ก่อนท้องฟ้าจะสดใส
ก่อนความอบอุ่นของไอแดด
ก่อนดอกไม้จะผลิบาน
ก่อนความฝันอันแสนหวาน
.
.
.

ก่อนดวงดาวจะเต็มฟ้า
ก่อนชีวิตจะรู้คุณค่า
ก่อนสิ้นศรัทธาจากหัวใจ
ก่อนที่คนอย่างฉันจะหมดไฟ



เส้นทางหลวงหมายเลข 305 ตัดเข้าทางหลวงหมายเลข 33
พุ่งทะยานไปไม่หยุดแวะกลางทาง
ที่หมายไม่ไกลนักเมื่อตัดเข้าเส้นทางหลวงชนบท
เส้นที่เท่าไหร่นั้น ฉันไม่ได้จำ
เพราะใช้ความคุ้นเคยเป็นเครื่องบอกทาง

แดดร่มลมไม่ตก
กระพือสะบัดไม่ขาดระยะ แรงลมปะทะหน้าเย็นชื่นใจ
ถ้ามีเม็ดฝนก้อนกลมหล่นแปะๆ ใส่หน้าเวลาออกไปรับลม
มันจะชื่นมื่นกว่านี้




ที่หมายอยู่ตรงหน้าแค่ก้าวขาลง
น้ำใสไหลแรงเป็นระรอก เสียงลำน้ำดังแว่วๆ ระรินรวย
หลับตาจินตนาการถึงสิ่งรอบข้าง
โดยไม่เหลือบมองก่อนจะเดินเข้าหา

กลิ่นใบไม้ กลิ่นน้ำ กลิ่นป่า
อีกไม่กี่ก้าว ฉันจะได้สัมผัส



สิ่งแรก
ฉันย่างก้าวช้าๆ เบาๆ ลงน้ำใสตรงหน้า
มองดูเท้าตัวเองผ่านลำน้ำที่ไหลเอื่อยระๆ ขาไป
กระพริบตาเบาๆ
เหมือนกำลังถ่ายภาพด้วยตา ส่งความรู้สึกมาถึงโสตประสาท
ความเย็นส่งตรงถึงหัวใจ



มองกลับไปอีกด้าน ความชุ่มชื่นไม่ได้เหือดหาย มันอยู่รายรอบเรา

เดินท่อมๆ ในน้ำอย่างสบายใจ
น้ำแรงเพราะหน้าน้ำหน้าฝน
ฝนหล่นบนเขา ไหลลงมาตามลำเนาธาร
ไม่นานก็มาถึงเรา

ลำเนาน้ำในธารนี้ยังใสไม่ขุ่น
นอนแช่นานๆ ได้ไม่น่ากลัว
หาที่ทางเหมาะๆ หย่อนตัวลงอยากใจเย็น



จับจองพื้นที่ ทำสปานวดขา นวดตัว นวดหัว
ให้คลายความตึง ความหม่น
ปล่อยหัวแช่ลงให้แรงน้ำปะทะหลังและไหล่
เป็นการกระตุ้นการเดินเลือดอย่างดี
(ถ้าไม่แช่นานจนซีด)

สองข้างทางมีเรื่องราวและสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ น่าสนใจ
ทำหน้าที่ของเขาเป็นปกติ
ความชื้นของพื้นที่ทำให้อากาศเย็นลงไปอีก
ผสมกับน้ำในลำธาร



ไม่นานฉันก็สั่นกั๊กๆ
แต่ยังนั่งแช่อยู่อย่างนั้นไม่ยอมลุกไปไหน
อย่างมากก็ขยับตัวขยับขาเปลี่ยนที่ทางบ้าง
เพื่อไม่ให้ตัวลอยไปกับน้ำ
ขอบอกว่าน้ำแรงมากจริงๆ



นั่งดูนั่งมองสลับไปมากับนอนหลับตาเพลินๆ
ถึงเวลาต้องกลับ
ฉันทำท่าเหมือนจะดื้อไม่อยากลุก
ก็นานมากแค่ไหนแล้ว ไม่ได้นั่งแช่น้ำแบบนี้
อยากนั่งเล่นเอาเท้าเตะน้ำไปมา
คิดอะไรเพลินๆ ไม่ก็หลับคาทั้งที่น้ำยังแจะเท้า
แต่นี้ ได้แช่ทั้งเท้า ทั้งหัว ทั้งตัว

มันปลดปล่อยความเมื่อยล้า
ที่แบกมาแต่เนิ่นนาน
จะอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้จะได้กลับมาอีก

ฉันทำได้แค่กระซิบเบาๆ กับสายน้ำที่ไหลผ่านฉันไปว่า
แล้วฉันจะกลับมาอีกนะ
ฉันสัญญา .. เพราะมีคนสัญญากับฉันไว้เหมือนกัน
ว่าจะพามาอีก



ย่ำนั้น
ท้องฟ้าหรี่แสงลงช้าๆ อย่างไม่เร่งรีบ
เพื่อให้ฉันได้ปรับม่านตาให้มองเห็นในความมืดทีละนิดๆ
ฉันชอบบรรยากาศก่อนยามย่ำนี้

จะเพ่งมองสิ่งตรงหน้า จนกว่าจะมองไม่เห็นอะไรเลย
เหมือนม่านฉากสุดท้ายของละครเรื่องโปรด
กำลังจบ
ม่านค่อยๆ ปิดลงทีละนิด

แต่นี่ไม่ใช่ฉากสุดท้าย ..ฉันว่า
นี่เป็นอีกหนึ่งฉากแห่งความอิ่ม
ที่จะคงไว้ในใจเรื่อยไป