.................คนเราเมื่อเกิดมาลืมตาดูโลกใบกว้างใหญ่นี้ ก่อนที่เราจะผ่านพ้นก้าวข้ามวัยวันวาน ผ่านคืนแห่งการรับรู้เรื่องราว ความจริง ความเท็จ ความสวยงาม รวมถึงสิ่งสมมุติมากมายต่างๆ นานาประดามั่งมี มีสิ่งหนึ่งเป็นสิ่งที่เกิดตามมาพร้อมกันคือการอยู่ร่วมกัน ตั้งแต่ลืมตาดูโลก คิดดูให้ดีเราก็ต้องเจอหมอ พยาบาล พ่อแม่ ญาติพี่น้อง ปู่ย่าตายาย หรืออีกหลายๆ คนในเวลานั้นโดยที่ตอนช่วงเวลาวินาทีนั้นเราแทบจำภาพนั้นไม่ได้แล้ว คงมีเพียงเสียงที่ติดหูจากปากของพ่อหรือแม่อาจจะเปนใครก็ได้พูดให้เราฟัง ณ. ช่วงเวลานั้นอาจจะหรือแทบไม่รู้อะไรมากมาย เกี่ยวกับโลกใบนี้เยอะแยะหลากหลายมากมาย

จวบจนเราโตขึ้นมาอีกหน่อย พอเจรจาอ้อแอ้ รู้ฟังบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เปนวัยที่เริ่มเรียนรู้สิ่งต่างๆ ต้องไปเรียนรู้การใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน กับคนอื่นอีกหลายหลาก ทั้งชายแท้หญิงจริงเสมือนหญิงเกือบเหมือนชาย หรือแม้แต่สตรีข้ามเพศก็ตาม ตลอดรวมไปจนถึงคุณครูอาจารย์ผู้อบรมสั่งสอนเลี้ยงดู หรือบางคนก็อาจยังค้านคาและนึกแย้งในใจว่าไม่เห็นจะสอนอะไรเลย แต่ก็ไม่ได้ลองนึกย้อนกลับไปว่า ตัวเองอาจไม่ได้สนใจหรือใส่ใจที่จะตั้งใจฟังเอง

ในสังคมโรงเรียนที่เริ่มเข้าไปนั้น ก็ประกอบไปด้วยผู้คนจำนวนมากมาย ในห้องเรียนของเราหรือของผมของใครๆ เวลาในห้องในกลุ่มใครคนไหน ที่พูดจาพอฟังเข้าหูเข้าใจหรือมีความคิดเห็นตรงกับเรา ก็คงมีความรู้สึกชอบพอใจ ถูกใจ ถูกคอ ยินดีสมัครตกลงผูกพันธ์ปลงใจที่จะเรียกกันว่าเพื่อน แต่ถ้าลองเพื่อนหรือใครต่อใคร หรือถูกครูดุด่าว่ากล่าวตักเตือนเรา จนกระทั่งพูดในสิ่งที่แตกต่าง ไปจากสิ่งที่เราคิดเห็นเราเคยรับรู้ได้ยินได้ฟัง ตอนนั้นเราย่อมต้องมีข้อโต้แย้งอยู่ภายใน บางครั้งเราก็มิได้สนใจหรือตั้งใจใส่คิดให้ดีและวินิจฉัย ว่าจริงหรือไม่จริง ถูกหรือผิดด้วยอารมณ์และความเชื่อที่มีส่วนตนในเวลานั้นๆ

เรื่อยมาจนกระทั่ง ถึงสังคมมหาวิทยาลัยจนถึง การอยู่ร่วมกันในสังคมที่ทำงาน ที่บ้านที่ตึกอพารต์เมนต์คุณน้า คุณป้าตลอดจนคอนโดกลางเมืองกลางกรุงกลางทุ่ง เราก็มีสัมพันธ์กับผู้คนรอบๆ ข้างกาย แตกต่างกันบ้างในมุมมองความคิด คติความเชื่อประสบการณ์ อุดมการณ์ต่างแตกหน่อ แปลงเปลี่ยนงอกงามเจริญพันธ์ ตามลมหายใจในวิถีทางถิ่นที่ส่วนตน

ทุกคนรวมถึงผมก็ต่างแตกต่าง ในเส้นทางของลมหายใจช่วงเวลาหนึ่ง ถูกกำหนดให้ต้องมาโคจรหมุนรอบกันและกัน โดยที่คุณอาจลิขิตหรือพรหมลิขิตให้ต้องเจอะเจอ ต่างกันไปที่ช่วงเวลาสถานที่เรื่องราวที่เราจะได้มาเจอะเจอกัน แล้วเมื่อการที่เรามาเจอกัน แต่แตกต่างกันไปในเวลาช่วงที่แตกต่างจากเดิม สถานภาพที่สวมทับตัวตน ที่ห่อหุ้มร่างกายในความเปนไปเกิดจุดเปลี่ยน ทัศนภาพแห่งตัวตนได้เปลี่ยนแปลงไป ตามการทับซ้อนของสังคมที่บ่มเพาะ ร่องรอยอดีตของเรื่องราวที่เคยพบเจอ

ในฐานะจากเพื่อนถึงเพื่อน ที่ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนรัก เพื่อนกิน เพื่อนตาย (คงไม่มีใครยกมือไปด้วยแน่) เพื่อนร่วมงาน เพื่อนร่วมรุ่น เพื่อนร่วมเพื่อน เพื่อนรุ่นพี่ พี่ของเพื่อน ตลอดจนเพื่อนสนิท เพื่อนเก่า เพื่อนใหม่ ถ้าคุณคิดว่าผมอาจพอดี ดีพอเพียงพอที่จะเป็นเพื่อนคุณได้ ความคาดหวังที่จะเห็นมิตรภาพจากเพื่อนถึงเพื่อน มั่นคงยืนนานจากการเดินทางของวิถีแห่งตน ที่เปลี่ยนแปลงตามมิติเวลา ที่แตกต่างอันเปนไปแล้วแต่เงื่อนไขที่มี ความแน่นอนขนานเดินทางเคียงข้างความไม่แน่นอน บนทางอันแน่นอนที่เดินผ่านลมหายใจแรก จวบจนถึงเวลาแห่งลมหายใจที่ดิ้นรนครั้งสุดท้าย อัตตลักษณ์อัตตภาพเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นมาปกปิดสวมใส่ลับ ลวง พราง ความรู้สึกสำนึกสัญชาตญาณ สวมซ้อนทับปกปิดตัวเอง

ลองคิดดูว่า ถึงปัจจุบันมีเพื่อนสักกี่คน ที่เราคิดว่าจริงจัง จริงใจกับเรา และยังพอจำได้ไหมว่าเพื่อนคนแรกของคุณคือใคร ยังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือแตกต่างแตกแยก ไร้ความรู้สึกความสัมพันธ์ทางบริบท

ในนามแห่งคำประกาศมิตรภาพอันยิ่งใหญ่ ที่สลัดคราบแห่งวัตถุและยศตำแหน่งหน้าที่ ตามบทบาทพลเมือง ตามสังคมที่ขังเปนตาข่ายแห่งความงอกเงยทางเทคโนโลยี ได้ลบเลือนเรือนรางตามหมอกควัน สายลมแสงแดดละอองฟองฝน ลองหลับตาคิดให้ดี ก่อนนะครับ สุดท้ายแล้วความจริงเรามีเพื่อนที่สามารถคบเรา โดยที่ไม่ต้องบอกว่าเราดียังไง ร่วมสุข แบ่งเบาทุกข์แม้เพียงการนั่งรับฟังลำพังเบาๆ เข้าใจกูบ้างไม่เข้าใจกูบ้าง เจ็บแค้นเคืองโกรธกันบ้าง ด้วยความเข้าใจผิดคำพูดถูกบ้าง พูดผิดเจตนาบ้าง ก็คงเปนการดีที่อาจไม่ต้องทำอะไร แสร้งไม่ได้ยินบ้างทำเป็นลืมบ้างอะไรบ้าง ไม่เอามาเปนอารมณ์มากนักก็คงพอที่จะยืดระดับระยะเวลาความสัมพันธ์ที่ดีเคยมีต่อกันมา บางครั้งเพื่อนก็เป็นเพื่อน จะให้เข้าใจและเป็นอย่างที่เราเข้าใจก็ไม่ได้

เพราะบางทีเราก็ไม่เข้าใจเขา เหมือนที่เขาไม่เข้าใจเรา