การเดินทางไปลาว ทำให้ผมได้มองเห็น ความผสมผสานที่กลมกลืน
วัฒนธรรมสมัยใหม่และวัฒนธรรมชนบท ถูกหล่อหลอมรวมกันได้อย่างเหลือเชื่อ
ในความเชย ยังคงมีความไม่เชย
ในความไม่เชย ก็มีความเชย
ทุกอย่างถูกผสมกันได้อย่างลงตัว
ความอ่อนน้อมถ่อมตน ของคนลาวมีให้ได้เห็นตลอดการเดินทาง
ความก้าวร้าวอันธพาล ก็มีให้เห็นเช่นกัน แต่มันไม่ได้มากกว่า
ทุกๆอย่างดูเสมอภาค
น้ำใจลาวดูมีมากกว่าคนไทย
ถ้าจะถามว่าอะไรที่ลาว ก้าวนำกว่าคนไทย บอกได้เต็มปากว่าเป็นเรื่องน้ำใจ
น้ำใจคนไทยเหลือน้อยลงในเมืองใหญ่
คนลาว ก่อนเคยมองว่าลาว ลาวที่ว่ากันด้วยเรื่องของคำด่า ที่หมายความว่า "ไม่เท่" ที่คนไทยคิดกัน
บางทีผมว่า คนไทยตอนนี้ ไม่เท่ ยิ่งกว่าคนลาวเสียอีก
ไม่เท่ทางด้านน้ำใจ
คนลาวทางนู้นฝากบอกกับผมมาว่า ตื่นเถอะคนไทย อย่ามัวหลับใหลลุ่มหลง
ผมว่าพวกเราทุกคนโชคดีที่ประเทศไทยเรา ไม่ใช่ชาติที่เป็นคอมมิวนิสต์
ประเทศไทยเราเป็นประชาธิปไตย แต่เหมือนจะหายๆลงไปทุกที
ผมรักประเทศไทย ที่ไม่ใช่รักแบบมายืนร้องเพลงเรียงกัน เพื่อบอกว่ารักประเทศไทย
แต่ผมรักแบบเป็นห่วง รักแบบเหนื่อยใจ รักแบบไม่ต้องการผลตอบแทน
แต่หวังแค่เพียงอย่างเดียว
ขอให้เมืองไทยน่าอยู่ กว่านี้