ก็ไม่คลาย นึกขึ้นได้ ตั้งนะโม โอ้!!..ลงเนียน

นิราศร่มบิน...(2008)
โดย.....ขุนพานางมา(นัว)เนีย

FLIGHT 6 ที่ สนามปลูกหญ้าขายที่ลำลูกกา สนามเนียนมาก พื้นสนามหยั่งกะกรีนสนามกอล์ฟไงงั้น เจ้าของที่เป็นอิสลามที่ชอบร่มบิน ใจดีด้วย ชาวบ้านก็นั่งดูกันเพลินเลย แต่ไปมา2ครั้งยังไม่เจอเจ้าถิ่นที่บินอยู่สนามนั้นเลย ไว้จะแวะไปใหม่คับ

FLIGHT 7 ที่ สนาม ATVชะอำ ก็พอดีรู้จักกะพี่เจ้าของสนาม เค้าเลยพาไปบินที่ท้ายทุ่งหลังสนาม สนามนี้โลเกชั่นเป็นไร่โล่งๆ รับลมทะเลเนียนๆ ห่างจากทะเลประมาณ3กิโล ไม่มีสิ่งกีดขวางโรเตอร์เลย เป็นไฟล์ทแรกที่บินเป็นชั่วโมง นิ่มๆเลยคับ

FLIGHT 8 ที่รีสอร์ทบ้านปูละคอน ทิวทัศน์เป็นเกาะส่วนตัวเล็กๆมีหาดยาวมาก ที่ปราณบุรี บรรยากาศโดยรอบรัศมี10กิโล เป็นอุทยานต์แห่งชาติสามร้อยยอด สวยสุดๆ แต่ที่เกาะ ลมโรเตอร์บานมาก ผมขึ้นแล้วรีบร้องหาทางลงทันที พอดีมันอยู่ในเวิ้งอ่าว ร้อมรอบด้วย หุบเขาเต็มไปหมด สวยจริงแต่บินมะไหว

FLIGHT 9 ที่ หาดปราณบุรี ใกล้เขากระโหลก อันนี้มันส์มาก ลมแรงกว่า 20 แต่อยู่กะอาจารย์ คอยช่วยกันเซฟขึ้นกับลง เลยสนุกคับ เอาขึ้นเองคงยาก สวนลมนิ่งกริ้บ แทบจะหยุดลอยเฉยๆ ที่นี่มีโอกาศได้ โลว์พาสสกีบกครั้งแรกด้วยครับ ลานทารยอยู่ข้างๆ โรงแรมหัวปลี แนะนำเลยครับ อันนี้สนุก

FLIGHT ที่ 10 หมาดๆตอนบ่าย วันที่ 29 ที่หาดข้างร้านทัพทราย เป็น ลานที่ดินถม ริมทะเลบางพระ ไปกัน3คน พี่จัมโบ้ พี่กฤศ แล้วก็ผม ลมแรงขนาดกรวยตึงจนส่ายสะบัดๆ บินเลาะขอบตามลมไปเกือบถึง แหลมแท่น บางแสน ขาตามลมไปไม่ถึง10นาที แต่ขาสวนกลับมาล่อไปน่าจะ40นาที โลว์พาสสกีน้ำกันใหญ ไอ้ผมเห็นแล้วก็อยากเล่นมั่ง ลงไปโลว์ไปโลว์มาตกลงไปยืนนิ่ง ร่มก็ร่วงลงไปกึ่งบกกึ่งน้ำ เดีอดร้อนอาจารย์ต้องลงมาช่วยเซ็ทห์ร่มใหม่กันกลางเกาะแอ่งทะเลกะทรายกันใหญ่

วันที่9-13ว่าจะไปเชียงใหม่ครับ เผื่อพี่ๆคนไหนอยู่แถวนั้น พาไปทริปเด็ดๆหน่อยนะคับ