กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

ยังมี มังกรวิเศษ ตัวหนึ่ง ชื่อว่า Puff

พัฟฟ์ เป็นมังกรแสนกล ใช้ชีวิตอยู่กับทะเล
เล่นสนุกสนาน ในบรรยากาศที่ปกคลุม
ไปด้วยหมอกบางของฤดูใบไม้ร่วง
ในดินแดนที่เรียกว่า โฮนา ลี

หนูน้อย แจ็คกี เปเปอร์
รักเจ้ามังกรเสเพล พัฟฟ์
และนำเชือกมาผูกเข้ากับเจ้าพัฟฟ์
พร้อมด้วยข้าวของต่างๆ
ตามจินตนาการ.

พวกเขาออกท่องเที่ยวด้วยกันบนเรือใบ
ที่ใบเรือถูกลมพัดจนโป่ง.
มีแจ็คกี้ นั่งประคองตัวอย่างระมัดระวัง
อยู่บนหางอันใหญ่โตของเจ้าพัฟฟ์

ไม่ว่าจะเป็น ราชา หรือ เจ้าชาย ผู้สูงศักดิ์
ยังต้องให้ความยำเกรง
เมื่อทั้งสองผ่านมา
เรือโจรสลัดยังต้องลดธงลง
เพียงแค่ยินเสียงคำรามของเจ้ามังกร พัฟฟ์

ชีวิตของทั้งสองแตกต่างกันมาก
มังกรนั้น มีชีวิตนิรันดร์
แต่เด็กน้อยนั้นไม่ใช่

เมื่อเด็กน้อยเริ่มเติบโตขึ้น
ก็เริ่มที่จะสนใจของเล่นใหม่ๆ (ที่เร้าใจขึ้นเรื่อยๆ)

แล้วคืนวันที่โศกเศร้า ก็เกิดขึ้น...
เมื่อ แจคกี้ ไม่ปรากฏตัวอย่างเคย

มังกรผู้แกร่งกล้าอย่างพัฟ ก็เริ่มเปลี่ยนไป

พัฟฟ์ งอหัวด้วยความเศร้า เกล็ดสีเขียวร่วงหล่น ดังสายฝน
พัฟฟ์ ไม่ออกไปเล่นในที่ๆ เคยสนุกสนาน อีกต่อไป

เมื่อปราศจาคเพื่อนรัก
มันไม่สามารถ กลับมาเป็นมังกรกล้างหาญอย่างเคย
มังกรที่เคยกล้าแกร่ง
ก็ได้แต่อยู่ในถ้ำ อย่างโศกเศร้า
______________________________________________________
ครั้งแรกๆ ที่ฉันได้รู้จักเพลงนี้ ..
ฉันกระโดดโลดเต้น ฮัมเพลง Puff the magic Dragon
เพลิดเพลินไป ไม่รู้ความหมายใดๆ
ก็มีความสุขมากมายแล้ว
(แถมยังแอบคิดว่า เจ้าพัฟนี่มีตัวตนจริงๆ)

ครั้งต่อมา เมื่อเริ่มรู้ภาษา ...
น้ำตาฉันคลอไปกับความหมาย ในการอยู่อย่างเดียวดาย
ของเจ้ามังกรวิเศษ เมื่อเพื่อนรักได้จากไป

ในวันนี้ ....
ฉันเสียน้ำตาให้กับ เพลงนี้อีกครั้ง แต่มันต่างออกไป

ไม่ใช่เพื่อ มังกรวิเศษ
แต่เป็น หนุ่มน้อย แจ็คกี้ เปเปอร์...


แจคกี้ กับ ฉัน ...พวกเรามีชีวิต ที่คล้ายกันเหลือเกิน
และ น่าสงสารคือกัน

พวกเราล้วนเติบโตขึ้น...

และระหว่างทางนั้น เราต่างถูกชักจูงไป
กับสิ่งล่อใจ แสนหวาน มากมาย
แล้วเรา ก็เตลิดเพลิดเพลิน ไปกับ สีสันใหม่ๆ

สิ่งที่ใหม่ยิ่งกว่า...

สิ่งใหม่ ล่าสุด..

แล้วมันก็ยัง ใหม่ได้อีก...

วันคืน ที่เคยสนุกสนาน กับมังกรแสนกล
ที่เคยคิดว่า เป็นที่สุดในโลกแล้ว
ก็กลับกลาย เป็นสิ่งที่ "น่าเบื่อ" ในที่สุด

หากมีการจัดอันดับ
ฉันก็คง เป็นมือวางอันดับต้นๆ...
ในด้านความขี้เบื่อ

และหลายครั้ง ก็เบื่อ กับความ ขี้เบื่อของตัวเอง อีกที -_-"

สิ่งที่พอทำได้ ก็คือ "เปลี่ยน"

ตั้งแต่ เรื่อง พื้นๆ เช่น อาหาร เสื้อผ้า บรรยากาศ
จนกระทั้งเรื่องใหญ่ๆ เช่น งาน คนรัก คณะที่เรียน ประเทศที่อยู่

ถ้าไม่เดือดร้อนใคร
หรือ ไม่มีหัวใจอยู่ในนั้นอีกแล้ว
ก็ไม่เคยลังเลใจ ที่จะถอย แล้วก็ ทิ้งไป

จนมาถามตัวเองว่า
เราจะหาเรื่องใหม่ๆ มาใส่ตัว ไปถึงไหนกัน ?

สุดท้ายแล้ว ความเบื่อ ก็จะ วนกลับมาซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

แล้วมันไม่น่าเบื่อ เหรอ ?
(มรึงบ้าป่ะเนี่ย จาย้ำคิดย้ำทำไปไหน)

ถึงตอนนั้น เราก็อายุมากขึ้น ขี้เกียจขึ้น…
ยอมรับกับอะไร ได้ง่ายขึ้น ( เพราะว่าหมดแรง )ด้านชาชึ้น

กลายมาเป็นคนแก่ๆ ที่คนสอนคนรุ่นใหม่ต่อไป ( แบบสิ้นคิด )
ด้วยสีหน้าปลงๆ
ว่าให้ ทำใจเฮอะ !!
อะไรในโลกนี้มันก็น่าเบื่อทั้งนั้นแหละ
เดี๋ยวก็จะชิน กันไปเอง...-____-"
( อย่ามาโชว์พาว ได้มั้ย เค้าไม่เชื่อ )

วันนี้ เพลง Puff ดังขึ้นอีกครั้ง ในรถคันเก่ง คันเดิม

เช้ารถติดอันเชื่องช้า กว่าวันเดิมๆ

ช่วงเวลาช้าเชื่อง …

บรรยากาศน่าเบื่อ ... สายตา ซึมๆ ของผู้คนบนท้องถนนบ้าง บนรถเมล์บ้าง

ไม่รู้มองไป ที่ไหนกัน แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ ปัจจุบัน...

มีบางเรื่อง กำลังเปลี่ยนไป ภายใน รถยนต์คันเดิม เพลงเดิมๆ บรรยากาศเดิมๆ!!!


ทำไม ฉันไม่เคยเบื่อ อัลบั้มเพลง Folk' 80 Song แผ่นนี้เลย ???

กี่10ปี กันแล้วเนี้ย.... โดนเฉพาะเพลงมังกรตัวนี้ เจ้าPUFF

ขอบคุณ ใบหน้าเซื่องซึมของผู้คนและ น้ำฝน หลายหยดนั้น
ที่สั่นกระเพื่อม ความรู้สึกใสๆ เข้าสู่จิตใจ อีกครั้ง

วิธี แก้เบื่อ มี อยู่ 2 ทาง

วิธีที่ 1
"เปลี่ยน" สิ่งทั้งหลาย ภายนอก หรือสรรหาเรื่องแปลกใหม่แบบที่ใครๆ ก็บอกว่าเด็ด..
จนเหนื่อย แล้วก็บอกต่อคนรุ่นหลังว่า มันก็แค่นั้นแหละ ชีวิต ข้าลองมาหมดแล้ว...

เจตนาดี ที่มา พร้อมกับ คนที่ยังไม่ตื่น ก็เหมือนกับยาพิษ…

จะไปยากอะไร เจอกัน คลิ๊กกัน คบกัน สักพักเบื่อ ก็เลิกกัน
... คบคนใหม่... วนไปวนมา
มันไม่ยากหรอก หาผู้หญิงคนใหม่เนี่ย...
มันยากตรงที่ จะมองเห็น และยอมรับ ความโง่ ของเรา
และต้นตระกูล ของเรา ได้มากแค่ไหน ?

วิธีที่2.
" รู้" ให้ได้ว่า ในทุกๆ วินาที ไม่เคย ไม่เคย ไม่เคย มีอะไรที่เหมือนเดิม

ทุกอย่างสดใหม่
ไม่เชื่อลอง ไปคุยกับตัวเอง ตอนเด็กๆ
ที่เล่น หุ่นยนต์ตัวเดิมๆ ได้ทุกวี่วัน และไม่แน่ว่า บางที หุ่นตัวนั้นสามารถครองโลก
ได้เลยทีเดียว.... ลืมไปหรือยัง ^^

เพลง Puff ที่ฉันฟัง มาแล้วนับพันครั้ง ก็ไม่เคยซ้ำกัน

ฉันอยากจะบอกกับ แจกกี้ เปเปอร์ ว่า

ให้พร้อมที่จะแปลกใจ แต่ไม่ต้องคาดหวังว่าจะตื่นเต้นไปกับทุกสิ่งที่เห็น
เพราะทุกอย่าง มันเกิดใหม่ทุกวินาที...

ทุกนาทีตรงหน้าเนี่ยแหละ ของขวัญจากธรรมชาติ
ที่อาจมีให้เฉพาะ มนุษย์ ก็เป็นได้ ( ก็ไม่เคยเห็นต้นไม้ หรือหมาแมว รู้สึกเบื่อ นี่นา )

พัฟฟ์อาจล่วงรู้แล้วว่า เด็กน้อยแจคกี้ คนเดิมนี้ ไม่เคยเหมือนเดิม
ความรักของพัฟฟ์ จึงเป็นนิรันดร์ ( แต่ที่ยังทุกข์ใจ เป็นเพราะ ยังเข้าใจไม่หมด )


ความตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ มาแล้วก็ไป หาใช่ความเบิกบานที่ข้างใน
คนเรา มากมาย ฝังความรักให้ตาย ไปพร้อมกับ ความตื่นเต้น แบบไม่ค่อยรู้ตัว

แต่ถ้ายังคงความรัก ไว้ต่อไป ให้เคลื่อนไปอย่างลุ่มลึก ไม่ใช่ผิวเผิน
ไม่ใช่แค่สนุกสนาน มันจะช่วยให้เราได้รู้จัก ตัวเอง ผ่านกระจกเงา ของอีกฝ่าย
เหมือนที่บทเพลงของ Puff สะท้อนคำตอบนี้ ให้แก่ฉัน

นี่อาจคือเวลาที่ความรักที่ตื่นเต้น ได้พัฒนาไปสู่ความเบิกบาน
แน่นอนว่า มันไม่เคย เหมือนเดิม......

ขึ้นอยู่กับว่า เมื่อไหร่ เราจะรู้จัก มองดูสิ่งต่างๆ ด้วยหัวใจ..ไม่ใช่สายตา

"เปลี่ยน ไม่ พอ
พอ จึง เปลี่ยน "