เย็นของวันจันทร์ที่ 15 กันยา. ในฤดูหนาว สาวน้อยวัยเยาว์กับการนั่งดูความน่ารักของกระต่าย ผ่านจอทรงเว้ารูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส

เธอจดจ่อ อบยิ้มและเพลินไปกับความน่ารักของกระต่ายบนจอทีวี.........และชื่นชมกับความสามารถที่หลากหลายของกระต่ายตัวนั้น

ยังไม่ทันได้ข้ามวันเธอก็นึกอยากที่จะมีกระต่ายน้อยตัวเป็นๆไว้รอบกาย

แต่หนูน้อยไม่สามารถที่จะอ้อนวอนกับใครได้ในการได้มาซึ่งกระต่าย

ในเมือเธอรักและไม่อยากที่จะให้ใครมาแทนที่ไอ้กระป๋อง( หมาน้อยคู่กาย)ของเธอ

เธอจึงเตรียมแผนไว้รอเช้าวันใหม่ตามจินตนาการณ์ของตัวเธอเอง

วันรุ่งขึ้นของเช้าวันใหม่ เธอจับไอ้กระป๋องหมาน้อยแสนรักจับย้อมสีขนและไส่หัวกระต่ายเพื่อมันจะได้ดูเป็นกระต่าย............

พร้อมป้อนหญ้าให้หมาน้อยกิน เธอทำทุกวิธีทางที่จะให้หมาน้อยเป็นกระต่ายให้ได้

ให้เหมือนกระต่ายในสารคดีเรื่องยอดที่เธอได้รับรู้มา..............................

เวลาผ่านพ้นไปไม่นานเท่าไรสีขาวที่เธอย้อมขนให้มันก็กายกลับมาเป็นสีน้ำตาลเหมือนที่เป็นสีที่แท้จริงของมัน

ด้วยเวลาที่ผ่านมายาวนานพร้อมด้วยความน้อยใจและไร้ซึ่งสารอาหารที่หมาน้อยที่มันควรจะได้รับ

ในที่สุดไอ้กระป๋องก็ได้จากสาวน้อยนั้นไป............

ความเศร้าใจมันมีแน่ๆกับสาวน้อยผู้อ่อนต่อโลกในวัยเยวช์ ที่มีต่อไอ้กระป๋องกระต่ายน้อยแสนรักในคาบของลูกหมา

แทนที่เธอจะได้เสียใจ กลับมีความคิดในปัญญาที่มีอันล้นสมองของเธอก็พึ่งคิดได้ว่า

เธอน่าจะไปซื่อกระต่ายจริงๆอย่างที่เธอต้องการตั้งแต่แรกดีกว่า

เธอคงจะป้อนหญ้าให้กระต่ายได้สมใจ

และไม่ต้องมาโกรธมันอย่างนี้.............

นิทานเรื่องนี้มันควรจบด้วยความเศร้า.........แต่กลับปรปักษ์นิทานเรื่องนี้จบด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของสาวน้อยกับกระต่ายคู่ใจตัวใหม่

นี้มันเป็นตอนจบ....................หรือมันพึ่งเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกันแน่ ?

ปล. เธอรู้บ้างมั้ยว่าก่อนตายไอ้กระป๋องมันรู้สึกอย่างไร และคำถามที่มันทิ้งไว้เธอตอบตอบมันได้หรือยัง?